รักซาดิสส์ของคุณกิมฮวย

ลำดับตอนที่ #30 : ชุมนุมหมื่นพุทธ (Star Destroyer)

      \"เดินเครื่องเต็มพิกัด  วาร์ปเปลี่ยนร่าง    กิก้า ไทแทน อิโนมิซุ\"       สิ้นเสียงของฟูโรเนะ     เรือของหล่อนพลันแยกกลางลำตัวออก  แสงวูบวาบของแมกเนติกฟิลด์  ดึงดูดให้ชิ้นส่วนต่างประกอบร่างกัน   เสียงเพลงประกอบที่เร้าใจดังขึ้นระหว่างที่อิโนมิซุก่อตัวเป็นอีกรูปแบบหนึ่ง





\"คุณว่าผมจะอ้าปากค้างรอดูมันจนเปลี่ยนร่างสำเร็จ แบบผู้ร้ายในหนังมั้ย\"    ผมหันไปจบไหล่ดึงสติของต้นหนมาจากกระบวนการอันน่าตกตะลึง  และตระการตาของ ฟูโรเนะ\'s ปาหิ่



ผมผนึกยันต์ที่ฝ่ามืออีกครั้ง    แสงเจิดจ้าและพลังสีทองอร่ามห่อหุ้มเรือเอฟเวอร์อีเวิลราวกับเรือของทูตสวรรค์



\"ฝ่ามือเทพยูไล  กระบวนท่าสุดยอด   ชุมนุมหมื่นพุทธ!!!\"



ฉับพลัน   บังเกิดสภาพโปร่งใสว่างเปล่าของบรรยากาศทะลุทะลวงลงจากท้องฟ้าเป็นเส้นสาย   เส้นสายเหล่านั้นมีเส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 1 เมตร    และโปร่งใสว่างเปล่าราวกับไม่มีแม้แต่บรรยากาศอยู่    ลำของพลังที่ดูดกลืนแม้กระทั่งแสงสว่าง    นับหมื่นนับพันเส้น   พุ่งลงโจมตีเรืออิโนมิซุในทันที



ทว่า   สนามแม่เหล็กที่ห่อหุ้มลำเรืออยู่  ได้เบี่ยงเบนเส้นเหล่านั้นไปทั้งสิ้น      กะลาสีของสองลำเรือต่างตกตะลึงกับอำนาจเหนือธรรมชาติของฝ่ายตรงกันข้าม



\"ไม่เป็นไร   ผมไม่ได้กะให้โดนตรง ๆ หรอก\"        ลำพลังที่ถูกเบี่ยงเบนลงทะเล  ทำให้โมเลกุลของน้ำแยกตัวกลายเป็นแก๊สสองชนิด   ซึ่งสันดาปกันอย่างรุนแรง   กลายเป็นลำเพลิงพวยพุ่งจากผืนทะเลบ้าคลั่ง    น้ำทะเลที่อยู่รอบ ๆ หลุมเพลิงพลันเทตัวลงไปสู่เบื้องลึกเพื่อแทนที่มวลที่หายไปนั้น  ก่อให้เกิดกระแสน้ำวนดูดเอาอิโนมิซุปั่นป่วนอย่างรุนแรง  



\"กัปตันทำได้ไงน่ะ\"     ต้นหนตัวดีถามผมด้วยความประหลาดใจถึงที่สุด



\"หึหึ   ชุมนุมหมื่นพุทธ  ไม่ใช่กระบวนท่า  แต่เป็นอาวุธ   อย่างไรก็ตาม...\"     ผมทราบว่ามีคนบางคนรออยู่เหนือศีรษะแล้ว



\"คงต้องขอบใจ คุณนิรนาม  ที่อุตส่าห์ให้เราเช่าใช้สตาร์เดสทรอยเยอร์**  เหนือน่านน้ำแปซิฟิค\"



เฮลิคอปเตอร์  สีดำสนิท    ราวกับความมืดมนของท้องฟ้าเบื้องบน  ปรากฏตัวเหนือเรือเอฟเวอร์อีเวิล  อย่างไม่คาดฝัน

ฮ. ลำนั้น  ค่อย ๆ โรยตัวลงจอดบนพื้นที่ผุพังของเอฟเวอร์อีเวิล



ชายผู้หนึ่งซึ่งผมเชื่อว่าทุกคนคงจะคุ้นเคยกันดีปรากฏตัวจากประตู ฮ.    เขายักคิ้วให้และยิ้มเผล่



\"สวัสดีครับ   อ๊ะ  ไม่เห็นกิมฮวยเลย  ปกติติดคุณยังกับกาวดักหนูนี่นา\"   ถ้านิรนามเปลี่ยนเป็นคำว่าตังเม  จะดูดีกว่านี้  -*-



\"ว่าที่ภรรยาของผมได้รับบาดเจ็บสาหัส   คงออกมาจุ้นจ้านไม่ได้ชั่วคราวน่ะ\"   ผมเน้นหนักเพื่อให้เขาสำนึกว่าสิ่งที่เขาหวังไม่มีทางเป็นไปได้



เพลิงไฟที่ลุกไหม้และการระเบิดอย่างต่อเนื่องของน้ำมันในเรืออิโนมิซุ  ซึ่งเป็นฉากเบื้องหลังเรา  ย้อมให้บรรยากาศรอบ ๆ เป็นสีแดงฉาน

เรือบดลำเล็ก ๆ ถูกปล่อยออกมา  พร้อม ๆ กับผู้คนที่อพยพหนีตายกันอลหม่าน   หัวขบวนนำด้วยเรือของสาวผมแดงเพลิงจัดจ้าแม้ยามมืดมิด  พุ่งตรงมายังเรือของเรา   ลูกเรือผมเล็งป้อมยิงเลเซอร์ไปยังผู้คนเหล่านั้น  แต่ผมยกมือห้ามเขาไว้ก่อน



\"ชั้นแพ้แล้ว\"   หล่อนกระโดดขึ้นเรือด้วยสีหน้าเบื่อ ๆ   ไม่มีแววแห่งความเสียใจเลยแม้แต่น้อย

\"และตอนนี้\"    ฟูโรเนะนวยนาดเข้ามาจับปลายคางผมเบา ๆ  \"ชั้นก็เป็นของคุณแล้วหล่ะ\"



โดยที่ไม่ทันตั้งตัวฟูโรเนะจุมพิตเบา ๆ ที่ข้างแก้มผม  ก่อนถอยออกมาอย่างรวดเร็ว     ผมได้แต่ลูบแก้มด้วยความตกตะลึงขณะที่นิรนามกัดฟันกรอดจนเสียงดังออกมาอย่างชัดเจน



\"ไม่ทราบว่าเธอคนนี้...\"   นิรนามเอ่ยปาก  สีหน้าของเขาราบเรียบจนไม่อาจจับความรู้สึกได้



\"กัปตันฟูโรเนะแห่งเรืออิโนมิซุ  ไงครับ    เอ้อ  ฟูโระ   ผมขอแนะนำให้รู้จักกับคุณนิรนาม  เจ้าของอาวุธที่ทำลายเรือของคุณน่ะ\"

หึหึ  ดังคาด  ทั้งคู่จ้องมองกันด้วยแววตากระหายเลือด   แต่ก็ชั่วแว่บเดียว  ทั้งสองคนก็สวมหน้ากากยิ้มแย้มทักทายกันตามปกติ



\"ยินดีที่ได้รู้จักมาดมัวแซลสุดสวยเช่นคุณ\"      นิรนามย่อตัวลงและจับมือเนียนนุ่มนั้นจุมพิตเป็นการทักทายตามมารยาท



\"เช่นกันค่ะ   ไม่น่าเชื่อเลยนะ   ว่ากัปตันปริศนามีเพื่อนที่หล่อเหลาขนาดนี้\"     อย่างไม่คาดฝัน  หล่อนตบเปรี้ยง!! เข้าที่ข้างแก้มของนิรนาม



ฟูโรเนะเอามือทาบอกด้วยความตกใจ  \"อุ๊ยขอโทษค่ะ   ชั้นจักจี้ง่ายอ่ะค่ะ   เลยเผลอสะบัดมือไป  เจ็บมากมั้ยคะ\"      หล่อนลูบคลำ และหยิกใบหน้าของนิรนามซึ่งกำลังชาและมึนงงได้ที่



ทันใด  นิรนามคว้ามือของหล่อนและจับหักไพล่หลัง    \"วิธีแก้จักจี้ที่ได้ผลดีครับ\"    



ฟูโรเนะหมุนพลิกตัวไปตามแรงและทิศการบิดแขนของนิรนาม   ทำให้ไม่ได้รับอันตรายจากพฤติการณ์เมื่อครู่นี้   ส่วนผมน่ะหรือ  ถอยออกมานอกวงและมองดูชนวนสงครามที่ตนเองจุดขึ้นมาอย่างยิ้มแย้ม



ทั้งคู่เข้าคลุกวงในและปะทะกันโดยนิรนามเน้นการต่อสู้แบบคอมมานโด  ประเภทจับหัวบิดให้คอหัก  ล๊อคแขนขา  ทำลายข้อพับ  เป็นต้น

ส่วนฟูโรเนะทุ่มพลังในเทคนิคเทควันโด ผสานกับวิชายูโดอย่างเต็มที่    หล่อนใช้ปลายเท้าเตะอย่างรวดเร็วราวจักรผันเพื่อโจมตีในระยะไกล   และจับนิรนามทุ่มในท่าอันตรายในระยะประชิด  



ทั้งคู่ต่อสู้กันอย่างสูสี  เสียงพลั่ก!โครม!คราม!ดังขึ้นตลอดเวลาโดยที่ผมไม่คิดแม้แต่จะห้าม



20 นาทีผ่านไป   ผมชักเบื่อที่พวกนี้สู้กันเงียบ ๆ ไม่มีเสียงผรุสวาทเล็ดรอดออกมาให้ตื่นเต้นและทวีจุดเดือดอารมณ์เลย



\"อย่าตีกันเลยครับ    มีอะไรก็พูดคุยกันดี ๆ ก็ได้\"    ผมแสร้งห้ามปรามขณะที่มือกำลังจดโพยพนันของศึกคู่นี้เป็นระวิง  ส่วนมากพวกลูกเรือมักจะเทคะแนนให้สาวสวยผมแดง    ขณะที่ผมเองเชื่อว่านิรนามจะชนะ  จึงรับแทงไม่อั้น



\"จะให้ชั้นพูดอะไรเกี่ยวกับวิธีต้อนรับสุภาพสตรีแบบนี้หล่ะคะ\"   ฟูโรเนะคว้าเอวของนิรนาม  มืออีกข้างจับที่ต้นแขนของเขา   พลิกตัวกลับหลังใช้ปลายเท้าเป็นแกนและงัดสะโพก  ส่งให้นิรนามลอยไปกระแทกกับลังไม้บนเรือ



นิรนามปาดเลือดที่ไหลย้อยลงมาบนหน้าผาก    \"ให้ตายสิ  สุภาพสตรีประสาอะไร  แรงควา-ยชัด ๆ  หรือจะให้เรียกว่าแรงกระซู่กูปรี ดีครับ\"



ได้ผล  นัยน์ตาสีน้ำทะเลของหล่อนระอุราวกับติดไฟ   หล่อนพุ่งเข้าชาร์จนิรนามด้วยท่าเตะลอยตัว   นิรนามยกแขนขึ้นมาบล๊อค  เสียงปะทะกันดังลั่นจนผมเองยังกลัวเขากระดูกร้าว



เขาม้วนแขนพันธนาการขาของฟูโรเนะไว้  และจับขาหักลงให้ศีรษะของหล่อนกระแทกพื้น  สาวผมแดงใช้มือค้ำยันพื้นทันควัน ก่อนดีดตัวด้วยปลายแขนส่งแรงไปที่ฝ่าเท้าของหล่อน  กระแทกคางของนิรนามดังพลั่ก!



ชายหนุ่มยืนงงอยู่พักหนึ่ง    เป็นจังหวะของฟูโรเนะที่จะซ้ำ    หล่อนกราดปลายเท้าในเบื้องล่างไปที่ข้อพับของนิรนาม  หวังจะจู่โจมให้เขาล้มลงกับพื้น   ผมเห็นว่าท่าไม่ดีเพราะถ้านิรนามแพ้  เจ้ามืออย่างผมหมดตัวแหง ๆ  จึงต้องรีบเข้าไปห้ามทั้งคู่ทันที



\"ถือว่าเห็นแก่หน้าผมเถอะครับ   อย่าตีกันอีกเลย  ขืนสู้ต่อไปก็ไม่มีใครแพ้ใครชนะหรอกครับ\"   ประโยคหลังผมใช้ถ่ายทอดให้ลูกเรือทราบว่าผลการต่อสู้คือเสมอ



น่าแปลกใจ   ทั้งคู่ยอมหยุดมือให้   นิรนามเดินโซเซออกมาจากวง   ผมต้องรีบเข้าไปประคองเพราะเกรงว่าเขาจะถูกตัดสินว่าพ่ายแพ้

นิรนามกลับฉวยโอกาส  โอบรอบคอผมแล้วซบลงบนไหล่เป็นทีว่าหมดแรง



\"ให้ตายสิ  ยัยนั่นโหดจริง ๆ  ไปกินดีหมีดีวัวมาจากไหนก็ไม่รู้  แรงโคตร ๆ\"   นิรนามปรับทุกข์กับผมตามปกติโดยไม่ใส่ใจสังเกตสีเข้ม ๆ ของเลือดที่แล่นขึ้นหน้าผม



ผมอดไม่ไหว จึงจำต้องจับกดหัวไหล่ของนิรนามแล้วเข่าขึ้นจากเบื้องล่างลงที่ท้องของเขา



\"อั่ก\"   นิรนามสะอึกเมื่อกระแทกกับเข่าโหด ๆ    เขาเงยหน้ามาใบหน้าเหยเก  ทำตาละห้อยราวกับตัดพ้อต่อว่าผมอย่างน่าสงสาร   เขาเอามือกุมท้องแล้วค่อย ๆ ย่อตัวลงนั่ง   ผมชักรู้สึกผิดว่ารุนแรงไปรึเปล่าเพราะเขาอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็เป็นได้



\"เป็นไรมากป่าววะ   จะตายยัง\"    



\"รุนแรงจังเลยครับ   ไม่กลัวผมตายเหรอฮะ\"    ไอ้ตัวแสบเว้าหน้าซื่อ



\"ไม่ต้องห่วงหรอกคนชั่ว ๆ มักตายยาก\"         ผมว่าพลางถอยทัพไปยังเคบินกัปตัน



นิรนามดีดตัวจากพื้นที่ลงไปนั่งกุมท้องเมื่อครู่   เพื่อขวางทางเดินผมไว้



\"อ้าวก็แข็งแรงดีนี่\"   ผมหรี่ตามองมันแล้วลดระดับเสียงพอให้ได้ยินเพียงสองคน  \"หรือว่า  เมื่อสักครู่นี้แกล้งแพ้\"



นิรนามอมยิ้มสีหน้าเจ้าเล่ห์  \"หึหึ   ถ้าผมไม่แกล้งทำอย่างนั้นจะรู้ได้ไงว่าคุณเป็นห่วงผมหรือเปล่า\"



ให้ตายสิ   ผมไม่ได้ห่วงมันสักนิด   แต่เป็นห่วงเงินจะโบยบินจากกระเป๋าหากผมแพ้พนัน



\"จริงมั้ยหล่ะ\"   มันถามย้ำ    แต่ผมไม่ตอบ  เท้าของผมยังคงพาตนเองไปเบื้องหน้าเรื่อย ๆ



\"เดี๋ยวก่อนสิคะ  กัปตันปริศนา   จะรีบตามควา-ยหายไปไหน\"   เสียงสดใสของฟูโรเนะที่วิ่งนมเด้งตามหลังมาจากทางเดิน



\"เปล่าครับ  ผมไม่ได้ไปตามควา-ยที่ไหน   แต่มีควา-ยวิ่งตามต่างหาก\"     สิ้นประโยค  นิรนามสะดุ้งเพราะเขาถูกเปรียบเทียบเป็นควา-ยอันดับแรก   ขณะที่ฟูโรเนะหน้าเจื่อนเพราะถูกว่าเป็นควา-ยอันดับสอง



\"อ่ะ  เอ่อ  คือว่า..\"    



\"มีไรก็พูดมาไม่ต้องอ้ำอึ้ง\"   ผมรีบตัดบทให้หล่อน



\"ได๋ค่ะ   คือว่าคุณสั่งใช้สตาร์เดสทรอยเยอร์อีกครั้งได้มั้ยคะ    แยกน้ำทะเลตรงที่เรือชั้นจมลงให้หน่อย    ชั้นจะได้ลงไปงมเอาสมบัติที่สะสมในเรือขึ้นมาสักหน่อย\"   ผมนิ่งเงียบ  ทำให้หล่อนต้องรีบกล่าวต่อด้วยความร้อนรน



\"จะหักเปอร์เซ็นต์สมบัติชั้นค่าขนย้ายแค่ไหนก็ได้ค่ะ    ขอให้ช่วยแค่นิ้ดดดเดียว\"



นิรนามมองหล่อนด้วยความสมเพช    \"คุณก็เห็นอานุภาพของอาวุธผมแล้วนี่     ไม่ใช่แค่น้ำทะเลหรอกที่จะสลายเป็นอากาศธาตุ\"



ฟูโรเนะส่งสายตาเขียวปั๊ดไปให้คู่ปรับของหล่อน   เป็นทำนองว่าอย่ามายุ่ง   \"อิโนมิซุใช้วัสดุอย่างดีย่ะ    ไม่มีทางสลายหายไปด้วยอาวุธกิ๊กก๊อกของนายหรอก\"  



\"อย่าลืม   ว่าเจ้าของสตาร์เดสทรอยเยอร์คือผม    พูดอย่างนี้ดีแล้วหรือ\"   นิรนามขู่



\"อุ๊ยตายโทษทีค่ะ   ชั้นเผลอตัวไปหน่อย\"    ฟูโรเนะส่งยิ้มหวานเยิ้มให้นิรนาม  จนเขาต้องขยับตัวด้วยความกระสับกระส่าย



\"แล้วอาวุธของคุณทำงานอย่างไรหรือคะ  ถึงคาดว่าสามารถทำลายได้แม้แต่เรือที่แข็งแกร่งที่สุดอย่างอิโนมิซุได้\"



\"มันเป็นความลับทางการค้า  แต่เอาเถอะคุณก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล   เป็นถึงข้าทาสเกรดเอของคุณปริศนาเพื่อนรักของผม\"  นิรนามถือโอกาสโอบไหล่ผม     \"ผมจะอธิบายให้ฟังเผื่อจะช่วยยกระดับสมองโง่ ๆ ของคุณได้\"



\"ค่ะ\"   ฟูโรเนะยิ้มรับด้วยท่าทางชื่นบานสุดขีด  ราวกับว่ากำลังรับฟังเรื่องที่สำคัญที่สุดในโลก   ผู้หญิงคนนี้น่ากลัวจริง ๆ   ถ้าเพื่อผลประโยชน์  หล่อนถึงกับยอมเอาใจคู่แค้น  และรับฟังคำด่าโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนได้



\"สตาร์เดสทรอยเยอร์ใช้หลักการดักจับและสะสมโพซิตรอนในห้วงอวกาศ  ซึ่งเป็นประจุที่มีคุณสมบัติตรงกันข้ามกับอิเล็คตรอนโดยสิ้นเชิง

  ลำแสงโพซิตรอนนั้น    เมื่อกระทบกับสิ่งใดก็ตามที่มีอิเล็คตรอนเป็นส่วนประกอบ    ซึ่งวัสดุทุกชนิดในโลกล้วนมีอิเล็กตรอนประกอบอยู่ด้วยเสมอ     มันจะทำลายและหักล้างกันจนอะตอมแตกกระจายเป็นประจุต่าง ๆ  และปลดปล่อยพลังงานมหาศาลออกมาด้วย\"



\"แล้วหลักการของสตาร์เดสทรอยเยอร์หล่ะคะ   คุณเก็บกักสิ่งที่ทำลายวัสดุทุกอย่างในโลกได้อย่างไรโดยที่มันไม่ทำลายเครื่องมือเก็บกัก\"    ฟูโรเนะถามต่ออย่างสนใจ



\"ใช้สนามแม่เหล็กในการควบคุมประจุให้อยุ่ในขอบเขตจำกัด   รวมทั้งใช้เพื่อการยิงลงยังเป้าหมายที่ต้องการด้วย\"



\" นั่นจึงเป็นเหตุว่าทำไมอิโนมิซุจึงไม่ถูกทำลาย\"   ฟูโรเนะสอดแทรกต่ออย่างมีชัย



นิรนามหน้าเสีย   เขาจำได้ว่าเมื่อสักครู่เป็นเช่นนั้นจริง ๆ   เพราะอิโนมิซุสามารถผลิตสนามแม่เหล็กขนาดใหญ่ได้  

\"ทำลายไม่ได้ก็ได้วะ   แต่อย่าคิดว่าผมจะให้ยืมมันง่าย ๆ  ขึ้นกับคุณปริศนาว่าจะอนุญาตรึเปล่า\"   มือข้างซ้ายมันตบบ่าผมเบา ๆ



\"ไม่จำเป็น..\"   คำตอบของผมทำให้ฟูโรเนะหน้ามุ่ย    \"คุณคิดว่าผมหายไปไหนถึงปล่อยให้กิมฮวยรับมือคุณแทนเมื่อสักครู่\"



\"ถ้าผมเดาไม่ผิดนะ\"   นิรนามกล่าวสอด   \"ด้วยสันดาน เอ๊ย..นิสัยของคุณปริศนา  ถ้าเรือคุณมีสมบัติมากขนาดนั้น    มันคงไม่เหลือถึงตอนนี้แล้วหล่ะครับ\"



ฟูโรเนะเบิกตากว้างด้วยความคาดไม่ถึง  \"อย่าบอกนะ  ว่าเมื่อสักครู่คุณไปปล้นเรือของชั้นมาเรียบร้อยแล้ว\"



\"หึหึ   ใช่ครับ\"



\"แล้วเล่าให้ชั้นฟังทำไม  ไม่กลัวชั้นทวงคืนหรอกเหรอ\"  



\"อ๊ะ อ๊ะ  อย่าลืมสิ  ว่าคุณเพิ่งบอกเมื่อครู่ว่าหากกู้สมบัติขึ้นมาได้  จะให้ผมหักเปอร์เซ็นต์เท่าไหร่ก็ตามใจ\"   สีหน้าผมฉายแววเจ้าเล่ห์   ฟูโรเนะผงกศีรษะอย่างลืมตัว



“ในฐานะที่ผมเป็นคนใจบุญ   และเป็นพระเอกของเรื่องนี้  ผมตัดสินใจแล้วว่า   จะคืนสมบัติให้คุณ  50%  โดยปริมาตรของสมบัติทั้งหมด”



ฟูโรเนะยิ้มกว้าง  หล่อนปิดความดีใจไม่มิด  เนื่องด้วยไม่คาดว่าจะได้คืนมากขนาดนี้



“แล้วก็  คุณคงยังจำได้ว่าหากคุณพ่ายแพ้จะต้องทำอย่างไร”  ผมทวงสัญญา  ยังผลให้ฟูโรเนะชักเซเบอร์สีเงินออกมา



หล่อนปักดาบลงที่พื้นและคุกเข่าลงในท่าปฏิญาณตน   “ข้าฟูโรเนะแห่งอิโนมิซุ  ขอสาบานว่า   จะติดตามรับใช้กัปตันปริศนาไปสุดหล้าฟ้าเขียว  และจะทุ่มเทแรงกายถวายชีวิตให้แก่ท่านจนกว่าชีวิตจะหาไม่  หากผิดคำสาบานนี้คนเทพล้วนลงทัณฑ์”



ฟูโรเนะปลื้มใจเป็นอย่างยิ่ง  ที่ได้ปวารณาตนเป็นลูกน้องของคนที่ใจกว้าง  เก่งกาจและหล่อเหลาเช่นผม



แต่เธอคงยังไม่รู้หรอกว่า    นรกน่ะมีจริง!







---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------







“ตายห่ะ   นี่พี่ปริศนาบ้าหรือว่าเมาคะนี่”   เสียงแหลม ๆ โวยวายมาจากร่างเล็กที่เต็มไปด้วยผ้าพันแผล    “นึกยังไงถึงคืนสมบัติให้นังไซเรนนั่นตั้งครึ่งนึง”



“มันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ”    ร่างสูงโปร่งพูดอย่างสบายอารมณ์ความร้อนรนของชั้นมิได้ระบาดใส่เขาเลยแม้แต่น้อย   “แลกกับความจงรักภักดีของผู้หญิงที่เก่งกาจขนาดนั้น   ถ้าได้ฟูโรเนะมาช่วยงานพี่  ก็เหมือนติดปีกให้พยัคฆ์”



“เฮอะ   ไปเชื่อใจมันได้ไง    เดี๋ยววันดีคืนดีมันก็หันมาแว้งกัดจนได้”



“คนที่เชื่อใจไม่ได้  ยังไงก็ยังดีกว่าพวกตอหลดตอแหลแอบนินทาชาวบ้านลับหลังเยอะ”    เสียงเย็น ๆ ดังจากประตูห้องเคบิน

สาวสวยผมแดงในชุดซีทรูสีขาวโปร่งยาวระพื้นปรากฏตัวจากประตูนั้น   แขนเบื้องขวาของหล่อนคล้องตระกร้าผลไม้สดใหม่เต็มไปหมด (ไปเอามาจากไหนวะ  กลางทะเลแท้ ๆ )



“เฮ้อ  อุตส่าห์หอบหิ้วของมาเยี่ยม  สงสัยต้องเอาไปโยนทะเลให้เหาฉลามแดกซะแล้วมั้ง”   ฟูโรเนะถอนใจด้วยท่าทีเสียดาย



“อ๋อ  มาเยี่ยมเหรอคะ”   ชั้นฉีกยิ้มให้อย่างเป็นมิตร    “งั้นก็กองไว้ตรงนั้นแหละค่ะ    ทีหลังไม่ต้องนะจ๊ะ  เกรงใจ๊ เกรงใจ”



ฟูโรเนะยิ้มตอบ  และตอบรับไมตรีอย่างดุเดือดไม่แพ้กัน   “อุ๊ยตายจริง  นี่ถ้าไม่มาได้ยินกับหูนี่ชั้นคงจะไม่เชื่อเลยนะคะว่าคุณกิมฮวยมีศัพท์คำว่า เกรงใจ อยู่ในพจนานุกรมด้วย  ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะที่พัฒนาไปอีกขั้นหนึ่งแล้ว”   หล่อนปรบมือด้วยท่าทางเสแสร้ง



เย็นไว้ลูก  เย็นไว้   อย่าให้หลุดมาดนางเอก  ชั้นต้องปลอบตัวเองในใจ  ไม่ให้ฉีกทึ้งผ้าพันแผลทลายเฝือกไปบีบคอนังนั่น



“หมดธุระแล้วใช่มั้ยคะ    ขออภัยที่ไม่ส่งนะ    คนหนักแผ่นดินไม่ควรจะเหยียบที่ไหนนาน ๆ เดี๋ยวพื้นจะทะลุเอา”    ชั้นไล่มันทางอ้อม



“โฮะโฮะโฮะ”     ฟูโรเนะใช้พัดจีบบังปากเวลาหัวเราะแบบไฮโซ    “อ๋อ  มิน่าเตียงของคุณกิมฮวยถึงต้องเสริมเหล็กอย่างดีแข็งแรงพิเศษ  ที่แท้กลัวพื้นทะลุนี่เอง”



“แก  แก....”   ชั้นเดือดจัด  ตอนนี้ในสมองชั้นตื้อไปหมดหาคำมาตอบโต้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย



“เอ่อ  ผมว่า  ปล่อยให้คนป่วยพักผ่อนดีกว่ามั้ยครับ”   พี่ปริศนารีบห้ามศึกก่อนที่จะเกิดการนองเลือดขึ้น



“แล้วพวกเราไปเจรจาธุรกิจกันหน่อย”  สิ้นคำพี่ปริศนาคว้ามือของฟูโรเนะหมับ  และลากหล่อนออกไปจากห้อง



นังฟูโรเนะยังใช้เวลาชั่วเสี้ยววินาทีหันกลับมาแลกลิ้นปลิ้นตาใส่ชั้นอีก   หนอยแน่  แล้วแกจะได้เห็นดีกัน







-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------







To be continued.





หวังว่าคราวนี้คงไม่มีเซ็นเซอร์