บันทึกฉบับที่ 1
เขียนโดย
Lumiel S. Waneriar
สภาพอากาศ ฟ้าครึ้ม เหมือนฝนจะตก
วันนี้สอบเสร็จแล้ว สอบเสร็จแบบวิญญาณหลุดออกจากร่าง
มันไม่ยาก แต่มันเกิดลืมกระทันหัน....
==============================================
ไม่ได้ประชด
แต่ว่าเรารักใครจริงๆ แล้ว มันมีเรื่องทำร้ายจิตใจกัน มันเจ็บจริงๆนะ
ยอมรับว่ามันอาจไม่ถูกต้องที่คิดแบบนี้
แต่ทำยังไงได้ล่ะ
ก็เพราะเรารักถึงทุ่มเทให้
แต่ไม่คิดว่าเขาจะไม่เชื่อใจเราเลย
อันที่จริง จะว่าฝ่ายเดียวก็ไม่ถูก
เพราะเราไม่เคยเชื่อใจใครเลย
พอเราเปิดใจให้มันเลยดูเหมือนว่า มันเป็นกำแพงกั้นเขาไว้อีก
มันผิดสินะ?
อันที่จริง สมัยก่อนที่นี่(แต่คนละไอดี) ก็เคยซ้ำรอยเดิม
ยอมรับว่าครั้งนั้นเจ็บมาก เคยทิ้งไอดีไว้เลย
หนีไปปรับสภาพจิตใจที่สภานานมาก
จนยอมกลับเข้ามาอีก
แล้วก็ได้เจอกับน้องสาวคนหนึ่ง ชื่อขึ้นต้น ป.
ตอนนี้ก็เหมือนกัน ชักจะห่างเหินกันไปแล้ว
แล้วตอนนี้ก็ยังเจอเหมือนเดิม
เราเข้านะว่า เวลารักใครมากๆแล้วมันอยากยึดไว้คนเดียว .....
แต่ว่า ยิ่งผูกมัดไว้มันก็ยิ่งหลุดออกไปนะ
ก็ ตอนนี้ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว
ปล่อยให้เวลาตัดสินเอาเอง
เพราะมันเจ็บจนพูดไม่ออก
มันเสียความรู้สึก
ไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอกนะ
ความจริง ไม่อยากกลับมาอีกด้วยซ้ำ
ถ้าไม่เพราะคำว่าหน้าที่ ที่ใครบางคนที่สภาหลุดออกมา
หาว่าฉันไร้ความรับผิดชอบที่ทำแบบนี้
ฉันจะพยายามก็แล้วกัน
เพราะฉันไม่ได้สัญญาไว้
แค่ความรับผิดชอบ ที่มันมัดฉันไว้แค่นั้น
ฉันเพิ่งจะรู้ ว่าชีวิตฉันไม่ได้ส่วนตัวกระทั่งที่นี่
กระทั่งสภายังไม่ไว้ใจฉันเลย
ถ้าไม่เห็นว่า URL ของเด็กดีไปแปะอยู่ที่สภา ฉันคงไม่คิดแบบนั้น
แต่ก็ยังเก็บเงียบไว้
หรือว่า ฉันควรจะละทิ้งทุกอย่าง แล้วกลับไปเป็นคนธรรมดาๆ
อยู่แบบนักศึกษาธรรมดาๆ ที่ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับที่นี่และสภา
เนรเทศตัวเองเสร็จสรรพ
เพราะยังไงที่มหาลัย ก็ไม่มีใครแคร์อยู่แล้ว
เพื่อนก็แค่เพื่อนที่มีไว้เวลาทำงานกลุ่มกับโปรเจ๊กซ์
ก็แค่มาเรียน
เท่านั้น ?
ไม่ได้ผูกพันธ์อะไรมาก ไม่จำเป็นต้องสานสัมพันธ์ไปไกล
พอจบแล้วก็แยกย้ายกันไป?
เอาแบบนี้ใช่มั้ย
ชีวิตฉันมันคงได้แต่แบบนี้
ไม่จำเป็นต้องทุ่มเทเกินหน้าที่....
มันเหนื่อยนะ ...
เหนื่อยจริงๆ..................
ท้อมากแล้วจริงๆ
ท้อจนไม่อยากจะพยายามอยู่ที่นี่ ?
เอาเถอะ ตัดสินใจแล้ว เรียนจบเมือ่ไหร่ ก็ทิ้งที่นี่ซะ แล้วไปอยู่เยอรมัน
ไม่ต้องอาลัยอาวรณ์ ?
ไม่มีอะไรให้ต้องเสียใจเมื่อยามจากลา แบบนี้ดีกว่าสินะ
ง่ายๆ ก็สิ้นปีนั่นล่ะ....
เพิ่งรู้ ว่าความเชื่อใจที่เรามีให้ไม่ได้มีค่าพอจะทำให้เขาเชื่อใจเรากลับเลย
กลับยิ่งทำให้เขาระแวง
อันที่จริงเราผิดเองที่ไปเปิดใจมากเกินไป
เกินขอบเขตของคำว่าโลกไซเบอร์
แล้วมันก็เจ็บกลับมา
ดีใจด้วย ?!
หรือว่าเราต้องตั้งกำแพงไว้สูงๆ ไม่ต้องผูกพันธ์มาก
อย่างน้อยมันก็ไม่เจ็บทีหลัง
ต้องเป็นแบบนี้สินะ?
แด่ ความเชื่่อใจที่เหลืออยู่ และความผูกพันธ์ที่กำลังจะหมดลง
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
2 ส.ค. 54
64
0
ความคิดเห็น