บันทึกฉบับที่ 2
เขียนโดย
Lumiel S. Waneriar
ทำไมล่ะ??
การห่วงคนอื่นมากเกินไปมันผิดด้วยหรือ
ก็เพราะว่ามันเสียไปแล้ว มันถึงรู้ไง ไม่อยากให้คนที่เรารักเสียตามไปอีก?
แต่ทำไมไม่เข้าใจกันบ้างเลย?
ถึงจะพูดแบบนั้น..แต่คนผิดก็คือเรานั่นล่ะ
เพราะเรายังคุยกับเขาต่อไปอีก ทั้งๆที่เขาห้ามเราแล้ว
เรามันทู่ซี้คุยลับหลังไปอีก...
แล้วยิ่งเราถูกสังคมรุมประณามอีก....
เอาเข้าไป...ปกป้องกันเข้าไป.....
ว่าฉันเข้าไป......
เอาเลย....
ทั้งสองที่นั่นล่ะ.....
มันถูกแล้วนี่ ?!
หาเรื่องให้โดนว่า โดนประณามเองทำไม?
ฟังเขาบอกตั้งแต่เเรกก็ดีแล้ว....
เรามันยังจะด้านทำต่อไปอีก...
มันผิดเองล่ะ....
แต่อย่างน้อยก็เพราะเราอาจจะเป็นเหมือนที่เขาว่า
หวั่นไหว??
หึ.....
ก็แค่ไม่อยากทิ้งปัญหาให้มันคาราคาซัง
ถ้าเราปล่อยไว้ เกิดเขาไปทำกับคนอื่นอีก
เรามันก็ผิดสิ
อุตส่าห์มีโอกาสแต่ก็ไม่ป้องกัน...
เพราะยังงี้ฉันถึงเกลียด.....
ไ อ้พวกองค์การที่ทำเพื่อคนอื่น...
มันจะไปยุ่งอะไรชีวิตเขานักหนา?
หัดเห็นแก่ตัวหน่อย.....
ฉันแค่เกลียดตัวเอง....
การทำเพือคนอื่น ครั้งแรกๆ มันผิดด้วยเหรอ?
หรือว่าฉันไม่ควรทำดีเลยสักครั้ง??
ฉันควรจะเห็นแก่ตัว....
ก็นั่นสินะ การทำดีมันไม่เหมาะกับฉันหรอก...
มันจะกลายเป็นบาปทางอ้อมเปล่าๆ.....
หรือเพราะว่าช่องว่างระหว่างวัยมันมากเอง....
อันที่จริง...มันเหมือนขัดแย้งกับตัวเอง
เกลียดเด็กมากๆ เพราะมันไม่เคยเข้าใจเราเลย
แต่ก็อยากจะมีน้อง....
น้องที่มีมันก็หนีไปแล้ว หนีไปกับเพื่อนที่เรารักนนั่นล่ะ....
ก็เข้าใจว่าเขาโตแล้ว...
ไม่อยากอยู่กับพี่ชายอีก...
ทำไมล่ะ??
ทำไมทุกคนก็มีแต่พากันหนีหายไปหมด
ที่มีอยู่ก็ไม่เคยเข้าใจกันบ้างเลย...
(น่าขำทั้งหมดที่พูดมามันสวนกับการกระทำบ่อยๆของฉัน)
หรือฉันควรจะกลับไปเป็นเหมือนเดิม มันไม่ต้องพยายามเปลี่ยนตัวเอง...
ก็พอสินะ??
ไม่ต้องเห็นหัวใคร
ไม่ต้องเกรงใจใคร
ไม่ต้องไปรักใครให้เสียใจอีก
L...Nazarethe....
แจ้ง Blog ไม่เหมาะสม
2 ส.ค. 54
150
1
ความคิดเห็น