ปาฏิหาริย์รักแห่งกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #55 : ตอนที่ 29.2 ความพยายาม

ฮือ ฮือ ฮือ

ทินภัทรมองตามเสียงร้องไห้ของเด็กเล็กที่ดังไม่ไกลนักจากจุดที่เขายืนอยู่ และสายตาของเขาก็พบกับเด็กน้อยคนหนึ่งกำลังยืนร้องไห้อยู่ เด็กคนนี้หน้าจะมีอายุประมาณสี่ถึงห้าขวบเนื้อตัวของเด็กน้อยมอมแมมไม่น้อยเสื้อผ้าที่ใส่ก็ดูเก่าและมีบ้างส่วนที่ขาด เขามองตายสายตาของหนูน้อยที่กำลังร้องไห้และก็พบว่าสิ่งที่หนูน้อยคนนั้นกำลังมองอยู่นั้นก็คือไอศครีมแท่งเล็กๆที่หล่นอยู่ที่พื้น และเมื่อเห็นว่าหนูน้อยกำลังจะก้มเก็บมันขึ้นมาเขาก็รีบวิ่งเข้าไปหาทันที

“เก็บของที่หล่นพื้นมาทานมันไม่ดีนะครับ มันสกปรกแล้วและมีเชื้อโรคอาจจะทำให้เราไม่สบายได้นะ”

“ฮือๆ ตะ ..... แต่ กว่าจะเก็บตังซื้อมันได้ตั้งนานแหนะ ฮือๆ ไม่มีตังซื้อมันแล้ว มะ..ไม่มี”

หนูน้องร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหน้าสงสารเหลือเกิน ทินภัทรจึงตัดสินใจทำอะไรบ้างอย่างที่คนอย่างเขานั้นไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองนั้นจะทำแบบนี้

“ไม่เป็นไรนะครับ เอางี้เดี๋ยวน้าพาไปซื้อใหม่ไหม เมื่อกี้เราซื้อไอศกรีมนี่จากที่ไหนมาหรอพาน้าไปหน่อยสิครับ”

หนูน้อยมองหน้าชายแปลกหน้าอย่างไม่ไว้วางใจเท่าไรนัก อยากได้ไอศกรีมใหม่ก็อยากได้แต่ไอกลัวก็กลัว สองจิตสองใจจนไม่รู้จะเลือกอะไรดี

“กลัวน้าอย่างนั้นหรือครับ เอางี้เราเอาเงินไปซื้อใหม่เองไหม เอาน้าให้”

ทินภัทรยื่นแบงค์พันหนึ่งใบให้กับหนูน้อย แต่เด็กน้อยก็ยังกล้าๆกลัวไม่กล้ารับเงินจากเขาอีกอยู่ดี ซาตานหนุ่มจึงมองไปรอบๆหาว่าร้านที่เด็กน้อยนั้นซื้อไอศครีมมานั้นมันอยู่ตรงไหน และก็เจอกับร้านรวงเล็กๆที่อยู่ในสวนเขายิ้มออกมาด้วยความดีใจเมื่อรู้ว่าจะทำอย่างไร

“รอน้าอยู่ตรงนี้ก่อนนะ อย่าพึ่งไปไหนนะครับ อยู่ตรงนี้นะครับ”

ทินภัทรรีบวิ่งไปที่ร้านรวงในสวนก่อนที่เขานั้นจะซื้อไอศกรีมและขนมมามากมาย ทั้งสองมือของเขาเต็มไปด้วยนมและขนมหลายอย่าง และเขาก็วิ่งกลับมาด้วยหน้าตายิ้มแย้มเมื่อเห็นว่าหนูน้อยที่เขาคุยอยู่เมื่อกี้ยังยืนรออยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

“เอาครับดูหน้ากินกว่าแท่งเดิมเมื่อกี้รึเปล่า”

หนูน้อยพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเอื้อมมือรับไอศกรีมมาจากมือของทินภัทรก่อนจะเอาไอศครีมเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อย ไม่สนใจเลยว่าคนที่อยู่ตรงหน้านั้นจะยืนยิ้มมองตัวเองอย่างมีความสุขมากแค่ไหน

“อร่อยล่ะสิ เอานี่น้าซื้อขนมกับนมมาให้เราด้วยนะน่ากินทั้งนั้นเลย”

“พอแล้วครับ น้าให้นัดมากเกินไปแล้ว”

“ไม่เยอะหรอก รับไปเถอะครับถ้าเราไม่รับไปน้าจะรู้สึกเสียใจมากนะครับน้าอุสาวิ่งไปซื้อมาให้เหนื่อยแทบแย่”

“แต่แม่เคยสอนว่าอย่ารับของๆคนแปลกหน้า”

ทินภัทรย่อตัวลงมาให้เท่ากับหนูน้อยก่อนที่จะจ้องมองหน้าของหนูน้อยนิ่ง

“น้าชื่อทินภัทรครับ แล้วเราล่ะชื่อว่าอะไร”

“นัดครับ ชื่อนัด”

“โอเคเรารู้จักกันแล้วนะครับนัด นัดรับขนมของน้าได้รึยังเอ่ย”

หนูน้อยลังเลใจอยู่พักหนึ่ง แต่เมื่อคิดตามที่ทินภัทรพูดมันก็จริงอย่างที่ผู้ชายตัวโตคนนี้บอก เขาและคุณน้าใจดีคนนี้รู้จักกันแล้วคงไม่ผิดหากรับของๆคุณน้าใจดีมา แม่คงจะไม่ดุเขาแน่ๆ มือน้อยพนมมือไหว้ก่อนที่จะรับถุงขนมมาถือเอาไว้

“ขอบคุณครับคุณน้า”

“ไม่เป็นไรครับ”

“นัดไปแล้วนะครับคุณน้าใจดี เดี๋ยวแม่จะเป็นห่วง นัดหายมานานแล้ว”

“ครับ”

พอพูดจบหนูน้อยก็วิ่งจากไปอย่างเร่งรีบสีหน้าของหนูน้อยดูมีความสุขที่ได้ขนมมากมาย พลอยทำให้คนให้อย่างซาตานหนุ่มมีความสุขไปด้วย โดยไม่รู้เลยว่าพลอยสวยได้มาแอบดูเขาอยู่นานแล้ว และเธอก็เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างตั้งแต่ต้นเนื่องด้วยวันนี้เธอเกิดมีนัดคุยงานกับลูกค้าข้างนอกบริษัทตั้งแต่ช่วงสายๆและกว่าจะคุยงานเสร็จก็เกือบเย็น หัวหน้าของเธออย่างพี่จิ๊บเลยอนุญาตให้เธอนั้นกลับบ้านได้เลยโดยไม่ต้องเข้ามาที่ออฟฟิตอีก แต่เพราะเธอมีนัดกับซาตานหนุ่มเอาไว้และเธอก็ไม่มีเบอร์โทรเขาจึงต้องจำใจกลับมาพบเขาที่เดิมตามที่นัดกันเอาไว้ตั้งแต่เช้า ในทีแรกเธอออกจะหงุดหงิดที่ต้องย้อนไปย้อนมาเพราะที่ๆเธอนัดคุยงานกับลูกค้านั้นอยู่ใกล้กับหอพักเธอมาก แต่นี่เธอกลับต้องย้อนกลับมาหาเขาที่นี่คนที่ทำงานมาเหนื่อยจึงออกอาการไม่พอใจซาตานหนุ่มอยู่ลึกๆ แต่เมื่อได้มาเห็นสิ่งที่เขานั้นทำทั้งหมด เธอก็ต้องแปลกใจเพราะไม่เคยคิดเลยว่ามาเฟียไฮโซอย่างทินภัทรนั้นจะมีด้านสว่างกับเข้าเหมือนกัน ด้านที่เห็นอกเห็นใจคนเขาแบบนี้

            “อ่าวน้องพลอย.... มาตั้งแต่เมื่อไรครับ”

ซาตานหนุ่มที่หันตัวกลับมาเจอกับแม่ยอดดวงใจของเขาพอดีเอ่ยปากทักทายอย่างดีใจเมื่อเธอมาก่อนเวลาที่บอกเอาไว้ตั้งหลายนาที

“ก็...ก็พึ่งมา... แล้วคุณล่ะมารอนานแล้วหรอ”

พลอยสวยพูดโกหกออกไปเพราะไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอนั้นเห็นเหตุการณ์ทุกอย่างที่เขาทำตั้งแต่ต้น เธอจึงทำเหมือนกับว่าตัวเองพึ่งมาถึงได้ไม่นานเท่านั้น

“หรอครับ... แล้ววันนี้น้องพลอยเลิกงานเร็วหรอครับเพราะนี่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานเลยด้วยซ้ำยังเหลืออีกตั้งหลายนาทีแหนะ”

“วันนี้ฉันมีนัดคุยงานกับลูกค้าข้างนอกออฟฟิตหน่ะกว่าจะเสร็จก็เย็นแล้วพี่จิ๊บเลยให้กลับบ้านได้เลยไม่ต้องเข้าออฟฟิต หึนี่ฉันไม่นัดคุณเอาไว้นะป่านนี้ฉันกลับห้องนอนตีพุงไปนานแล้ว แต่นี่อะไรฉันย้อนมาอีก...”

“อ่าวทำไมน้องพลอยไม่โทรบอกพี่ล่ะครับพี่จะได้ไปเจอน้องพลอยที่อื่น”

“ฉันมีเบอร์คุณที่ไหนกันล่ะ ถึงต้องย้อนกลับมาอยู่นี่ไง”

“เอ่อจริงสินะ.... งั้นพี่ขอเบอร์โทรน้องพลอยหน่อยครับเดี๋ยวพี่จะโทรเข้าเครื่องน้องพลอยแล้วน้องพลอยก็จะได้เมมเบอร์พี่เอาไว้ไงครับ”

“ไม่ต้องมาทำมึนขอเบอร์ฉันเลยนะฉันไม่ให้คุณหรอก เพราะเราไม่จำเป็นจะต้องติดต่ออะไรกันทำไมจะต้องมีเบอร์กันด้วย”

“แต่.... ไม่เป็นไรครับน้องพลอยไม่อยากให้พี่ก็ไม่เป็นไรงั้นเราไปหาอะไรทานกันดีกว่านะ มื้อนี้พี่เลี้ยงเองถือว่าเป็นการเลี้ยงขอโทษที่ทำให้น้องพลอยเหนื่อย”

ทินภัทรเก็บมือถือของตัวเองลงกระเป๋ากางเกงตามเดิมด้วยหน้าที่เศร้าๆเล็กน้อย เขาไม่กล้าบังคับฝืนใจอะไรพลอนสวยมากนักเพราะเขารู้ดีว่าตอนนี้คะแนนของเขากำลังติดลบหากฝืนทำอะไรลงไปคงได้ถูกเธอเขี่ยให้ไกลออกไปอีกแน่ๆ เขาจึงตัดสินใจทำตามเธอทุกอย่างดีกว่าเพราะไม่อยากถูกเธอเกลียดอีก

“เลิกทำหน้าแบบนี้สักทีได้ไหม.... เพราะมันทำให้ฉันรู้สึกผิด โอเคๆฉันให้เบอร์คุณแล้วก็ได้ เอาโทรศัพท์คุณมาสิ”

“ไม่เป็นไรครับถ้าน้องพลอยไม่อยากให้ไม่จำเป็นต้องให้ก็ได้ พี่เข้าใจดีครับว่าน้องพลอยคงไม่อยากจะให้เบอร์กับคนที่น้องพลอยไม่ค่อยชอบขี้หน้าเท่าไรนัก”

“ตกลงจะเอาหรือไม่เอา เพราะฉันเปลี่ยนใจแล้วนะ”

ทินภัทรได้แต่งงกับอารมณ์ของเมียรักแต่ก็ยื่นมือถือของตัวเองส่งให้ด้วยความยินดี เพราะใจจริงแล้วเขาก็อยากได้เบอร์เธออยู่ไม่น้อย อย่างน้อยเวลาคิดถึงแต่มาหาไม่ได้แค่ได้ยินเสียงเธอก็ยังดี

“เสร็จแล้วเอาคืนไป แล้วนี่เราจะยืนคุยกันในสวนอีกนานไหมเพราะตอนนี้ฉันหิวจะแย่แล้ว”

“ครับงั้นเราไปหาอะไรทานกันดีกว่า ไปครับไป มาพี่ช่วยถือของนะ”

ทินภัทรกุลีกุจอช่วยถือข้าวของให้เธออย่างเต็มใจก่อนจะเดินไปพร้อมกันกับเธอ ไม่ว่าจะยังไงเขาก็จะพยายามเพื่อให้ได้หัวใจของเมียรักกลับมาอีกให้จงได้