ตอนที่ 9 : ภารกิจลุล่วง

ตอนที่ 9  ภารกิจลุล่วง

 

             ผมคิดว่าจะถอยหนีได้อย่างปลอดภัย คิดว่าจะได้รีบไปบอกข่าวดีนี้กับลุงหลี่ แต่ว่าสวรรค์กลับไม่เป็นใจ ทุกคนได้ล่าถอยออกไปกันหมดแล้ว เว้นแต่ผมที่ถูกท่านอ๋องจิ้งกักตัวไว้ ผมยอมรับเลยว่าตัวเองรู้สึกเครียดมาก ในใจก็เต้นแรงคล้ายว่าจะหลุดออกมาเสียให้ได้

            “ไม่ทราบว่าที่ท่านอ๋องจิ้งให้กระหม่อมอยู่ต่อเช่นนี้ มีเรื่องอันใดจะรับสั่งหรือ?”

            “เจ้านำเอาอาหารเหล่านี้มาจากที่ใดกัน?” ท่านอ๋องจิ้งถามผม

            “ทูลท่านอ๋อง ทั้งหมดนี้คืออาหารจากบ้านเกิดของกระหม่อมเอง” ทั้งหมดนี่เป็นอาหารในศตวรรษที่ 21

            “ข้าดูแล้วเจ้าคงมีความรู้บ้างเล็กน้อย เจ้ารู้หนังสือหรือไม่?”

            “ทูลท่านอ๋อง กระหม่อมรู้เพียงไม่กี่ตัวอักษรเท่านั้น” ผมตอบไปอย่างชัดถ้อยชัดคำ เขาถามอะไรมาผมก็ตอบไปอย่างนั้น

            ท่านอ๋องจิ้งคล้ายมีความสุขมาก “ไหนเจ้าลองท่องกลอนให้ข้าฟังหน่อยสิ?”

            ...

            ...

            ผมไม่ตอบ ท่านอ๋องจิ้งนี่เป็นบ้าไปแล้วหรือไง? มีทาสรับใช้บ้านไหนบ้างที่จะท่องโคลงพากย์โคลงกลอนได้? แล้วคุณจะให้ผมตอบยังไงล่ะ? ถึงจะท่องได้ แต่ผมก็ไม่ทำหรอก เพราะความเงียบเปรียบดั่งทอง! ดวงตาคู่หนึ่งมองมาราวกับให้ความสนใจผมอยู่ตลอดเวลา หากว่าไม่ใช่ดวงตาคู่นี้ ก็ง่ายมากถ้าจะทำเป็นไม่สนใจในการมีอยู่ของบุคคลที่สาม ที่ไม่ยอมพูดไม่ยอมจากับใครเลย

            “เจ้าออกไปซะ!” น้ำเสียงเย็นเยียบของเขาทำให้ผมรู้สึกโล่งใจ ผมติดค้างร่างกายนี้แล้วสิ นึกในใจก่อนจะค่อยๆ ถอยหลังเดินกลับไป

            พอกลับมาถึงห้องครัวแล้วก็ร้องออกมาด้วยความดีใจ ลุงหลี่เอาแต่จับมือซ้าย จับมือขวาผมเพื่อขอบคุณ ซ้ำยังคำนับผมเป็นอาจารย์ จนทำให้ผมรู้สึกเขินอายไม่น้อยเลยทีเดียว

            เจ้าเจ็ดเองก็ตรงปรี่เข้ามากอดผมแน่น เจ้าเด็กนี่นับวันยิ่งทำเนียนชอบกอดผมอยู่เรื่อย “นายน้อย ท่านนี่ร้ายกาจยิ่งนัก ข้าน้อยไม่เคยทราบเลย” เรื่องที่นายไม่รู้ยังมีอีกเยอะเถอะ

            “เสี่ยวอิ้งเอ๋ย ข้าล่ะกลัวแทบตาย จากนี้ต่อให้เจ้าทำเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็ทำให้คนอื่นเป็นกังวลได้” ลุงเหยียนสัมผัสหัวของผมอย่างรักใคร่ “เอาล่ะ ทุกคนต่างทำงานหนัก มากินข้าวเย็นกันดีกว่า”

            “Oh yeah!” เป็นครั้งแรกที่ผมดีใจจนกระโดดโลดเต้น ผมหิวมากเลย แต่สิ่งที่ทำให้ผมมีความสุขที่สุดก็คืออาหารเลิศรสบนโต๊ะ ลุงหลี่พยายามอย่างหนักที่จะทำอาหารพวกนี้ออกมา แต่กลับกลายเป็นว่าไม่ได้รับคำชื่นชมจากท่านอ๋องจิ้ง แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวผมจะเพลิดเพลินกับอาหารพวกนี้แทนพวกเขาเอง ฮ่าๆ ...

            ภายในห้องครัวเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะสนุกสนาน เรื่องของลุงหลี่ผมทำเหมือนอย่างในละครโทรทัศน์เขาทำกัน แต่คิดไม่ถึงว่านอกจากจะไม่ทำให้ผมต้องอับอายขายขี้หน้าแล้ว แต่กลายเป็นว่าเป็นการดึงดูดความสนใจจากคนที่นี่แทนน่ะสิ!