วันล่องลอยของเด็กที่ยังไม่เปิดเทอม

ขึ้นปีหนึ่งแล้ว!!
เอาจริงๆก็ยังพูดเต็มปากไม่ได้ว่าขึ้นปีหนึ่งนะเพราะว่ายังไม่ได้เปิดเทอมเลย

อายุตั้งสิบแปดแล้วแต่ยังใช้ชื่อตอนเป็นเด็กอยู่ รู้สึกละอายแก่ใจตัวเองอยู่เหมือนกัน

ฮ่าฮ่าฮ่า เริ่มรู้สึกว่าตัวเองแก่ขึ้นเรื่อยๆแล้วล่ะ

บล็อกนี้เขียนแบบไม่มีจุดมุ่งหมายอะไรเลยจริงๆนะ เพราะงั้นถ้าใครวาดหวังจะหาสาระล่ะก็

บอกไว้ก่อนเลยว่าไม่มี และสามารถปิดไปได้เลยก่อนที่เราจะทำใครหงุดหงิดว่า

"มันเขียนอะไรของมัน!"

โลฟี่เอนท์ติดคณะICTของมหิดล

เอาจริงๆนะ ตลอดสามปีของชีวิตม.ปลายที่เริ่มคิดเรื่องมหาวิทยาลัยจริงๆจังๆ

อยากเรียนแต่จุฬาฯ อยากติดเข็มพระเกี้ยว อยากใส่กระโปรงพลีตสีกรมท่า อยากมีแฟนเป็นเด็กวิศวะจุฬา(อันหลังนี่ไร้สาระ อย่าไปใส่ใจ 5555)

และตอนจบก็อยากใส่ชุดครุยของจุฬา

มีแต่ความคิดแบบนี้ตลอด

แต่สุดท้าย เลือดของเราก็เป็นสีน้ำเงิน

ได้ไงก็ไม่รู้?
ตอนแอด.เราติดอีกที่คือวิศวะไฟฟ้าของบางมด อยากเรียนวิศวะไฟ้ฟ้ามาก แต่มันเหมือนกับว่า ถ้าไม่ได้จุฬามันก็พาลไม่อยากเรียนไปหมด อีกอย่างมันไกลบ้านและครอบครัวก็ไม่ให้อยู่หอแน่ๆ

แค่คิดก็เหนื่อยกับชีวิตอีกสี่ปีข้างหน้าแล้ว เลยไม่เอาล่ะ
"หนูจะเรียนมหิดล(ที่ค่าเทอมเกือบหกหมื่น)!!"

เสียใจมากที่ไม่ได้เรียนที่จุฬา แต่เมื่อได้กล่าวมาอยู่ในรั้วสีน้ำเงินแห่งนี้แล้ว
ก็รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้คิดผิดเลยแม้แต่น้อย

อาจจะไม่ใช่มหาวิทยาลัยที่ใฝ่ฝัน
แต่ถ้าเราจะมีบ้านอีกสักหลังหนึ่งล่ะก็
เรามั่นใจว่ามหิดลจะเป็นบ้านหลังนั้นที่อบอุ่นและเต็มเปี่ยมไปด้วยความทรงจำอันมีค่าให้เราได้

เราปิดเทอมนานมากกกกกกกกก...ก(เอาไปแบบเกืบออินฟินีตี้เลย)
ช่วงแรกนะ เล่นคอมเล่นนู่นนี่ทำทุกอย่างที่อยากจะทำช่วงที่อ่านหนังสือสอบ

เล่นคอมเล่นนู่นนี่จนลืมกินข้าวทั้งเช้าทั้งกลางวันติดๆกันเกือบเดือน
น้ำหนักลดฮวบแบบหวั่นใจว่า"กูจะตายคาคอมไหม?"

สำหรับการที่ต้องทนเรื่องกดดันมาตลอด พอมาปลดปล่อยเต็มๆมันก็โล่งไปดีเหมือนกัน

ส่วนน้องๆที่ยังเผชิญช่วงเวลานั้นอยู่ พี่เป็นกำลังใจให้น้องๆอดทนและผ่านพ้นมันไปให้ได้
และน้องก็จะมีวันนั้น วันที่เฝ้าฝันถึงมานานแสนนาน(ทำตาปิ๊งๆพร้อมกับกำมือด้วยความมุ่งมั่น!)

พอพ้นช่วงที่ทำอะไรทุกอย่างจนพอใจแล้ว ก็เข้าสู่โหมดของเด็กเฟรชชี่!!

ที่คณะซึ่งโลฟี่เรียนเค้าจะมีแคมป์ก่อน ก็ได้เพื่อนจากวันนั้นเยอะเหมือนกัน
เกือบสองเดือนแล้วนับจากการเจอกันวันแรก ตอนนี้ก็เริ่มสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ
แตกต่างจากเพื่อนที่ม.ปลาย ซึ่งห่างๆกันออกไปแทบไม่ได้เจอกันเลย

แม้ว่าอาจจะไม่มีใครได้อ่าน แต่"คิดถึงนะ"ทุกๆคน

พอมีค่ายศาลายาทัวร์(เป็นเหมือนค่ายรับน้องอะไรประมาณนั้น)ก็ได้เพื่อนเพิ่มอีก
ได้ทำกิจกรรมเยอะแยะ
ได้รู้ว่ามีเื่พื่อนคนไหนที่พอจะเป็นผู้นำให้เราได้บ้าง
คณะเราไม่มีพี่ว๊าก(แอบขัดใจเด็กเถื่อนๆตามประสาสายเลือดวิศวะอยู่บ้าง แต่เอาไว้เราจะไปว่ากันตอนหลัง)

พอมีงานปฐมนิเทศก็จะมีงาน"รักน้อง"ของมหิดล
เป็นงานรับน้องสามวันสามคืนซึ่งคืนสุดท้ายจะมีกิจกรรมสันทนาการทั้งคืนยันเช้า

เหนื่อยมาก กลับมาถึงบ้านนี่สลบเหมือดไปวันเต็มๆ
แต่เพราะกิจกรรมนี้เลยทำให้ได้รู้จักเพื่อนต่างคณะ พี่ๆทั้งที่จบไปแล้ว ไปเป็นอาจารย์แล้ว รวมถึงพี่ๆที่ยังเรียนอยู่

ไฮไลต์ๆคือ พี่เก่ง หรือ หมอเก่ง หรือ เก่ง เดอรสตาร์ !!! ก็เป็นพี่ๆที่อยู่กลุ่มเราเหมือนกัน
ได้เจอด้วยพี่เก่งมาร่วมกิจกรรมตอนช่วงประมาณสามสี่ทุ่มได้แล้วก็อยู่สักพักหนึ่ค่อยกลับ

เอาจริงๆ ไม่รู้จักหรอกว่า เก่งเดอะสตาร์นี่ใคร ไม่รู้เราไม่ค่อยตามไม่ค่อยดู
แต่ตัวจริงขาววิ๊งๆหล่อเวอร์ๆ และนิสัยดีมาก

เพราะไม่รู้จักล่ะมั้งเลยวางตัวได้ตามสบายคุยกันแบบรุ่นพี่รุ่นน้องเลย

พอจบจากงานรักน้องก็เปิดเทอมทันที
และกิจกรรมต่อมาก็เป็นแสตนด์เชียร์

ถ้าขอสามคำล่ะก็คงได้แบบนี้
"เหนื่อย รัก มาก"

เหนื่อย=ตามความหมายเพราะเหนื่อยจริงๆ ยิ่งตอนต้องนั่งตัวตรงๆยืดแขนค้างไว้ครึ่งชั่วโมง เหนื่อยกว่านี้แทบจะไม่มีอีกแล้ว

รัก=รักเพื่อน รักพี่ รักคณะ รักมหิดล รักเพื่อนต่างคณะด้วย รักไปหมดเลย ฮ่าฮ่าฮ่า

มาก=มากด้วยอารมณ์ มากด้วยความรู้สึก มากด้วยความทรงจำ มากเพื่อน มากพี่ มากความสนุก มากมาย

จากนั้นก็มีเรียนปรับพื้นฐาน มีวิชาทั้งหมดอยู่สี่วิชาด้วยกัน
เลข วิทยาศาสตร์(เคมี ฟิสิกส์ ชีวะ) ภาษาอังกฤษและคอมพิวเตอร์

เราลงเรียนแค่สองตัวคือภาษาอังกฤษและคอมพิวเตอร์

โดดอังกฤษกระจาย จุ๊ๆ อย่าเอาไปบอกที่บ้านนะไม่งั้นโดนฆ่าแน่
คือภาษาอังกฤษเราเรียนกับอาจารย์ฝรั่ง เรียนสี่อาทิตย์

โดดสองอาทิตย์สุดท้ายรวด

สาเหตุเพราะไม่ชอบแนวการสอน

เป็นเด็กไม่ดี เรื่องมาก คือเข้าคลาสแรกคลาสเดียวเพื่อดูว่าอาจาร์ยสอนยังไง
แล้วอาจารย์ที่สอนคนที่สองเนี่ย เล่นเกมๆๆๆ
ไม่ชอบค่ะ หนูอยากพูดๆ ถกๆ เถียงๆ แบบเอาหัวข้อมาแล้วพูดแสดงความคิดเห็นอะไรแบบนั้น

เลยโดดซะ
ส่วนคอมพิวเตอร์อันนี้อยากเรียนเป็นการส่วนตัวเลยไม่โดดเลยเข้าเรียนตรงเวลา
ทำกิจกรรม แม้จะมีควิส(และอยากออก)แต่ก็ทนทำมันจนจบ

ได้อะไรจากวิชาคอมพิวเตอร์นี่เยอะพอสมควร
นอกจากนี้ยังชอบวิธีการสอนของที่นี่ด้วย มันแตกต่างจากการเรียนม.ปลายที่อาจารย์หรือครูเข้ามาถึงก็พูดๆขึ้นกระดานดำสอนเลย

แต่พอเป็นมหาวิทยาลัยปุ๊บจะมีการตั้งคำถาม มีการบอกหัวข้อเรื่องที่เรียนก่อน แต่ไม่บอกเนื้อหา
ลงกิจกรรมให้จับกลุ่มคิดๆ แล้วนำเสนอ อาจารย์จะคอยช่วยเดินดูแนะแนวทางให้แล้วสรุปตอนจบ

สนุกมาก ชอบเรียนอะไรแบบนี้
แต่ไม่รู้ว่าเป็นเฉพาะช่วงปรับพื้นฐานรึเปล่าถึงดูสนุกดี
เปิดเทอมไม่รู้เป็นยังไง

เอาเป็นว่ตอนนี้ยังเหลืออีกหนึ่งเดือนไม่รู้จะทำอะไรดี ใครยังไม่เปิดก็แนะนำกิจกรรม
ไม่เสียตังค์ ไปไม่ไกล สนุกๆเพื่อนเยอะ มาแนะนำบ้างก็ดีนะ