คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : OS : Messenger {end}
วันนี้เป็นวันที่ฟ้าสดใส อากาศสดชื่น ถนนไม่แออัด ลมพดใบไม้ขยับเขยื้อนเบาๆ ทุกอย่างล้วนเป็นตัวของตัวเอง ... เหมือนทุกวัน
เสียงการขับเคลื่อนของเครื่องยนต์ดังในความถี่คงที่ ไม่เร็วเกินไป และไม่ช้าจนเกินไป
มุ่งไปตามถนนเส้นเล็ก จนในที่สุดก็มาหยุดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง มองผ่านซี่รั้วไม้สีน้ำตาลเข้าไปพบกับเจ้าของบ้านแสนอ่อนโยนนอนอยู่บนเปลผูก โดยในมือมีหนังสือทำอาหารเปิดกางจนเกือบท้ายเล่ม
เขากดออด.
และหลังจากนั้นก็ได้เห็นใบหน้าน่ารักฉีกยิ้มกว้างในทันที
"ชานยอล" เสียงทักทายแรกฟังดูสดใส มันถูกใจและมันยังคงถูกใจเหลือเกิน
"นี่ของนาย"
คนตัวเล็กรับช่อดอกไม้จากเชฟทำขนมมาดอมดม ชื่นชมความสวยงามอยู่พักใหญ่ท่ามกลางสายตาของชายหนุ่มผู้ซึ่งยังยืนอยู่บริเวณหน้าบ้าน
"ขอบคุณมากนะ"
"ยินดีเสมอ ฉันไปทำงานก่อนนะ"
มอเตอร์ไซด์คันเดิมมุ่งหน้าออกไปยังท้องถนน ปาร์คชานยอลยังคงจุดรอยยิ้มไปทั่วใบหน้า ทุกครั้งที่ได้เห็น ทุกครั้งที่ได้ยิน เขามีความสุข
แต่ละวันดำเนินไปด้วยความรัก ก้าวผ่านไปด้วยความรัก ที่เขาเองก็ตกหลุมมันโดยไม่ตั้งใจ จะเรียกว่าเป็นรักตั้งแต่แรกพบก็คงจะได้ล่ะมั้ง เพราะเขาน่ะ ชอบแบคฮยอนมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว
บยอนแบคฮยอนตรงสเป็คไปซะทุกอย่าง ทั้งตัวเล็ก น่ารัก หน้าตาจิ้มลิ้ม นิสัยร่าเริง จิตใจดี ทุกอย่าง ... ทุกอย่างจริงๆ
และคนอย่างชานยอลคงจะหาใครเพอร์เฟ็คแบบนี้ไม่ได้อีกแล้ว
เขาโอบอุ้มช่อดอกกุหลาบสีแดงสดในวันที่อากาศหนาวเริ่มมาเยือนไปตามถนนสายเก่า ถนนที่เต็มไปด้วยความสงบ แม้ว่าจะต้องประคองยานพาหนะไปด้วย แต่ไม่ใช่เรื่องยากลำบากเลยสักนิด
ชานยอลกดออด.
วันนี้เจ้าของบ้านไม่ได้ผูกเปลไว้ที่เดิม แต่มีร่องรอยของการแวะเวียนออกมานั่งเล่นบนเก้าอี้ไม้เพื่อสูดอากาศ
แบคฮยอนก็เป็นธรรมชาติอย่างนี้ เป็นก้อนเมฆที่ประดับท้องฟ้าอย่างนี้เสมอ
และหากชานยอลแหงนมองท้องฟ้า เขาก็จะเลือกมองแต่ก้อนเมฆสีขาวบริสุทธิ์
"อากาศเริ่มหนาวแล้วนะ นายต้องหาเสื้อผ้าอุ่นๆมาสวมซะบ้าง" ...นี่คือคำทักทาย
"ขอบใจ นายก็เหมือนกัน อย่าออกมาผูกเปลเด็ดขาด"
ชานยอลหลงรักแม้กระทั่งบทสนทนา มันมีความอบอุ่นอยู่ในตัว แถมเขายังหลงรักแบคฮยอนมากขึ้นทุกครั้งเวลาที่ได้พบกัน
"ว้าว" เสียงอุทานหลังจากอ่านการ์ดใบเล็กช่างน่าขัน
ตาเรียวเบิกกว้างราวกับไม่เคยเห็นประโยคนั้นมาก่อน ก่อเกิดความเอ็นดูขึ้นในใจ เหมือนแอบปลูกต้นกล้าภายในห้วงความรู้สึก มันเติบโตวันละนิดวันละหน่อยเพื่อรอการผลิดอกออกผล
"อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะ" แล้วเขาก็จากไปเหมือนกับทุกครั้ง
และจะกลับมาใหม่หลังจากนี้
สนุกดีที่ได้เจอแบคฮยอนเกือบทุกวัน ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนชีวิตวัยทำงานกันบ้าง หนังสือที่ชื่นชอบบ้าง หรือบทเพลงโปรดในช่วงเวลานั้นบ้าง ... เหมือนตอนนั้นเลย
คนตัวเล็กคุยสนุก แถมเสียงยังไพเราะ ใบหน้าที่ยิ้มใจดีตลอดเวลา เคยกังวลอยู่เหมือนกันว่าจะมีเรื่องอะไรทำให้เขาไม่สบายใจ
จะเป็นเพราะอากาศที่ไม่สมดุล เศษขยะที่พัดปลิวเข้าไปในบ้าน หน้าต่างบานที่ฝืดเฝื่อน หรือเสียงรบกวนจากหม้อน้ำร้อน
แต่ความจริงแล้วคือแบคฮยอนมักจะยินดีกับทุกเรื่องที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
ครั้งนี้ชานยอลไม่ทันกดออด ประตูหน้าบ้านก็เปิดขึ้นซะก่อน แบคฮยอนกับร่มสีเหลืองใสยืนอยู่ที่เดิม ...ระหว่างประตูบ้านและนอกถนน
พูดทักทายเช่นปกติ และชานยอลเองก็เผลอใจเต้นแรงซ้ำๆ
"เข้ามาข้างในก่อนสิ พอดีฉันลองทำขนม อยากให้ชานยอลได้ลองชิม"
เป็นครั้งแรกในรอบปีล่ะมั้งที่ได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานที่สุด ได้มองเห็นสีหน้าคาดหวังจากการกัดคุ้กกี้คำแรกแล้วบอกได้เลยว่าไม่มีใครกล้าพูดหรอกว่ารสชาติมันแย่
แต่เพราะจริงๆแล้วรสชาติมันก็ไม่ได้แย่ คำตอบเลยเป็นไปในทางบวก
"ฉันกังวลมากเลยว่านายจะไม่ชอบ"
"มันอร่อยมาก ดีใจมากๆที่ได้ชิมฝีมือนายอีกครั้ง"
"ก็นายเป็นถึงเชฟทำขนมเลยนี่นา ฉันก็ต้องฝึกทำไว้บ้างสิ"
เพียงแค่ได้เข้าใกล้ เป็นทั้งหมดในจุดรวมสายตา แค่นี้ชานยอลก็ขอบคุณจนไม่รู้จะขอบคุณยังไงแล้ว
"นายมันเก่งอยู่แล้ว"
หากเขามีบุญมากกว่านี้ มีโชคดีมากกว่านี้ จะขอใช้มันทั้งหมดเพื่อให้ทั้งชีวิตของเขาได้ยืนอยู่ในเงาตาของบยอนแบคฮยอนตลอดไป
แต่ชานยอลเป็นเพียงสะเก็ดระเบิดที่เกิดขึ้นจากการตั้งเวลาเท่านั้น
"ฉันแบ่งใส่กล่องให้นะ จะได้เก็บไว้กินเล่นๆตอนทำงาน"
...เมื่อถึงเวลาก็ต้องกระเด็นหายไป
ท่ามกลางความมืดของสักคืนหนึ่ง บางอย่างเกิดรบกวนการนอนหลับ จนเป็นเหตุให้คนบางคนเตร็ดเตร่มาจนถึงสถานที่คุ้นเคย
เขายืนมองหน้าต่างชั้นสองที่มีแสงไฟ มีเงาขยับเขยื้อนบ้างเป็นบางเวลา จนสุดท้ายไฟดวงนั้นก็ถูกดับลง
ชานยอลจุดยิ้ม เพราะมันถือเป็นความสุขรูปแบบหนึ่งที่เขายินดีจะยืนมองอยู่ตรงนี้ จนแน่ใจว่าเจ้าของห้องนอนนั้นหลับฝันดี
แม้จะไม่หวังให้ตัวเองได้เข้าไปท่องเที่ยวอยู่ในฝัน แต่แค่ได้เก็บแบคฮยอนมาฝันมันก็ดีเหลือใจแล้ว
'ฉันรักนาย' ที่มีเครื่องหมายไม่เท่ากับวางอยู่ระหว่างคำว่า 'ฉันรักนาย'
...แต่ฉันรักนายจริงๆ
และเช้านี้เขาเองก็ยังรอคอยเหมือนทุกวัน กอดหมวกกันน็อคใบเดิมแม้มันจะค่อนข้างเก่า แต่เขาก็ภูมิใจและชอบเหลือเกินที่ได้ทำหน้าที่นี้...
"เอ้อ! ชานยอล วันนี้ไม่ต้องไปบ้านคุณแบคฮยอนนะ"
"ทำไมล่ะครับ" นิ้วยาวที่เคาะเป็นจังหวะหยุดชะงัก
"ก็เจ้านายเขาพาเพื่อนเราไปเที่ยวต่างจังหวัด"
เด็กส่งของ...
"เที่ยว..."
"คงจะอีกหลายวันเลยแหละกว่าจะกลับมา" ทำไมแบคฮยอนไม่เห็นบอกอะไรเลย "ช่วงนี้ก็ตั้งใจทำงานไปก่อนแล้วกัน ไม่ต้องรีบมาตั้งแต่เช้าด้วย"
ใช่ ชานยอลก็เป็นแค่เด็กทำขนมและคนส่งของในร้านขนมเท่านั้น ส่งความรักจากเจ้านายไปให้เพื่อนตนเองและให้สินน้ำใจเป็นค่าน้ำมันเล็กๆน้อยๆ
แต่ที่เกินหน้าที่ของการส่งของคือเผลอส่งความรู้สึกตัวเองไปด้วย ยังตกหลุมรักไปด้วยความโง่เขลา ไม่ใช่ไม่รู้แต่ทั้งที่รู้นั่นแหละ
ว่าแบคฮยอนไม่เคยคิดกับเขาเกินคำว่าเพื่อนเลย
เจ้านายเขามีงานยุ่งเกือบทั้งปี ไม่ค่อยมีเวลาแวะไปหานักยกเว้นวันที่ว่างจริงๆ จึงขอช่วยให้เอาความคิดถึงไปฝากแบคฮยอนบ่อยๆ
ชานยอลไม่คิดว่าเพื่อนสนิทจะยอมปลงใจกับใครง่ายๆ และก็เป็นชานยอลอีกนั่นแหละที่เป็นพ่อสื่อชักนำมาตลอด
แม้ในตอนแรกใจจะคัดค้านอยู่บ้าง แต่เพราะแบคฮยอนเป็นคนดี และควรได้เจอคนที่ดี และเขาก็พิสูจน์ได้แล้วว่าคนๆนั้นเป็นคนดีและรักเพื่อนเขาจริงๆ
สุดท้ายชานยอลก็ปล่อยให้ทั้งคู่รักกัน ... รักกันที่มีเครื่องหมายเท่ากับอยู่ตรงกลาง
ชานยอลมันก็แค่ทะเลที่แหงนมองท้องฟ้า ไม่มีทางได้สัมผัสก้อนเมฆ ต่อให้ยืดตัวสูงได้แค่ไหน ท้องฟ้าก็ไม่เคยเสมอทะเล
เหมือนคำว่ารักที่ดังก้องทุกครั้ง ตะโกนให้ตายยังไงซะ หากคนไม่รับฟัง ก็ไม่มีทางได้ยิน
เพราะเขาไม่มีอำนาจใดที่จะห้ามความรัก และไม่มีสิทธิ์ใดจะบังคับให้แบคฮยอนหันมารักเขาได้ เขามีแค่สิทธิ์ที่จะรักแบคฮยอนไปแบบนี้ ดูแลกันไปในฐานะเพื่อนอย่างนี้
ไม่มีวันรักกัน แต่อย่างน้อยก็ไม่มีวันเลิกกัน
เรามาเจอกันเพื่อสร้างความสุขบางอย่างเท่านั้น
และมันคงจะดี ... หากสักวันหนึ่ง เขาจะได้ส่งความรักของตัวเองให้กับแบคฮยอนบ้าง
แม้ความเป็นไปได้จะเท่ากับศูนย์เลยก็ตาม
เพราะสุดท้ายแล้วดอกไม้ที่มอบให้แบคฮยอน ... มันก็เป็นแค่เพียงความรักที่ฝากมา
-end-
#ficlazycenter
แหะแหะ
ฟิคสั้นก็คือฟิคสั้น
สั้นมาก สั้นจริง
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น