คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : :THE LEGEND: CHANKAI 1
:The legend: 1 chankai
ธิดาเทพผู้ศิริโฉมงดงามยิ่งหญิงสาวสามัญชนทั่วไปที่ถูกคัดเลือก ถูกฝึกฝนให้เข้ามาทำงานในวังหลวง เป็นผู้ที่สวรรค์ทรงเลือกให้มาช่วยเหลือชาวบ้าน ช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ที่ได้รับความยากลำบาก คอยชี้นำทางให้กษัตริย์ของแคว้นทำในสิ่งที่ถูกที่ควร ทำในสิ่งที่จะไม่ทำให้ราษฎรเดือดร้อนไปกับการตัดสินใจของตนและทำให้บ้านเมืองอยู่อย่างสงบสุข
ธิดาเทพยุนอาธิดาเทพวัยเพียงสิบห้าชันษาถูกคัดเลือกให้เป็นธิดาเทพคนต่อไปที่จะขึ้นมาแทนธิดาเทพคนปัจุบัน เด็กสาวที่สวยงามดั่งดอกไม้แรกแย้มเป็นที่ต้องตาต้องใจของใครหลายคนหนึ่งในนั้นคือองค์รัชทายาทซึงกิ องค์รัชทายาทของแคว้นโกคูรยอที่แอบมีใจให้กับธิดาเทพยุนอาตั้งแต่แรกเห็น
ความสวยงาม ความสดใส อ่อนโยน รอยยิ้มที่ทำให้ให้โลกนี้สดใสของธิดาเทพยุนอาทำให้องค์รัชทายาทหลงรักและคอยแอบเฝ้ามองธิดาเทพอยู่ห่างๆในทุกวันที่ธิดาเทพยุนอามาเรียนรู้ที่ตำหนักใน
และวันนี้ไม่ต่างกันที่องค์รัชทายาทซึงกิมาเฝ้ามองธิดาเทพยุนอาที่กำลังร่ายรำบูชาสรวญสวรรค์เพื่อเป็นการถวายตัวให้สวรรค์รับรู้ว่าธิดาเทพองค์นี้จะเป็นธิดาเทพองค์ต่อไปที่จะเข้ามาปลดเป่าความทุกข์ให้กับบ้านเมือง เป็นตัวแทนของสวรรค์ที่จะคอยช่วยเหลือชาวบ้านราษฎรไม่น้อย
“องค์ชายกระหม่อมว่าส่งเสด็จกลับตำหนักได้แล้วพะยะคะ ถ้าใครมาเห็นองค์ชายอยู่ตรงนี้มันจะเป็นการไม่ดี”องค์รักษ์วูบินกราบทูลเตือนด้วยความหวังดีเป็นห่วงเพราะเป็นกฎของตำหนักในและตำหนักธิดาเทพที่ไม่ให้ชายใดเข้ามาในตำหนักธิดาเทพได้ ถึงแม้ว่าจะเป็นองค์รัชทายาท ฝ่าบาทก็ตามถ้าไม่ได้รับอนุญาตก็ห้ามเข้ามาเด็ดขาด
“ข้ากลับก็ได้”เสียงเศร้าเอ่ยออกมาและทรงหันหลังเสด็จกลับตำหนักของตนเอง ธิดาเทพแตฮีหันมาเห็นองค์รัชทายาทเดินออกไปถึงกับส่ายหน้าน้อยๆกับความเป็นห่วงในตัวขององค์รัชทายาทที่ทรงรู้ล่วงทำนายได้ล่วงหน้ากับลิขิตสวรรค์ที่แม้ตนก็ขัดไม่ได้
องค์ชายไม่ใช่เพียงองค์ชายเพียงผู้เดียวจะเสียใจกับการกระทำขององค์ชาย แต่ยังมีอีกหลายคนที่จะเจ็บปวดไม่ต่างกับองค์ชาย
ธิดาเทพแตฮีเอ่ยออกมาในใจที่ล่วงรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า เหตุการณ์ที่ไม่สามารถจะขัดห้ามไม่ให้เกิดขึ้นได้ ในเมื่อมันเป็นลิขิตของสวรรค์ที่ได้ลิขิตเอาไว้แล้ว
หลังจากเสด็จกลับมาจากตำหนักธิดาเทพองค์รัชทายาทซึงกิได้นั่งคิ้วชนกัน หน้าเศร้าสร้อยไม่น้อยที่ไม่ได้อยู่ดูธิดาเทพยุนอาต่อ นี้ได้แต่เฝ้ามองเป็นแรมเดือนแต่ไม่เคยได้พูดคุย ได้ใกล้ชิดมากกว่านี้เลย หัวใจขององค์รัชทายาทต้องการธิดาเทพมากแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้มากที่กลัวว่าเหล่าใต้เท้าจะนำเป็นข้ออ้างของการให้เขาอภิเษกกับลูกสาวของพวกตน ที่องค์รัชทายาทไม่คิดมีใจให้กับเหล่าธิดาของขุนนาง ใต้เท้าเลย
เพราะหัวใจดวงนี้ขององค์ชายซึงกิมีแต่ธิดาเทพยุนเพียงคนเดียวเท่านั้น
“องค์ชายเพคะองค์ชายชานยอลมาเข้าเฝ่าเพคะ”นางกำนัลหน้าห้องเข้ามากราบทูลที่ทำให้องค์รัชทายาทซึงสรวญยิ้มออกมาเมื่อรู้แล้วว่าจะให้ใครเป็นตัวช่วยในรักครั้งนี้
“ให้เข้ามาให้ข้าได้”นางกำนัลโค้งคำนับแล้วเดินไปกราบทูลองค์ชายชานยอลวัยหกชันษาโอรสองค์เล็กของฝ่าบามแทคยอนและพระสนมซูจอง
“เจ้าเสด็จมาหาพี่มีอะไรหรือเปล่าองค์ชายชานยอล”ทรงถามผู้เป็นน้องชายต่างมารดาที่นั่งข้างๆ
“ข้าแค่เบื่อ เสด็จแม่ทรงให้ข้าท่องตำรา ให้ข้าอยู่แต่ในตำหนัก ข้าเบื่อที่สุด”องค์รัชทายาทถึงกับสรวญยิ้มเมื่อเห็นองค์ชายชานยอลทรงตรัสบ่นที่ต้องเรียนการเมืองการปกครองตามพระทัยของพระสนมซูจอง
“เจ้าเลยมาหาพี่ มาหาพี่แล้วคิดว่าจะไม่เบื่อบ้างหรือไง”
“แต่ก็ยังดีที่จะต้องอยู่กับตำราพวกนั้น อยู่กับท่านพี่ยังสนุกเสียกว่าอีก”สรวญยิ้มและขยี้ผมน้องชายอย่างเอ็ดดู
“งั้นพี่ว่าเรามาทำอะไรสนุกกันดีกว่า พี่ก็เบื่อที่อยู่ในวังนี้แล้วกัน”
“ท่านพี่จะพาข้าไปเที่ยวเล่นไหน”
“พี่จะพาเจ้าไปเที่ยวเล่นนอกวัง แต่เจ้าต้องนำจดหมายของพี่ไปให้ธิดาเทพยุนอา ถ้าเจ้าทำสำเร็จพี่จะพาเจ้าไปเที่ยวเล่นนอกวังหลวงคืนนี้”องค์ชายชานยอลได้ยินเช่นดังถึงกับยิ้มตื่นเต้นที่จะได้ออกไปเล่นนอกวังที่อยู่แต่ในวังไม่ได้เสด็จไปไหน
“ท่านพี่นำมาให้ข้าเลย ข้าจะไปให้ธิดาเทพยุนอาเอง ข้าจะให้ถึงมือเลย”เมื่อได้ยินคำตอบขององค์ชายเล็ก องค์รัชทายาทถึงกับยิ้มและรีบทรงเขียนจดหมายถึงธิดาเทพที่เป็นดั่งดวงใจ
“เจ้านำนี้ไปให้ธิดาเทพยุนอา เจ้าต้องให้ถึงมือนาง อย่าให้ใครรู้ได้เด็ดขาดไม่งั้นเจ้าก็อดไปเที่ยวนอกวังกับพี่”
“ท่านพี่ไม่ต้องห่วง ข้าจะให้ถึงมือธิดาเทพยุนอา ข้าไปก่อนแล้วกัน”องค์ชายเล็กของราชวงศ์โค้งให้องค์รัชทายาทและรีบทำตามสิ่งที่ได้รับมอบหมายมา องค์รักษ์วูบินส่ายหน้าน้อยๆกับองค์ชายทั้งสองพระองค์ที่ทรงช่วยเหลือกันในด้านที่ผิด
องค์ชายชานยอลทรงหลบแอบทหาร นางกำนัลในตำหนักธิดาเทพที่อาจจะถูกไปทูลฟ้องเสด็จแม่ของตน ท่าทางขององค์ชายเล็กของราชวงศ์ทำให้ธิดาเทพยุนอาที่เดินมาเห็นถึงกับสรวญยิ้มและเดินเข้ามาให้องค์ชายชานยอล
“องค์ชายที่นี้มิใช่ที่เล่นนะเพคะ”เสียงที่ดังจากข้างหลังทำให้องค์ชายชานยอลทรงตกใจไม่น้อยและทำใจกล้าหันไปหาต้นเสียงและสวรญยิ้มออกมา
“ธิดาเทพยุนอาท่านพี่เราฝากจดหมายมาให้ท่าน ท่านรับไว้นะและท่านต้องอ่านด้วย ถ้าท่านไม่อ่านข้าคงอดออกไปเที่ยวนอกวังคืนนี้แน่”องค์ชายชานยอลยัดจดหมายใส่มือธิดาเทพที่ธิดาเทพยุนอาได้แต่ยืนงง สงสัยไม่ทันได้ถามองค์ชายชานยอลก็เสด็จออกไปแล้ว
ธิดาเทพยุนอาดูจดหมายในมือและเผลอยิ้มออกมาเมื่อรู้ว่าเจ้าของจดหมายเป็นใคร นางรีบเก็บจดหมายไว้ในเสื้อและรีบเดินกลับไปยังห้องของตนเพื่ออ่านจดหมายที่องค์รัชทายาทส่งมาให้
มาถึงห้องธิดาเทพก็รีบหยิบจดหมายขึ้นมาเปิดอ่าน ข้อความในจดหมายถึงกับทำให้ธิดาเพทพยิ้มออกมากับบทกวีในนั้นพร้อมกับสิ่งที่ทำให้หัวใจของธิดาเทพวัยสิบห้าชันษาพองโต เต้นรัวไปกับข้อความในนั้น
ถ้าเจ้าได้อ่านจดหมายฉบับนี้ ข้าหวังว่าเจ้าจะทำตามที่สิ่งที่ข้าขอ ทำตามในสิ่งที่ข้าอยากขอจากเจ้าสักครั้งธิดาเทพยุนอา ข้ารู้ว่าเป็นสิ่งไม่ควร เป็นการทำผิดกฎแต่ข้าก็ห้ามความรู้สึกของข้าไม่ได้ ข้าหักห้ามใจของข้าไม่ได้ ข้าถึงอยากพบเจอเจ้า บอกความในใจของข้าที่มีต่อเจ้า ให้เจ้าได้รับรู้ความรู้สึกของข้าที่มีต่อเจ้าเพียงคนเดียว จะให้ข้าบอกกับเจ้าตอนนี้ข้าคิดว่าไม่ควรที่จะบอกกับเจ้าตอนไม่ได้เห็นหน้ากัน ข้าอยากบอกกับเจ้าตอนที่เจ้าอยู่กับข้าด้วย ข้าหวังว่าเจ้าจะมาพบข้าที่หลังวังหลวงคืนนี้ มาเฝ้าความในใจจากข้ารู้ไหม ถ้าเจ้าไม่มาองค์ชายชานยอลก็ไม่ได้มาเที่ยวนอกวัง ถ้าเจ้าไม่อยากให้องค์ชายชานยอลต้องร้องไห้ เจ้าก็ควรมา
องค์รัชทายาทซึงกิ
ธิดาเทพยุนอาอ่านข้อความด้วยรอยยิ้มและแอบขำไม่น้อยที่องค์รัชทายาททรงนำองค์ชายชานยอลมาขู่เพื่อให้ตนออกไป ธิดาเทพยุนอาส่ายหน้าทั้งรอยยิ้ม
“ถึงไม่เอาองค์ชายชานยอลมาขู่หม่อมชั้นก็ทรงไปอยู่ดี”บอกด้วยรอยยิ้ม ไม่ใช่แค่องค์รัชทายาทฝ่ายเดียวที่มีใจให้กับธิดาเทพยุนอาแต่ธิดาเทพก็มีใจให้กับองค์รัชทายาทไม่น้อย แต่เพราะความแตกต่าง กฎของตำหนักของธิดาเทพทำให้นางไม่สามารถเปิดเผยความรู้สึกออกมาได้
พอองค์ชายชานยอลเสด็จมารายงานมาให้ถึงมือเรียบร้อยองค์รัชทายาทถึงสรวญยิ้มและเตรียมที่จะเสด็จหนีออกไปเที่ยวนอกวังหลวงที่องค์ชายชานยอลทรงเสด็จมารออยู่ที่ตำหนักด้วย
“องค์ชายกระหม่อมว่าอย่างทรงออกไปเลย ถ้าตำหนักในรู้เรื่องเข้าธิดาเทพยุนอาทรงจะเดือดร้อนได้นะพะยะคะ”วูบินทรงห้ามไม่ให้องค์ชายทั้งสองเสด็จออกไป
“องค์รักษ์วูบินไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปก็ได้ แต่อย่ามาห้ามไม่ให้ท่านพี่พาข้าไปเที่ยว”องค์ชายชานยอลตรัสออกมาอย่างไม่พอใจ องค์รัชทายาทถึงกับยิ้มบางๆและเดินมาหาน้องชายที่รออยู่
“ถ้าเจ้าไม่ไปก็รออยู่ที่นี้ ขอจะพาองค์ชายเล็กไปเที่ยวนอกวังด้วยกัน”องค์รัชทายาทซึงกิตรัสออกมาและเดินจูงมือองค์ชายเล็กออกจากตำหนักที่พาออกไปหลังวังที่องค์รักษ์ต้องตามองค์ชายทั้งสองออกมา
“วูบินเจ้าพาองค์ชายเล็กไปเดินเที่ยวที่ตลาดก่อน ข้าจะรอธิดาเทพยุนอาที่นี้”องค์รัชทายาทตรัสสั่งองค์รักษ์ส่วนพระองค์ วูบินโค้งรับคำบัญชาและทรงพาองค์ชายชานยอลไปเที่ยวเล่นในตลาดที่คืนนี้มีงานเฉลิมฉลองในเทศกาลบูชาสรวญสวรรค์
องค์รัชทายาททรงยืนรอธิดาเทพที่ใจกระวนกระวายกลัวว่าธิดาเทพยุนอาจะไม่มาตามที่ขอ ที่ในใจขององค์รัชทายาทตอนนี้กระสับกระส่ายวุ่นวายใจไม่น้อยที่นี้ยังไม่เห็นธิดาเทพมาเสียที
เสียงฝีเท้าที่ค่อยๆเดินเข้ามาทำให้องค์รัชทายาทหันกลับไปมองและฉายรอยยิ้มออกมาแสดงความดีใจได้ชัดเจนเมื่อเห็นคนที่รอคอยมาหาตนตามนัด
“หม่อมชั้นทรงขออภัยที่หม่อมชั้นมาช้า หม่อมชั้นต้องหลบคนในตำหนักมาหาองค์ชายที่นี้”บอกเหตุผลของการมาช้าที่องค์รัชทายาทก็ไม่นึกเคืองโกรธธิดาเทพยุนอาแม้แต่นิด แค่ได้เห็นหน้าก็ดีพระทัยมากพอแล้ว
“ข้าไม่ได้โกรธเจ้าเลย ข้าแค่กลัวว่าเจ้าจะไม่ยอมมาพบข้า กลัวว่าเจ้าจะไม่ยอมมาตามนัดข้า”ธิดาเทพถึงกับยิ้มบางๆ
“ถ้าหม่อมชั้นไม่มา องค์ชายชานยอลก็ทรงไม่ได้ออกมาที่ซิเพคะ”ยิ้มน้อยๆ
“เจ้ามาเพราะองค์ชายชานยอลอย่างเดียวรึ”
“แล้วองค์ชายทรงให้หม่อมชั้นออกมาทำไมเพคะ”ไม่ได้ถามตรงๆแต่มีรึว่าองค์รัชทายาทจะไม่รู้ว่าคำถามนั้นแฝงคำตอบที่ตนอยากบอกออกไป
“ธิดาเทพยุนอา....”องค์รัชทายาทจับกุมมือบางนิ่มของธิดาเทพไว้ “เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงพาเจ้ามาพบข้า”ธิดาเทพยิ้มเขินอาย “เพราะข้ามีบ้างอย่างที่อยากบอกกับเจ้าด้วยตัวของข้าเอง ถึงแม้ว่ามันจะเป็นสิ่งที่ผิดกฎของวังหลวงก็ตาม แต่ข้าก็ต้องบอกกับเจ้าไป ข้าไม่สามารถเก็บมันเอาไว้ได้อีกแล้ว ข้าไม่สามารถทนมองเจ้าอีกฝ่ายเดียวได้อีกแล้ว”สองสายตาสบประสานกัน สายตาทั้งสองสื่อความในใจของกันและกันโดยที่องค์รัชทายาทยังคงเงียบ “ข้ารักเจ้าตั้งแต่แรกเห็น ข้ารักเจ้าเพียงผู้เดียว เจ้าเป็นผู้หญิงที่ข้ารัก ข้ารักมากที่สุด”ความเงียบปกคลุมคนทั้งสองหลังจากองครัชทายาททรงได้ตรัสบอกความในใจกับหญิงสาวที่หลงรักตั้งแต่แรกเห็น
“หม่อมชั้นก็รักองค์ชาย ถึงรุ้ว่าผิดแต่หม่อมชั้นก็รักองค์ชาย”คำตอบที่รอฟังมานานที่ตอนนี้ได้ฟังแล้วทำให้องค์รัชทายาททรงดีพระทัยไม่น้อย รั้งธิดาเทพเข้ามาสวมกอดอย่างเต็มรัก ธิดาเทพยุนอาตอบรับโอบกอดขององค์รัชทายาทด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยรัก ถึงรู้ว่าผิดแต่ก็ยอมทำผิดเพราะความรักที่มีต่อองค์รัชทายาท
ต่างรับรู้ความในใจของกันและกัน องค์รัชทายาทก็พาธิดาเทพมาเดินเล่นงานในตลาดที่ทั้งสองต่างเดินวิ่งกุมมือกันตลอดทางที่ไม่ยอมปล่อยมือออกจากกัน ความสุขก่อตัวกับคนทั้งสองที่สร้างรอยยิ้มให้กับคนทั้งสองไม่ได้
องค์รัชทายาทเดินกุมมือธิดาเทพจนมาเจอกับองค์ชายชานยอลที่เพิ่งจากการปล่อยโคมกับองค์รักษ์มา องค์ชายเล็กพอเห็นพระเชษฐาเสด็จมาก็ยิ้มแซวพระเชษฐาที่มากับธิดาเทพ
“องค์ชายชานยอลเจ้ากลับไปกับองค์รักษ์ก่อนรู้ไหม เดี๋ยวพี่จะตามเจ้ากลับไป”
“องค์ชายจะทรงเสด็จไปไหน นี้มันก็ดึกมากแล้วนะพะยะคะ”
“ข้าจะพาธิดาเทพไปเดินเที่ยวกับข้า เจ้าก็พาองค์ชายชานยอลกลับวังไปก่อน เจ้าไม่ต้องกลัวว่าข้าจะกลับรุ่งสาง เดี๋ยวข้าเที่ยวเสร็จข้าก็กลับ”ตรัสบอกกับองค์รักษ์และจูงมือหญิงสาวคนรักไปเที่ยวเล่น องค์รักษ์วูบินได้แต่มองอย่างทรงเป็นห่วงกับความรักขององค์รัชทายาท
“อย่าเป็นห่วงท่านพี่ไปเลย ท่านพี่กำลังมีความสุขก็ปล่อยท่านพี่ไป เจ้านะพาข้ากลับวังได้แล้ว ข้าง่วงนอนแล้ว”องค์ชายชานยอลตรัสบอกกับองค์รักษ์ของพระเชษฐา วูบินจึงต้องพาองค์ชายชานยอลกลับวังหลวงก่อนทั้งที่เป็นห่วงองค์รัชทายาทไม่น้อย
อยู่ๆก็เกิดฝนตกขึ้นทั้งที่ไม่มีเคล้าฝนมาก่อนหน้าเลย ฝนที่ตกลงมาทำให้องค์รัชทายาทต้องพาธิดาเทพยุนอาเข้าไปหลบฝนในโรงเตี้ยมที่เสื้อผ้าของทั้งสองต่างเปียกและการที่อยู่ห้องเดียวกันกับองค์รัชทายาททำให้ธิดาเทพได้แต่นั่งก้มหน้าไม่กล้าลุกไปไหนทั้งที่เสื้อผ้าเปียก
“อ๊ะ....องค์ชาย”ร้องอย่างตกใจเมื่ออยู่ๆองค์รัชทายาทเข้ามาสวมกอดจากด้านหลังและยังหอมแก้มของตน
“ข้ารักเจ้า ข้ารักเจ้าเพียงผู้เดียว”เสียงทุ้มกระซิบบอกกับธิดาเทพและจับไหล่บางพลิกหันเข้ามาหา ธืดาเทพยุนอาได้แต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตากับชายผู้สูงส่ง “ข้าอยากครอบครองเจ้า อยากให้เจ้ามาเป็นของข้าและให้ข้าเป็นของเจ้าเพียงผู้เดียว”ใบหน้าหวานสวยอย่างดอกไม้เชยขึ้นมามอง
“องค์ชายไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากเป็นขององค์ชาย แต่กฎของธิดาเทพมันไม่สามารถทำให้ข้าเป็นขององค์ชายได้เลย ข้าถูกเลือกเป็นธิดาเทพองค์ต่อไปแทนธิดาเทพแตฮี ถ้าข้าเป็นของท่านข้าก็ต้องโดนลงโทษจากตำหนักธิดาเทพและทำให้ท่านเดือดร้อนไปเพราะข้าด้วย”
“ข้าจะไม่ให้ใครมาลงโทษเจ้าได้ ข้าจะปกป้องเจ้าด้วยชีวิตของข้า ข้าจะปกป้องคนรักของข้าด้วยชีวิตข้าเอง”น้ำเสียงจริงจังหนักแน่นทำให้ใบหน้าหวานยิ้มบางๆ “ข้ายอมสละทุกอย่างเพื่อเจ้า ขอแค่มีเพียงเจ้าแค่คนเดียวก็พอ”
“องค์ชาย.....”ไม่ทันที่ธิดาเทพยุนอาพูดจบริมฝีปากก็ถูกช่วงชิงจากริมฝีปากอุ่นร้อนขององค์รัชทายาทที่ธิดาเทพต่างทำตามหัวใจของตัวเองที่ยอมจะเป็นขององค์รัชทายาท ยอมทำตามหัวใจที่เรียกร้อง ยอมที่จะผิดกับกฎมณเฑียรบาล ยอมผิดกฎของสวญสวรรค์ที่มีสัมพันธ์รักกับชายหนุ่ม
สายฝนตกให้ความเย็น ตกลงมารับรู้ความรักของคนทั้งสองที่ยอมทำตามหัวใจของตัวเอง ยอมจะเป็นของกันและกันด้วยความรัก ความรักของทั้งสองสวรรค์รับรู้และพร้อมที่จะมอบบทลงโทษให้กับคนทั้งสองในกาลต่อไป
.
...
....
.....
......
.....
ความรักของธิดาเทพยุนอากับองค์รัชทายาทยังคงเป็นความลับแต่ทั้งสองต่างก็ลอบคบสู่หากันตลอดมา บ้างครั้งองค์รัชทายาทก็แอบไปหาธิดาเทพยุนอาที่ห้องของนาง บ้างครั้งก็แอบหลบไปเที่ยวนอกวังด้วยกันที่อยู่ในสายตาขององค์รักษ์วูบินตลอดและความรักของทั้งสองก็อยู่ในสายตาขององค์ชายชานยอลมาโดยตลอดที่จะเป็นองค์ชายชานยอลเป็นสื่อกลางให้กับคนทั้งสอง
แต่ความรักขององค์รัชทายาทกับธิดาเทพยุนอาก็ไม่รอดพ้นสายตาของธิดาเทพแตฮีไปได้ แต่นางก็ทรงห้ามอะไรไม่ได้ในเมื่อเป็นสิ่งที่สวรรค์ลิขิตเอาไว้แล้ว
“พระองค์ทรงอย่าได้โกรธเคืองธิดาเทพยุนอา ทรงให้อภัยนางด้วย นางทำไปก็เพราะความรักที่มีต่อชายที่เป็นที่รักของนาง”ธิดาเทพแตฮีขอกล่าวขมาต่อเทพที่ปกป้อง รักษาคุ้มครองชาวเมืองของแคล้ว “พระองค์ทรงปกป้องคุ้มครองนางด้วย ปกป้องบุตรของนางที่มีสายเลือดขององค์ชายด้วย ปกป้องจักรพรรดิองค์ต่อไปของแคล้วด้วย”ธิดาเทพแตฮีอธิฐาน ภาวนาให้กับธิดาเทพยุนอาและราชนิกลูในท้องของธิดาเทพที่มีเลือดเนื้อเชิ้อไขของราชวงศ์
การรู้ล่วงหน้าของธิดาเทพแตฮีทำให้นางเป็นห่วงกังวลไม่น้อยกับโอรสที่จะเกิดมาภายภาคหน้าขององค์รัชทายาทที่ไม่ได้เกิดจากพระชายาหรือพระสนมที่แต่งตั้งที่มันจะทำให้โอรสและธิดาเทพยุนอานั้นถูกครหาและถูกลงโทษจากวังหลวงได้
“จินอาเจ้าไปตามองค์รัชทายาท ธิดาเทพยุนอามาพบข้าที่นี้”ธิดาเทพแตฮีหันไปสั่งธิดาเทพจินอาและหันกลับมามองเทพคุ้มครองบ้านเมือง บรรพบุรุษของแคล้วที่คอยให้ปกป้องรักษาชาวประชาในแคล้ว
ความผิดที่ก่อไว้ทำให้ธิดาเทพยุนอาที่มาถึงได้แต่กลัวในใจ ไม่กล้าที่จะมองหน้าธิดาเทพแตฮีในตอนนี้และยิ่งความเงียบของธิดาเทพแตฮีทำให้นางหวาดหวั่น กลัวเข้าไปอีก ยิ่งเห็นองค์รัชทายาทมาถึงก็ทำให้ธิดาเทพยุนอารับรู้ได้ว่าธิดาเทพแตฮีได้รู้ความจริงหมดแล้ว
“หม่อมชั้นจะไม่ถามอะไรจากองค์ชาย องค์ชายคงรู้แล้วว่าหม่อมชั้นทูลตามองค์ชายมาที่นี่ทำไม”ทั้งสองต่างมองหน้ากันที่ความจริงถูกเปิดเผย “ธิดาเทพยุนอาเจ้าบอกความจริงให้องค์ชายรู้ยัง ความจริงที่เจ้าจะต้องบอกองค์ชายให้รู้ก่อนที่เจ้าจะไม่ได้อยู่ที่นี่”เสียงทรงอำนาจของธิดาเทพแตฮีทำให้ธิดาเทพยุนอาน้ำตารินไหลออกมา
“ยุนอาเจ้ามีอะไรปิดบังข้า เจ้าบอกข้ามาซิ”องค์รัชทายาททรงตรัสถามอย่างร้อนรนเป็นห่วง
“หม่อมชั้นทรงตั้งครรภ์ลูกขององค์ชาย”ธิดาเทพยุนอาบอกทั้งน้ำตา
“นี้เจ้าจะมีลูกให้ข้า เจ้าไม่ได้โกหกข้านะ”
“หม่อมชั้นไม่ได้โกหกองค์ชาย หม่อมชั้นท้องลูกขององค์ชาย”องค์รัชทายาทซึงกิทรงรั้งร่างบางของคนรักเข้ามากอดอย่างดีใจ
“ข้าดีใจเหลือเกิน ข้าดีใจเหลือเกินที่เจ้ามีลูกให้ข้า”น้ำเสียงยินดีปิติที่ยังคงกอดหญิงสาวเอาไว้
“องค์ชายอย่าเพิ่งดีใจไป”เสียงที่แทรกขึ้นทำให้องค์รัชทายาทละออกจากอ้อมกอด
“ท่านหมายความเช่นไร”
“องค์ชายคงลืมไปแล้วว่านางเป็นธิดาเทพ ถ้าผู้อื่นรู้ว่านางทำผิดกฎนางจะต้องถูกลงโทษตามกฎมณเฑียรบาล การให้กำเนิดของธิดาเทพเป็นเรื่องที่ผิด ไม่สมควรจะเกิดขึ้นองค์ชายก็รู้”องค์รัชทายาทถึงกับชาไม่น้อยเมื่อได้รู้ความจริง
“แต่เป็นลูกของข้า นางก็เป็นชายาของข้า ไม่มีใครจะทำร้ายสายเลือดของข้าได้!!!”เสียงกร้าวว่าออกมา
“แต่องค์ชายคงลืมคิดไปว่าพระมเหสีสามารถมีอำนาจสุงสุดในตำหนักใน ถ้าพระมเหสีคงรู้ไม่ยอมให้องค์ชายรับธิดาเทพยุนอาเป็นพระชายาของพระองค์ได้ พวกขุนนาง ใต้เท้าจะใช้ข้ออ้างนี้บีบให้องค์ชายไม่ได้ขึ้นครองราชน์ องค์ชายก็ทรงรู้ข้อนี้ดี”
“ข้ายอมสละทุกอย่างเพื่อนางและลูกของข้า ยังมีองค์ชายชานยอลอีกคนที่สามารถขึ้นครองราชย์แทนข้าได้”
“ถึงองค์ชายยอมสละทุกอย่างตอนนี้ก็ไม่มีความหมายและยิ่งสร้างความวุ่นวายเข้าไปอีก พวกขุนนางยังไม่ยอมรับองค์ชายชานยอลในตอนนี้ ยังไม่ถึงเวลาขององค์ชายชานยอล องค์ชายจะต้องอยู่ในตำแหน่งเพื่อโอรสขององค์ชาย เพื่อรอให้องค์ชายชานยอลโตขึ้นเพื่อขึ้นมาแทนองค์ชาย ถ้าองค์ชายยอมสละตำแหน่งในตอนนี้ทุกอย่างจะวุ่นวาย วังหลวงจะเกิดความกระสับกระส่ายเพราะพระสนมเยจิน องค์ชายก็ทรงรู้ดีว่าพระสนมเยจินต้องการให้องค์ชายจงซอกเป็นองค์รัชทายาทแทนพระองค์ ถ้าองค์ชายสละตำแหน่งตอนนี้วังหลวงจะร้อนระอุ ระส่ำระส่ายกันทั่วหน้า ถ้าองค์ชายเห็นแก่บ้านเมืององค์ชายต้องทรงสละความสุขของพระองค์เพื่อบ้านเมืองและอีกหลายชีวิตที่ต้องการองค์ชาย”องค์รัชทายาทซึงกิถึงกับทรุดหมดแรง เจ็บปวดไม่น้อยไม่ต่างกับธิดาเทพยุนอาที่เจ็บปวดเสียใจไม่น้อย
“องค์ชายทรงทำเพื่อบ้านเมืองเถอะ อย่าทรงห่วงหม่อมชั้นกับลูกเลย ยังมีอีกหลายชีวิตที่ยังต้องการองค์ชาย”ธิดาเทพยุนอาบอกทั้งน้ำตาที่เจ็บปวดไม่น้อย
“ข้าผิดสัญญากับเจ้า ข้าไม่สามารถปกป้องเจ้ากับลูกได้ ข้าไม่สามารถทำตามที่ข้าสัญญาได้”เสียงสั่นไหวสะท้านไปด้วยความเจ็บ สองมือโอบกอดปลอบกันและกันให้คลายความเจ็บปวด
“องค์ชายดูแลหม่อมชั้นดีมาตลอด องค์ชายทำเพื่อหม่อมชั้นมาตลอด องค์ชายไม่เคยทำให้หม่อมชั้นผิดหวังในตัวขององค์ชายเลย”ธิดาเทพยุนอาบอกทั้งน้ำตา “องค์ชายต้องทรงอยู่ที่นี้ ต้องเป็นกษัตริย์ของราษฎร ต้องอยู่เพื่อหม่อมชั้นและลูก อยู่เพื่อรอให้หม่อมชั้นกับลูกกลับมา”
“ยุนอาเจ้าจะกลับมาหาเราใช่ไหม เจ้าจะพาลูกกลับมาใช่ไหม”
“ถ้าถึงเวลาหม่อมชั้นจะพาลูกกลับมาหาองค์ชาย แค่เพียงองค์ชายทรงรอหม่อมชั้นกับลูก หม่อมชั้นจะพาลูกกลับมาหาองค์ชาย”ยุนอาบอกทั้งน้ำตายังโอบกอดองค์รัชทายาทที่อ่อนแอในตอนนนี้
“ข้าจะรอเจ้ากับลูกกลับมา ข้าจะไม่มีใครนอกจากเจ้า ข้าจะแต่งตั้งลูกของเราเป็นองค์รัชทายาทต่อจากข้า”
“องค์ชายทรงอย่าแต่งตั้งลูกของเราในตอนนี้ องค์ชายทรงแต่งตั้งองค์ชายชานยอลเป็นองค์รัชทายาทแทนลูกของเรา องค์ชายชานยอลจะเป็นผู้ที่ทรงแก้ไขปัญหานี้ จะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นและเป็นคนเดียวที่จะพาหม่อมชั้นและลูกกลับมาหาองค์ชายอีกครั้ง”ธิดาเทพยุนอาบอกเสียงสั่นที่นางมองเห็นอนาคตแต่ไม่กระจ่างเท่าธิดาเทพแตฮี
“องค์ชายอีกสองวันหม่อมชั้นจะพาธิดาเทพยุนอาออกจากวัง สิ่งที่จะทำให้ธิดาเทพยุนอาออกจากวังได้คือการตาย หม่อมชั้นจะทำให้ธิดาเทพยุนอาตายเพื่อหลอกคนภายนอก หม่อมชั้นอยากให้องค์ทรงรับรู้ไว้ตรงนี้และทำให้เหมือนว่าไม่มีธิดาเทพยุนอาอยู่บนโลกนี้แล้ว จนกว่าจะถึงเวลาที่ธิดาเทพยุนอาและโอรสขององค์ชายจะกลับมาอีกครั้ง”ธิดาเทพแตฮีเอ่ยบอกอย่างเรียบนิ่ง องค์รัชทายาทเฝ้ามองคนรักทั้งน้ำตา
“ยุนอาเจ้าเก็บสิ่งนี้ไว้นะ เก็บมันเอาไว้ให้ลูกของเรา ถ้าลูกโตขึ้นข้าจะได้รู้ว่าเค้าเป็นลูกของข้ากับเจ้า”องค์รัชทายาททรงมอบแหวนตำแหน่งให้หญิงคนรักและสวมกอดกันอีกครั้งก่อนที่จะไม่อยู่ด้วยกัน
“หม่อมชั้นรักองค์ชาย หม่อมชั้นจะดูแลลูกเป็นอย่างดี ให้เค้าเข้มแข็งเหมือนกับองค์ชาย”เสียงสั่นไหวบอกทั้งน้ำตาที่โอบกอดชายคนรักเอาไว้ อ้อมกอดที่อบอุ่นคุ้นเคยที่อีกไม่นานจะไม่ได้โอบกอดกันต่อไปแล้ว จะไม่มีอ้อมกอดนี้อีกต่อไปแล้ว
องค์รัชทายาทเสด็จกลับมาตำหนักอย่างหมดแรง วูบินเห็นองค์ชายของตนกลับเข้ามาด้วยสภาพที่ย่ำแย่ก็อดเป็นห่วงไม่น้อยที่คอยเข้ามาอยู่ใกล้ๆกลัวว่าองค์รัรชทายาทจะเป็นอะไรไป
“วูบินอีกสองวันเจ้าไปส่งยุนอา พานางไปอยู่ในที่ปลอดภัย”เสียงสั่นไร้เรี่ยวแรงเอ่ยบอกออกมา
“มันเกิดอะไรขึ้นกับองค์ชาย ธิดาเทพยุนอาถึงต้องเสด็จออกจากวัง”
“นางท้องกับข้า เพื่อความปลอดภัยของนางและลูกในท้อง ข้าจำเป็นต้องให้นางไปอยู่นอกวัง ไม่ให้คนอื่นรู้ความจริงได้”เอ่ยบอกอย่างเจ็บปวด วูบินนิ่งเงียบไม่ถามอะไรต่อรู้ว่าองค์รัชทายาทเจ็บปวดมากแค่ไหน “เจ้าออกไปได้แล้ว ข้าอยากอยู่คนเดียว”
“พะยะคะ”ถึงไม่อยากปล่อยให้องค์รัชทายาทอยู่เพียงตามลำพังแต่เมื่อเป็นคำสั่งวูบินก็ต้องทำตาม
องค์รัชทายาทซึงกิปล่อยน้ำตาให้รินไหลอย่างอ่อนแอที่ไม่สามารถปกป้องคนรักทั้งสองไว้ได้ ความเจ็บปวดช่างเกาะกินในใจของของชายผู้สูงศักดิ์ที่ต้องจำต้องทอดทิ้งหญิงอันเป็นที่รักและลูกน้อยที่ยังไม่ลืมตาดูโลกให้อยู่โดดเดี่ยวลำพังเพื่อแลกกับอีกหลายชีวิตที่จะต้องปกป้องให้อยู่อย่างสงบสุข ไม่ถูกทำลายจากอำนาจของคนเลว
หน้าที่ย่อมมาก่อนความรักเสมอ.......
ถึงวันที่ธิดาเทพยุนอาต้องออกจากวังร่างของหญิงสาวไร้ลมหายใจถูกหามออกไปจากในวังที่มีธิดาเทพคนอื่นๆต่างพากันออกไปส่งร่วมถึงธิดาเทพแตฮีที่นำร่างของธิดาเทพออกมาจากในวังหลวง
องค์ชายชานยอลที่เห็นธิดาเทพยุนอาถูกหามออกไปก็ทรงร้องไห้ออกมาอย่างเสียใจ คนที่รักและให้ความเคารพนับถือต้องจากไป องค์ชายเล็กของราชวงศ์ทำใจไม่ได้ที่จะต้องสูญเสียพี่สาวใจดีไป
“ธิดาเทพจากไปเช่นนี้ ท่านพี่ซึงกิคงเจ็บปวดน่าดู”องค์ชายชานยอลเผลอพูดออกมาทั้งที่พระสนมซูจองอยู่ด้วย
“องค์ชายเจ้าหมายความเช่นไง ทำไมองค์รัชทายาทถึงต้องเสียพระทัยด้วย”พระสนมซูจองตรัสถามองค์ชายของตน “องค์ชายทรงอย่าเงียบตอบความจริงแม่มา”พระสนมบีบเค้นถามลูกชาย
“ท่านพี่กับธิดาเทพยุนอาทรงรักกันเสด็จแม่ ทั้งสองทรงรักกัน ฮืฮ...”พระสนมซูจองถึงกับมือทาบอกอย่างตกใจกับความจริงที่ได้รู้
“องค์ชายเจ้าห้ามพูดเรื่องนี้กับผู้ใดเด็ดขาด เจ้าต้องเก็บเรื่องเป็นความลับรู้ไหม”กำชับลูกชายที่ไม่อยากให้เรื่องนี้ไปรู้ถึงหูพระมเหสี
“ข้ารู้ท่านแม่ ข้าจะไม่บอกใคร”
“แม้กระทั่งพระมเหสียอนฮี”เน้นย้ำกับองค์ชายเห็นองค์ชายพยักหน้ารับทั้งน้ำตาค่อยเบาใจ “เจ้ารอแม่อยู่ที่นี้ แม่จะเสด็จไปหาองค์รัชทายาท”ตรัสบอกกับองค์ชายที่องค์ชายชานยอลก็ทรงเชื่อฟัง
พระสนมซูจองมายังตำหนักขององค์รัชทายาทพอองค์รัชทายาทอนุญาติเข้ามาพระสนมเห็นสภาพขององค์รัชทายาทสงสารจับใจ ถึงไม่มีน้ำตาแต่ก็ฉายความเจ็บปวดจากพระพักตร์ขององค์รัชทายาทไม่น้อย
“หม่อมชั้นรู้เรื่องจากองค์ชายชานยอลทั้งหมดแล้ว นี้ใช่ไหมที่ธิดาเทพยุนอาถึงต้องออกจากวังไป”พระสนมตรัสถามทันที องค์รัชทายาทเงยพระพักตร์ขึ้นมาที่ดวงตาแดงกล่ำ
“นางทำเพื่อข้า ยอมสละทุกอย่างเพื่อข้ายอมทิ้งข้าไปเพื่อให้ข้าได้ขึ้นเป็นกษัตริย์”น้ำเสียงแหบพร่าไร้อำนาจที่พระสนมซูจองเห็นแล้วสงสารไม่น้อย
“องค์รัชทายาทบอกหม่อมชั้นได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น มันคงไม่ใช่แค่เพียงที่องค์รัชทายาทกับนางรักกัน มันมีเหตุผลอื่นด้วยใช่ไหม”
“นางท้องลูกข้า นางมีโอรสให้กับข้า”พระสนมพอจะเข้าใจทุกอย่างแล้ว “ข้าไม่สามารถปกป้องคนรักของข้าได้ ข้าไม่สามารถที่จะได้เห็นหน้าลูกของข้า”บอกอย่างเจ็บปวด
“องค์รัชทายาทเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทสมควรทำ ถ้าองค์รัชทายาทให้นางอยู่ในวังหลวงต่อจะมีแต่ความวุ่นวาย องค์รัชทายาทตัดสินใจถูกแล้วที่ทรงปล่อยนางไป”ตรัสบอกไม่ให้องค์รัชทายาทรู้สึกผิดและให้มองถึงภายภาคหน้า “ธิดาเทพยุนอายอมสละชีวิตตัวเองเพื่อองค์รัชทายาทและราษฎรทุกคน หม่อมชั้นไม่อยากให้องค์รัชทายาทจมอยู่แต่ความเศร้า ถ้าพวกขุนนาง พระสนมเยจินรู้เรื่องเข้าจะเอามาเป็นข้ออ้างนี้ได้ รอให้องค์รัชทายาทขึ้นสถาปนาเป็นกษัตริย์แล้วค่อยออกตามหาธิดาเทพกับโอรสขององค์รัชทายาทภายหลังก็ไม่เสียหาย”องค์รัชทายาทซึงกิเงยพระพักตร์ขึ้นมา
“พระสนมข้าขอท่านอย่างหนึ่ง ข้าต้องการให้ท่านทำให้ข้า”
“องค์รัชทายาทจะให้หม่อมชั้นทำอะไรเพคะ”
“ข้าขึ้นครองราชย์แล้ว ข้าจะแต่งตั้งองค์ชายชานยอลเป็นรัชทายาทต่อจากข้า จะไม่มีผู้ใดมาเป็นรัชทายาทนอกจากองค์ชายชานยอล”
“องค์รัชทายาท...”
“ข้าจะไม่มีหญิงใดนอกจากยุนอา ข้าจะไม่แต่งตั้งผู้ใดเป็นชายาของข้านอกจากยุนอา ท่านจงช่วยข้าด้วยเถิด”
“แต่พระมเหสีคงไม่ยอมเรื่องนี้แน่ องค์รัชทายาทก็ทรงรู้ดี”
“ข้ารู้แต่ถ้าขึ้นครองราชย์เมื่อไรจะไม่มีใครขัดข้าได้ ข้าจะแต่งตั้งองค์ชายชานยอลทันทีเพื่อเป็นองค์รัชทายาทต่อจากข้า ส่วนเรื่องชายาข้าอยากให้ท่านจัดการให้ข้า ข้าอยากหาใครสักคนที่ไว้ใจได้มาอยู่ในฐานะพระสนมของข้าไปก่อนเพื่อกั้นไม่ให้พระมเหสีหาหญิงอื่นมาให้ข้า”
“ถ้าเป็นพระประสงค์ขององค์รัชทายาทข้าจะทำตามพระประสงค์ ข้าจะให้หลานสาวของข้าเข้ามาเป็นสนมให้องค์รัชทายาท ทำให้ทุกคนเชื่อว่าองค์รัชทายาทรับนางเป็นพระชายาในอนาคต”
“ข้าขอบใจท่านมากที่ช่วยข้า หลานสาวของท่านจะได้ทุกอย่างๆที่ต้องการ”
“ขอบพระทัยองค์รัชทายาท”พระสนมโค้งคำนับอย่างซาบซึ้งใจที่องค์รัชทายาทไว้ใจนางและยอมที่จะให้องค์ชายชานยอลลูกชายของตนเป็นองค์รัชทายาทองค์ต่อไป
.
..
...
....
.....
.......
.....
15 ปีผ่านไป
หุบเขาที่ห่างไกลจากตัวเมือง ห่างไกลความเจริญที่มีหมู่บ้านหนึ่งอยู่บนหุบเขาที่ติดกับชายแดนแคล้วโกคูรยอและแคว้ลชิลลา คนในหมู่บ้านต่างเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาแต่ก็มีความสามารถในด้านตีดาบ ปั้นเครื่องปั่นดินเผาที่จะนำส่งสองแคล้วเพื่อแลกกับเงินเพื่อมาเลี้ยงตัวเอง
“จงอิน จงอินเจ้าอยู่แถวนี้หรือเปล่า”เสียงเรียกของหญิงสาวที่เอ่ยเรียกลูกชายวัยสิบห้าที่ทั้งวันยังไม่เห็นลูกชายกลับเข้าบ้านเลย
“ท่านแม่ข้าอยู่นี้”เสียงเรียกของเด็กหนุ่มที่ปีนอยู่บนต้นไม้ทำให้ยุนอาผู้เป็นอาถึงกับส่ายหน้ากับความซนของลูกชาย
ตุ้บ !! เสียงดังออกมาเมื่อลูกชายกระโดดลงมาจากต้นไม้โดยไม่กลัวจะเป็นอันตรายเลย
“เจ้ากระโดดลงมาได้อย่างไงกัน ถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นเจ้าจะทำอย่างไง”เอ็ดลูกชายที่ชอบทำอะไรแผลง
“ข้าก็ให้ท่านแม่รักษาข้าซิ ท่านแม่นะรักษาเก่งจะตาย เป่าแค่นิดเดียวข้าก็หายแล้ว”เข้ากอดเอวอย่างอ้อนๆ
“เจ้านี้จริงๆเลย รู้ว่าแม่รักษาได้เล่นอะไรก็ไม่ระวังเลย”บ่นลูกชายที่ชอบทำให้เป็นห่วง “ที่หลังแม่จะไม่ให้เจ้าออกมาเล่นอีกแล้ว ให้เจ้าอยู่แต่ในบ้านอ่านตำราที่แม่เตรียมไว้ให้”จงอินยู่หน้าเมื่อนึกถึงตำราที่ต้องอ่าน พอเห็นหน้าลูกชายก็ทำให้นึกถึงองค์ชายเล็กของแคล้วโกคูรยอที่ไม่ชอบการอ่านตำราเรียนเหมือนกัน
“เจ้านี่เหมือนองค์ชายเล็กไม่มีผิด”เอ่ยเบาๆกับตัวเองที่ไม่อยากให้ลูกชายได้ยิน
“เหมือนใครกันท่านแม่”ถึงกระนั้นจงอินก็ได้ยินอยู่ดี
“เหมือนอาของเจ้าไง”ยุนอาบอกได้แค่นี้และเดินกลับเข้าไปในบ้าน จงอินที่อยากรู้ก็วิ่งตามไปซักถาม
“ท่านแม่พูดถึงท่านอาบ่อยเหลือเกิน ข้าอยากรู้จริงๆเลยว่าท่านอาของข้าเป็นใคร”จงอินเอ่ยบอกออกมาที่ตลอดเวลามารดาจะพูดถึงอาและพ่อตลอด สำหรับพ่อจงอินรู้ว่าพ่ออยู่อีกเมืองและพ่อก็ยังมีชีวิตอยู่แค่ยุนอาไม่ได้บอกสถานะที่แท้จริงกับลูกชายในเวลานี้ เพราะมันยังไม่ถึงเวลา
“อีกไม่นานเจ้าก็จะได้รู้ความจริงว่าอาของเจ้าเป็นใคร เจ้าจะได้เจออาของเจ้าเร็วๆนี้”ยุนอาพูดเป็นนัยๆและเดินเข้าบ้านไป จงอินได้แต่บู้ปากที่ไม่เคยได้รู้ความจริงของคนเป็นอาเลย
“ท่านแม่นะท่านแม่พูดให้ข้าอยากรู้และก็จากข้าไปนะ”จงอินบอกอย่างงอนๆและเดินไปอาบน้ำ ยุนอาบอกตามลูกชายและยิ้มออกมา
“จงอินอีกไม่นานเจ้าจะได้พบอาของเจ้าและพ่อของเจ้า และเจ้าจะต้องเจ็บปวดไม่ต่างกับแม่และพ่ออย่างที่ผ่านมา แม่หวังว่าเจ้าจะอดทนต่อความเจ็บที่จะเกิดขึ้น เจ้าต้องรับมันให้ได้อย่างที่แม่และเสด็จพ่อของเจ้าได้ผ่านมันมาแล้วจงอิน”ยุนอาบอกออกมาที่นางรู้ถึงเหตุการณ์ในอนาคตของลูกชายและองค์ชายชานยอล
ฝ่าบาทซึงตั้งแต่ขึ้นครองราชย์ก็ไม่ได้รับสนมเข้ามา ถึงแม้จะมีใต้เท้า ขุนนางให้ธิดาของตัวเองถวายตัวกับฝ่าบาทแต่ฝ่าบาททรงไม่รับและไม่หลับนอนด้วย แค่รับมาในนามเท่านั้น ส่วนพระมเหสีก็แต่งตั้งชินเฮมาเป็นพระมเหสีของตนในนามเท่านั้น ที่หญิงสาวก็ยอมรับจะมาเป็นแค่พระมเหสีในนามเท่านั้นเพื่อรักษาตำแหน่งไว้ให้พระมเหสีตัวจริงที่ฝ่าบาทรอคอยมานับแรมปี
เหตุการณ์วันนั้นไม่ใช่แค่พระสนมซูจองรู้เรื่องเท่านั้น พระสนมเยจินก็ทรงรู้เรื่องจะทรงเอาเรื่องฝ่าบาทซึงกิแต่ก็สายเกินไปเมื่อฝ่าบาทซึงกิขึ้นครองราชย์และแต่งตั้งองค์ชายชานยอลเป็นองค์รัชทายาทต่อจากพระองค์ ทำให้พระสนมเยจินไม่พอพระทัยและสั่งให้คนตามหายุนอาและโอรสของฝ่าบาทให้เจอเพื่อไม่ให้คนทั้งสองกลับเข้ามาในวัง
“ท่านพี่ให้องค์รักษ์ไปตามข้ามามีอะไรหรือเปล่า”องค์ชายชานยอลตรัสถามเมื่อองค์รักษ์ของฝ่าบาทเสด็จไปตามให้มาเข้าเฝ้า
“พี่อยากให้เจ้าออกไปตามหายุนอากับหลานของเจ้า เจ้าจะต้องตามหาทั้งสองให้พบก่อนคนของอดีตพระสนมเยจินจะพบลูกของพี่”
“ข้าจะไปตามธิดาเทพยุนอาและลูกของท่านพี่ให้ ท่านพี่ไม่ต้องกังวลไป คนของข้ารายงานว่าคนของอดีตพระสนมยังไม่มีใครตามลูกของท่านพี่เจอ”องค์ชายชานยอลตรัสบอกออกมาที่ก็มีสายของตนเข้าไปแทรกแซงในนั้นเหมือนกัน
“พี่ได้ให้แหวนประจำตำแหน่งของพี่ไปกับยุนอา ถ้าเจ้าเจอแหวนนั้นก็หมายความเค้าเป็นหลานของเจ้า เจ้าต้องพากลับมาให้พี่ทันที”
“หม่อมชั้นเจอน้องเมื่อไร หม่อมชั้นจะพากลับวังทันทีพร้อมกับพระมเหสีของท่านพี่”บอกด้วยรอยยิ้มอย่างยินดีที่จะออกตามหาพระมเหสีตัวจริงและหลานชาย
“พี่ขอบใจเจ้ามากที่ช่วยพี่ ที่ยอมทำเพื่อพี่”
“ท่านพี่ลืมไปแล้วหรือไงว่าข้าเป็นพ่อสื่อให้ท่านพี่ ทำให้ท่านพี่มีหลานให้ข้าออกตามหาเช่นนี้”พูดล้อเลียนผู้เป็นพระเชษฐา ฝ่าบาทซึงกิยิ้มออกมาได้ที่ไม่ได้ยิ้มแบบนี้มานานเท่าไรแล้ว แต่พอได้นึกถึงเรื่องราวในอดีตก็ทำให้สรวญยิ้มอย่างมีความสุข
องค์ชายชานยอลทรงเห็นพระเชษฐาสรวญยิ้มออกมาก็พลอยมีความสุขไปด้วยที่ทำให้พี่ชายได้ยิ้มออกมาสักที ที่หลายปีมานี้พี่ชายมีแต่ความเศร้า ไร้รอยยิ้มมาโดยตลอด อะไรที่ทำให้พี่ชายมีความสุขได้องค์ชายชานยอลก็สามารถทำให้ทุกอย่างเพื่อพี่ชาย
TALK
หายไปนานกลับมาอัพเรื่องนี้แล้วกลับมาตอนใหม่สำหรับฟิคชานไค เรื่องนี้อาจจะไม่เกิน 5 ตอนจบหรืออาจจะ 10 ตอนจบก็ต้องรออ่านกันนะคะ เรื่องนี่แนวพีเรียดโรแมนติคดราม่า ส่วนหรือกามเทพสื่อรัก ไรต์จะสลับอัพให้นะ
ชอบเรื่องนี้ก็อย่าลืมเม้นติดแท๊ก #ficcz กันนะ
สำหรับใครสั่งจองฟิคมาประมาณต้นเดือนได้นะ มีใครสนใจจองอีกไหมคะ เดี๋ยวไรต์จะเปิดอีกรอบ ส่วนใครโอนมาแล้วไรต์ได้รับยอดแล้วนะคะ เดี๋ยวไรต์จะตอบกลับแจ้งให้ทราบให้นะ
ใครไม่ชอบแนวนี้ ไม่ชอบฟิคในแนวที่ไรต์แต่งขอร้องอย่าก่อกวน ป่วนไรต์อีกเลย ไม่ชอบก็ต่างคนต่างอยู่นะคะ อย่ามาบั่นทอนจิตใจในการแต่งของไรต์อีกเลย ไรต์ก็เขียนไว้อยู่แล้วว่าฟิคเป็นอย่างไง ถ้าไม่ชอบกดผิด ไม่ต้องมาเม้นว่ากัน ไม่ต้องมาเม้นทำลายน้ำใจกัน เม้นของคุณมันไม่ใช่ติอย่างเดียวแต่มันเป็นเม้นที่ทำให้ไรต์รู้สึกแย่กับเม้นที่คุณเม้นมา ไรต์ยอมรับทุกเม้น ไรต์อ่านทุกเม้น เม้นทุกเม้นเป็นกำลังใจให้ไรต์แต่ง รู้สึกดีที่ได้อ่านเม้นดีๆที่ทุกคนเม้นมา ไม่ใช่ว่าไรต์รับไม่ได้กับเม้นติเตียน แต่คุณดูเม้นของคุณก่อนว่ามันควรที่จะให้ไรต์รับได้ไหม
ไรต์ขอนะคะถ้าจะมาป่วนกัน อย่าป่วนกันเลย ต่างคนต่างอยู่ ถ้าไม่ชอบแค่กดปิดไม่ต้องเข้ามาอ่านอีกและไรต์ ไรต์ไม่อยากมารับรู้เรื่องอะไรพวกนี้ แค่นี้ก็เหนื่อยมากพอแล้ว ไม่ชอบแค่กดออก ไม่ชอบก็ไม่ต้องกดเข้ามาอ่าน ฝากถึงคนที่ไม่หวังดีเข้ามาป่วนกับไรต์แค่นี้
ความคิดเห็น