Tales of Yuyan ตำนานเรื่องเล่าแห่งยูยาน

ลำดับตอนที่ #98 : ถ้าเช่นนั้นก็ใสหัวของเจ้าเข้าไปฝึกฝนบัดเดี๋ยวนี้ [รีไรท์]

"หนึ่งปี? ใช้เวลาสัั้นเพียงนั้นหรือ อย่าได้กล่าววาจาล้อเล่นเช่นนี้" เทลเล่อยังคงเอ่ยอย่างไม่อยากจะเชื่อจะให้เชื่อลงได้อย่างไรว่าใช้เวลาเพียงปีเดียวจะสามารถเพาะสร้างขุมกำลังที่แข็งแกร่งได้มากมายถึงเพียงนั้น ไหนจะชุดเกราะและอาวุธที่สร้างจากแร่มิธริลอีก

"ข้าหาได้กล่าวล้อเล่นท่านอาจารย์ เหตุผลที่ผู้คนในโลกแห่งนี้นั้นฝึกฝนได้อย่างเชื่องช้ามันก็มีอยู่หลายอย่าง แต่หลักๆแล้วคือการขาดแคลนทรัพย์ยากรณ์ และเกี่ยวกับวิธีการฝึกปรือที่ถูกต้อง คนส่วนใหญ่มักจะเร่งรีบดูดซัพพลังจิตวิญญาณจนเกินทำให้ละเลยพื้นฐานสำคัญไป" กาเล็ทเอ่ยอธิบาย

"เรื่องทรัพย์ยากรที่ขาดแคลนนั้นข้าพอเข้าใจความหมายของเจ้ากาเล็ท หากว่าทุกผู้คนมีโอกาสได้รับเม็ดยาวิเศษที่เจ้ามอบให้แก่ข้าเช่นนั้นความเร็วในการฝึกฝนของพวกเขาคงจะเพิ่มพูนได้หลายเท่า แต่จะให้ทำอย่างไรได้ผู้ที่มีความสามารถในการปรุงยาวิเศษในโรฮานนั้นแทบจะหาไม่ได้เลย ที่พบเจอก็มีความสามารถอย่างจำกัดสามารถปรุงได้แต่ยาระดับต่ำเท่านั้น แม้เจ้าเองจะมีพรสวรรค์ในการปรุงยาแต่จะอย่างไรก็คงสามารถหลอมสร้างยาวิเศษได้อย่างจำกัด ไม่แต่เพียงขาดแคลนผู้คนยังมีวัตถุดิบต่างๆที่ใช้ในการหลอมสร้างยาวิเศษนั้นยังหายากยิ่งตัวข้ายังคงรู้สึกแปลกใจจนถึงบัดนี้ว่าเจ้านำวัตถุดิบหายากพวกนั้นมาจากที่ใด" เทลเล่อเอ่ย

กาเล็ทได้ฟังก็ยกมือขึ้นเกาหัวคราหนึ่ง "อืมท่านอาจารย์ที่เป็นปัญหาสำหรับข้าหาใช่การปรุงยาหากแต่เป็นวัตถุดิบ หากว่ามีวัตถุดิบที่มากพอข้าสามารถปรุงยาพวกนั้นได้เป็นจำนวนมาก เพียงแต่ว่าช่วงนี้ข้าไม่ค่อยว่างเท่าใดนัก หากว่ามีเวลาข้าก็สามารถเข้าป่าอสูรฟ้าไปเก็บเกี่ยวสมุนไพรหายากพวกนั้นได้อย่างเต็มที่" กาเล็ทเอ่ย

เทลเล่อได้ฟังคำกล่าวของกาเล็ทตัวมันก็แทบจะสะกดกลั้นอาการตื่นตกใจเอาไว้ไม่อยู่ "จ เจ้าหมายความว่าหากมีวัตถุดิบที่มากพอเจ้าสามารถสร้างยาที่เจ้ามอบให้แก่ข้าได้อย่างไม่จำกัด? และวัตถุดิบพวกนั้นเจ้าสามารถหามาได้จากหุบเขาอสูรฟ้าด้วยตนเอง?" มันเอ่ยถามเพื่อย้ำให้แน่ใจ

"เป็นเช่นนั้นท่านอาจารย์ ตอนนี้วัตถุดิบที่เก็บเกี่ยวมาเมื่อครั้งได้พบเจอกับมิร่าก็เริ่มร่อยหรอแล้ว ยังดีที่ตัวยาที่ข้าหลอมสร้างไว้ยังเหลือพอใช้ได้อีกหลายเดือน แต่นั่นก็สำหรับกับข้า ท่านและก็ผู้คนใกล้ชิดเท่านั้น หากว่าจะแบ่งให้กับทุกผู้คนคงไม่เพียงพอ วัตถุดิบที่หาซื้อได้ในโรฮานก็สามารถหลอมสร้างได้เฉพาะยาระดับต่ำเท่านั้น" กาเล็ทเอ่ย

ได้ฟังคำกล่าวของผู้เป็นศิษย์เทลเล่อก็แทบจะตวาดคำกร่นด่าออกมาใส่กาเล็ท "สรุปคือปัญหาของเจ้าที่ทำให้เจ้าไม่สามารถผลิตยาวิเศษพวกนั้นออกมาเป็นจำนวนมากได้เพราะเจ้าไม่มีเวลา?" มันยังคงถามย้ำเพื่อความแน่ใจ

"เป็นเช่นนั้นท่านอาจารย์ ช่วงนี้ข้าต้องควบคุมดูแลการก่อสร้างต่างๆภายในหมู่บ้านบุสโซ่ ทั้งต้องตรวจสอบบัญชี ทั้งต้องคอยดูความคืบหน้าในการฝึกฝนของผู้คนในตระกูล ยังมีอีกปัญหาหนึ่งนั่นคือข้าขาดแคลนแร่มิธิลที่จะใช้หลอมสร้างเป็นอาวุธและชุดเกราะให้กับคนของข้าอยู่บ้าง" กาเล็ทเอ่ยอธิบาย

"ขาดแคลนแร่?" เทลเล่อเอ่ยถามอย่างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตนเองพึ่งจะได้ยิน ขาดแคลนแร่นี่ยังเรียกว่าเป็นปัญหาหรือ? หากกล่าวถึงแร่มิธิลนั้นในโรฮานถือว่ามีอย่างเหลือเฟือแล้วลูกศิษย์ของตนยังบอกว่ายังขาดแคลนอีกหรือ?

"ใช่แล้วท่านอาจารย์เนื่องจากแร่มิธิลนั้นจะกล่าวไปแล้วมีราคาค่อนข้างสูง อีกทั้งยังจำกัดจำนวนการซื้อไว้ แม้ข้าจะใช้ตำแหน่งมาร์ควิสในการขอซื้อก็ยังไม่เพียงพอ" กาเล็ทเอ่ย

ได้ฟังเทลเล่อก็แทบอยากจะใช้ฝ่ามือตบเข้าใส่หัวของตัวเองให้ตกตายไปให้รู้แล้วรู้รอด สิ่งที่กาเล็ทศิษย์ของตนบอกว่าเป็นปัญหายังเรียกว่าเป็นปัญหาอีกหรือ จำกัดการซื้อแร่เอย เงินทองเอ่ย เวลาเอย ? พวกนี้เรียกว่าปัญหาหรือ ? การจำกัดการซื้อแร่นั้นก็เพื่อป้องกันไม่ให้ตระกูลใหญ่ใดทำการซ่องซุมกำลัง เรื่องนี้หากว่าศิษย์ของตนรู้ตั้งแต่แรกเพียงตนเองบอกกล่าวคำเดียวปัญหานี้มิใช่คลี่คลายได้โดยง่ายหรอกหรือ? ยังมีเรื่องเงินทอง เงินทองยังเป็นปัญหาอีกหรือ? หากตนเองออกหน้าให้แร่มิธิลมิใช่จะได้มาฟรีโดยไม่ต้องจ่ายเงินทองสักเหรียญเดียวหรอกหรือ ยังมีปัญหาในการปรุงยาของกาเล็ท มิใช่ไม่สามารถปรุงยาขึ้นมาได้แต่เพราะยังไม่อยากจะปรุง สรุปได้ดังนั้นหน้าของเทลเล่อก็แดงก่ำขึ้นมา "นี่เจ้าไม่รู้ว่าอะไรหนักอะไรเบาหรอกหรือ จักรพรรดิ์แดงจะบุกมาเข่นฆ่าพวกเราเมื่อไหร่ก็ยังไม่ทราบได้ เรื่องที่สมควรทำเจ้ากลับไม่รีบกระทำกลับปล่อยเวลาให้เสียเปล่ามานับเดือน" สุดท้ายแล้วเทลเล่อก็อดที่จะกล่าวอย่างไม่พอใจออกมาไม่ได้

"เรื่องนี้ไม่อาจรอให้เนิ่นนานไปกว่านี้แล้ว เรื่องแร่มิธิลข้าจะออกหน้าไปพูดคุยกับเบรุทให้ยกเลิกกฎนี้เองเจ้าจะได้แร่ตามที่เจ้าต้องการ" มันกล่าวพร้อมทั้งถลึงตาใส่กาเล็ท "ยังต้องให้ข้าออกหน้าอีกหรือ องค์หญิงซิลเวียมิใช่เป็นคู่หมั้นของเจ้าหรอกหรือเหตุใดไม่บอกกล่าวกับนางให้ออกหน้าให้"

"ท ท่านอาจารย์ บรุษย่อมไม่สมควรรบกวนสตรีใช่หรือไม่ หากว่าต้องให้นางออกนางกับปัญหาของข้า ข้ามิใช่กลายเป็นบุรุษที่ใช้ไม่ได้ไป" กาเล็ทเอ่ย

"จ. เจ้า" ได้ฟังคำอธิบายของผู้เป็นศืษย์ตัวมันก็หมดคำพูดที่จะกล่าวต่อ "จะอย่างไรหากต้องการจะยืนหยัดต่อสู้กับจักรพรรดิ์แดงพวกเราต้องเร่งรีบเตรียมการ ทั้งต้องฝึกฝนกองกำลัง ทั้งต้องสร้างอาวุธยุทโธปกรณ์ที่ดีให้กับพวกทหาร ข้าจะช่วยเจ้าอีกแรงหนึ่ง" เทลเล่อเอ่ย

"แต่ท่านอาจารย์ โรฮานมีกฎอยู่ว่าตระกูลแต่ละตระกูลครอบครองกองกำลังได้อย่างจำกัด เรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องที่ข้าต้องการให้ท่านอาจารย์ช่วยออกหน้าพูดคุยให้" กาเล็ทเอ่ย

"เรื่องกฎเกณฑ์พวกนี้เจ้าไม่ต้องใส่ใจ ข้าจะจัดการให้เอง ให้เจ้าทุ่มสมาธิไปกับการฝึกฝนกองกับลังและเพิ่มพูนระดับพลังของตนเองก็พอ หากว่าพวกเราโชคดีมากพอเรื่องราวอาจจะไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิด ว่าแต่เจ้าคิดว่าตนเองต้องใช้เวลาอีกนานเท่าใดกว่าที่จะบรรลุพลังในขั้นต่อไป" เอ่ยมาถึงช่วงท้ายเทลเล่อก็อดที่จะเอ่ยถามออกมาไม่ได้

"ท่านอาจารย์เรื่องระดับพลังของข้านั้นหากว่าต้องการข้าสามารถทะลวงขึ้นสู่ระดับราชาขั้นกลางได้เลยภายในไม่กี่วัน แต่นี่คืออีกเหตุผลที่ข้าบอกกล่าวกับท่านเมื่อครู่ว่าผู้คนส่วนใหญ่นั้นฝึกฝนอย่างผิดๆจึงเป็นสาเหตุให้การฝึกฝนของพวกเขาเชื่องช้ากว่าที่ควรจะเป็น" กาเล็ทเอ่ย

"เจ้าหมายความว่าอย่างไรกันแน่?" เทลเล่อเอ่ยถาม

"ท่านอาจารย์ทุกผู้คนต่างรีบร้อนที่จะทะลวงเข้าสู่ขีดขั้นต่อไปจนเกินไป หากไม่ปรับสภาพร่างกายให้คุ้นชินกับพลังเสียก่อนการทะลวงขึ้นสู่ขีดขั้นต่อไปรังแต่จะทำได้ยากขึ้นหากว่าเราเร่งรีบจนเกินไปจากดีจะกลายเป็นร้ายไป สุดท้ายเมื่อพื้นฐานไม่มั่นคงยิ่งระดับพลังเพิ่มขึ้นสูงการทะลวงขึ้นสู่ระดับถัดไปก็จะยากยิ่งเป็นทวีคูณ" กาเล็ทเอ่ย

"เจ้าหมายความว่าบางเวลาแม้สามารถทะลวงขีดจำกัดขึ้นสู่ระดับถัดไปได้ก็ยังไม่สมควรกระทำ?" เทลเล่อเอ่ยถาม

"ถูกต้องแล้วท่านอาจารย์ เราสมควรฝึกฝนการควบคุมพลังให้สมบูรณ์เสียก่อน เมื่อเรารู้จักพลังและขีดจำกัดของตนเองดีพอแล้วการทะลวงขึ้นสู่ขั้นต่อไปก็จะง่ายดายดั่งการพลิกฝ่ามือ" กาเล็ทเอ่ยอธิบาย

"เช่นนั้นเจ้าคาดว่าตนเองต้องใช้เวลาอีกนานเท่าใดกว่าที่จะทะลวงขึ้นสู่ระดับจักรพรรดิ์ได้" ระหว่างที่ถามคำถามนี้ออกไปในจิตใจของมันก็เต้นระรัวอย่างขาดหวัง

กาเล็ทหลับตาครุ่นคิด "หากว่าเร่งฝึกฝนอย่างหักโหมก็ประมาณ 1 เดือนท่านอาจารย์แต่นั่นหมายความว่าตลอดระยะเวลา 2 เดือนข้าต้องใช้เวลาอยู่ภายในมิติเทพเจ้าตลอดทั้งวันทั้งคืน เช่นนั้นมิใช่ว่าน่าเบื่อแทบตายแล้ว หากว่าต้องไม่ได้พบเจอกับแชลเทียและซิลเวียนานถึงเพียงนั้นข้าคงอดทนไม่ได้เป็นแน่" กาเล็ทเอ่ย

ได้ฟังคำกล่าวของผู้เป็นศิษย์เทลเล่อก็แทบจะตบโต๊ะให้พังครืนลงต่อหน้า นี่ไม่ใช่ว่ากระทำไม่ได้แต่กลับกลายเป็นกระทำได้แต่ไม่ยอมกระทำ สถาณการณ์ตอนนี้ใช่เรื่องที่จะมาห่วงว่าจะไม่ได้โอบกอดหญิงงามอีกหรือ? "บัดซบ หากเจ้าฝึกฝนได้รวดเร็วเช่นนั้นก็ใสหัวของเจ้าเข้าไปฝึกฝนในมิติเทพเจ้าตั้งแต่ตอนนี้หาไม่แล้วเจ้าจะไม่ได้เห็นแม้แต่ใบหน้าของพวกนาง" เทลเล่อตวาดใส่กาเล็ทอีกคราหนึ่ง

"ท ท่านอาจารย์ เมื่อครู่มิใช่ท่านพึ่งบอกว่าให้ข้าฝึกฝนกองกำลังอยู่หรอกหรือ?" กาเล็ทลดซุ่มเสียงเอ่ยถามด้วยความรู้สึกหวาดเกรงอยู่บ้างเมื่อเห็นว่าผู้เป็นอาจารย์มีโทสะแล้ว ไม่ทราบว่าเทลเล่อโกรธเคืองตนด้วยเรื่องใด

"เปลี่ยนแผนแล้ว นับจากนี้ให้ละทิ้งทุกสิ่งเข้าไปฝึกฝนในมิติเทพเจ้าเข้าใจหรือไม่ หากว่าเจ้าสามารถบรรลุถึงระดับจักรพรรดิ์ได้และร่วมมือกับมิร่าน้อย ปัญหาเรื่องจักรพรรดิ์แดงก็ไม่ใช่เรื่องน่ากังวลอีกต่อไป เรื่องดูแลควบคุมเรื่องราวของตระกูลบุสโซ่ข้าจะลงไปช่วงดูให้อีกแรงหนึ่งเข้าใจหรือไม่" เทลเล่อเอ่ย

"แต่ท่านอาจารย์ตั้งสองเดือน หากว่าเป็นในมิติเทพเจ้าก็เป็นเวลากว่า 2 ปี จะไม่ให้ข้าพบหน้าพวกนางบ้างเลยหรือ?" กาเล็ทแสดงท่าทีอิดออด

"อืมเช่นนั้นข้าคงต้องไปพูดคุยถึงความหนักเบาของเรื่องราวกับท่านหญิงนีน่าเสียแล้ว อืมดูว่าหากข้าบอกกล่าวออกไปว่าเจ้าผู้เป็นลุกศิษย์เกลียดคร้านไม่ยอมฝึกฝนดูว่าท่านหญิงนีน่าจะว่ากล่าวเช่นไร อืมหากว่าบอกกล่าวไปอีกว่าเจ้าเอาแต่ห่วง.." เทลเล่อเอ่ยกล่าวเป็นเชิงขู่เข็ญ

"พ..พอแล้วท่านอาจารย์ ข้าเข้าใจแล้ว ท่านไม่เห็นต้องเอาท่านแม่มาขู่เลย" กาเล็ทเอ่ยอย่างจำยอม บรรยากาศของการพูดคุยดูผ่อนคลายขึ้นทันควัน

จากนั้นเทลเล่อจึงปั้นหน้าเคร่งเครียดขึ้นอีกคราหนึ่ง "กาเล็ทเรื่องนี้มีความหนักหนานัก เจ้าอาจจะคิดว่ายังพอมีเวลาอาจบางทีจักรพรรดิ์แดงคงไม่ปรากฎตัวขึ้นโดยไวดั่งเช่นที่ข้าเคยบอกไว้ แต่หากว่าวันนี้หรือพรุ่งนี้มันออกมาจากการเก็บตัวเล่า? หากเป็นเช่นนั้นพวกเราจะมีเวลาเหลืออีกเท่าใดกัน เจ้าจะเอาชีวิตของทุกผู้คนมาเสี่ยงอยู่กับโชคชะตาหรือ? หากว่าข้ามีความสามารถเช่นเดียวกับเจ้าข้าย่อมยินดีที่จะแบกรับภาระนี้ไว้แทนเจ้าทว่าตัวข้าไม่มีความวามารถเช่นนั้นเจ้าเข้าใจหรือไม่กาเล็ท"

ท่าทีอิดออดของกาเล็ทมลายหายไปสิ้นเมื่อได้ฟังถึงสิ่งที่เทลเล่อแจกแจงออกมา "ข้าเข้าใจแล้วท่านอาจารย์ข้าจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง"

ปล.ง่วงขอไปแอบงีบก่อนนะครับ คำผิดยังไม่แก้ตื่นละจะมาแก้ให้นะครับ ถ้าผู้อ่านเจอคำผิดหรืออะไรแปลกๆทักด้วยนะ อยากให้ผู้อ่านได้อ่านรัวๆเลยรีบพิมพ์