หลงทางในโลกกว้าง

ทุกคนเคยมีช่วงเวลาแห่งความสับสน...บางคนก็ยังคงหมุนวนอยู่ในห้วงแห่งความมึนงงจนไม่สามารถหลุดพ้นห้วงแห่งความหลอกลวงนั้นได้...

ฉันเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนที่มีจุดหมาย เป็นคนที่วางแผนการเดินทางอย่างดีแล้ว..ไม่เคยคิดว่าจะมีวันที่ฉันต้องยอมรับว่า..."หลงทาง"

พระเจ้าเปรียบมนุษย์ดั่งลูกแกะที่อยู่ในทุ่งกว้าง...อยู่รวมกับเป็นกลุ่มเป็นฝูง...และก็มีแกะบางตัวที่กำลังหลงทาง...

หลงในสิ่งที่น่าหลงใหล...หลงไปกับไฟลวงแห่งตัณหา
หลงในสิ่งที่เป็นมายา...หลงไปกับภาพลวงตาความเพ้อฝัน

ฉันหลงคิดว่าโลกนี้ง่ายดายที่จะท่องผจญไป..แต่ความจริงแล้วโลกใบนี้ซับซ้อน มีเส้นทางมากมายทับกันไปมา..จนยากที่จะแยกแยะ แล้วเดินฝ่าไป

ฉันโง่เขลาที่หลงเพ้อไปว่าจะสามารถเดินก้าวตามแผนการณ์ที่วางไว้ไปทีละขั้นสู่ดวงดาว แต่แท้จริงแล้วหนทางสู่ฟากฟ้าไม่ได้เป็นดั่งที่คาดการณ์ไว้...มันยากเสียจนท้อ..ยากเสียจนต้องกลับมานั่งคิดทบทวนในแผนการเดินทางของตนเอง

เส้นทางที่วิ่งวน...สับสนงงงวย
เส้นทางความร่ำรวย...ใช่จะช่วยนำสุขมา

เส้นทางไหนคือเส้นทางที่ฉันปรารถนา...ความร่ำรวย...ความนิยม...หรือความสุข

อะไรคือความสุข???

ฉันควรจะทำอย่างไรดี...มุ่งมั่นไล่ตามความฝัน หรือฉันควรจะหยุดคิดพิจารณาสิ่งที่เป็น..เพราะความจริงไม่ใช่ความฝัน..สิ่งที่ฝันไม่ใช่สิ่งที่เป็น และสิ่งที่เป็นก็ไม่ใช่สิ่งที่หวัง...

ทุกอย่างมันเหมือนจะดำเนินตามแผนการณ์ที่วางไว้...แต่จะแน่ใจได้อย่างไรว่า...สิ่งที่คิดไว้นั้นถูกต้อง...และที่สำคัญที่สุดจะแน่ใจได้อย่างไรว่า..สิ่งที่ผ่านมามันเป็นไปตามที่คาดการณ์ไว้...

ฉันมองเส้นขอบฟ้า..ฉันหมายตาคว้าดวงดาว
หนทางที่ทอดยาว...เริ่มที่ก้าวหนึ่งก้าวเอง...

ตอนนี้ฉันอยู่ที่จุดเริ่มต้น...เริ่มก้าวไปทีละก้าว..ฉันอาจจะใจร้อนที่อยากจะรู้ตอนจบของละคร...ชีวิตก็คือละคร..แล้วละครชีวิตฉันจะเป็นอย่างไร

ก่อนหน้านี้ฉันเฝ้าถามตัวเอง หากคำลวงมีมากกว่าคำจริง ฉันไม่อาจตอบตัวเองได้..วันนี้ฉันมีโอกาสถามตัวเองอีกครั้ง...และอีกครั้ง..แต่ก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้อยู่ดี...

..Poor Little Bird..