คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : คาบเรียนที่ 8 :: Through the heaviness
8
“อาจารย์ เย็นนี้ว่างป่ะ”
ผมเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก เป็นเมอร์แกนนั่นเอง ขณะนี้เพิ่งเลิกเรียนดังนั้นเสียงพูดคุยของนักเรียนจึงดังจ้อกแจ้กไปทั่ว บ้างก็ชวนกันกลับบ้าน บ้างก็จะอยู่เล่นที่โรงเรียนต่อ ผมปิดสมุดเวรประจำวันพร้อมกับเอ่ยตอบเขา “มีอะไร”
เขาเหลียวซ้ายเหลียวขวา เมื่อไม่เห็นว่ามีใครอยู่ก็โน้มตัวลงต่ำเข้ามาใกล้ผม เฮ้ย! นายจะทำอะไรน่ะ ผมเขยิบหนีอัตโนมัติ เมอร์แกนอึ้งกับการกระทำของผมเล็กน้อยก่อนจะหัวเราะออกมา
“ฮะๆ อาจารย์น่ารักจัง คิดว่าผมจะทำอะไรเหรอ”
หน้าอย่างนายฉันคิดออกอยู่อย่างเดียวว่ะ!
ผมพยายามปิดใบหูที่เริ่มแดงของตัวเองเนียนๆ “รีบๆ พูดมา”
เมอร์แกนเอามือยึดไหล่ผมแล้วโน้มตัวลงมาอีกครั้ง พลางกระซิบด้วยเสียงเบาๆ “พวกเราจะไปซื้อของขวัญวันเกิดให้ไอ้เอ็มมัน ไปป่ะ”
“อ้อ...อือๆ ไปสิ” ผมพยักหน้า จังหวะที่เมอร์แกนชักหน้ากลับนั้น ริมฝีปากของเขาก็บังเอิญโฉบแก้มของผมเล็กน้อย เขาสบตากับผมด้วยสายตาตกใจ
“อ๊ะ ขอโทษ”
“ไม่เป็นไร” ผมพูดปัดๆ เพื่อให้ประเด็นนี้มันจบลง
จู่ๆ เมอร์แกนก็ทำท่าเหมือนคิดได้ เขาอมยิ้มมุมปาก “อ้อ! ต้องรับผิดชอบรึเปล่าอ่ะ”
เมื่อได้ยินคำพูดทีเล่นทีจริงของเขา ผมก็เงยหน้าขึ้นด้วยสายตาเย็นชาพร้อมกับพูดทีเล่นทีจริงใส่เขาบ้าง
“...นายเคยตายโดยไม่รู้ตัวไหม”
และแล้วเราสามสี่คนก็มาพร้อมหน้ากันที่ห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่งใจกลางเมืองหลวง ผู้คนต่างเดินซื้อของกันหนาแน่น พวกเรากดลิฟต์ขึ้นไปชั้น 3 ซึ่งมีแผนกเครื่องเขียนอยู่ ซื้อของให้ผู้ชายและยังเป็นนักเรียนนี่ครับ ที่นี่เหมาะสุดแล้ว! (แม้เพื่อนๆ ของเขาจะออกอาการขัดใจบ้างก็เถอะ)
“โหยย ซื้อไปมันก็เอาไปหมกอยู่ดี” เมอร์แกนบ่นพึมพำพลางเหลือบตามองแผง CD ที่ร้านข้างๆ “ผมขอตัวไปดูทางนั้นนะ”
“ตามใจ”
และตัวยุ่งก็หายไปหนึ่งราย...
เดินไปด้วยกันสักพัก ลันก็เอ่ยขึ้น “ขอตัวไปร้านหนังสือดีกว่า”
“...ตามใจ”
และตัวยุ่งก็หายไปอีกหนึ่งราย...
ทีนี้เหลือผมกับครามยืนหน้าเจื่อนๆ กันอยู่สองคน หวังว่านายจะไม่ทิ้งฉันไปอีกนะคราม
“เอ่อ ผมไม่รู้จะไปที่ไหน ขอเดินกับอาจารย์แล้วกันนะครับ” ครามส่งยิ้มบางๆ ให้เหมือนรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ คราม ถ้าเกิดนายไม่รู้ว่าจะทำอาชีพอะไรดีฉันขอแนะนำให้นายไปเป็น ‘โฮสต์’ เถอะ รอยยิ้มแบบนี้นี่มันใช่เลย ขอรับรองด้วยเกียรติของลูกผู้ชายว่าจะต้องมีสาวรักสาวหลงนายมากมายแน่นอน!
เราสองคนเดินเลือกซื้อเครื่องเขียนที่น่าจะถูกใจเอ็มมากที่สุดนานเกือบครึ่งชั่วโมง ครามบอกว่าเอ็มชอบวาดรูปเล่นบนสมุด (อันนั้นผมว่าก็เห็นอยู่หลายคน) งั้นซื้อดินสอให้เขาละกัน ผมหยิบดินสอไม้คุณภาพดีกล่องหนึ่งไปคิดเงิน ส่วนครามบอกว่าเขาซื้อของขวัญไว้แล้วเลยไม่ต้องเดินเลือกอะไร พอเดินออกจากร้านปุ๊บ สองหนุ่มผู้ทรยศ(?)ก็เข้ามาหาทันที
“ไง ได้อะไรมา” ลันถาม
“...ไม่บอก” เชอะ ไม่อยู่กับผม คุณหมดสิทธ์รู้เดี๋ยวนี้!
“งั้นก็ไม่บอกเหมือนกัน” ลันย้อนกวนๆ
ผมไม่ได้อยากรู้สักหน่อย ทำไมต้องทำหน้าเหมือนได้เปรียบด้วยฟระ
“หิวแล้ว หาไรกินกัน” ผมชวนเนื่องจากท้องเริ่มร้องโครกคราก
“อืม”
เดี๋ยวก่อน...เมื่อกี้ผมบอกว่า ‘หิว’ ใช่ไหม
คนธรรมดาทั่วไปก็น่าจะเข้าใจว่าผมอยากกิน ‘ข้าวมื้อเย็น’ ไม่ใช่ ‘ไอติม’ !
...ใช่แล้วครับ เรากำลังนั่งอยู่ในร้าน Swensen’s
“ที่นี่ไม่มีข้าวให้กินนะเฟ้ยย!” ผมประท้วงเบาๆ เมื่อนั่งลงเรียบร้อยและมองหน้าลัน เจ้าตัวต้นคิดที่เดินดุ่มๆ ลากผมเข้าร้านเฉย
“อาจารย์ก็สั่งข้าวเหนียวมะม่วงดิ” ลันตอบพลางเปิดดูเมนูที่พนักงานเอามาให้
“ก็ยังไม่ใช่ช่วงเทศกาลนี่นา ไม่เอาอ่ะ หิวจะตายแล้ว” ผมเม้มปากด้วยท่าทางเอาแต่ใจ ไม่ได้ สะกดอารมณ์เอาไว้ ผมอยู่ในฐานะอาจารย์นะ จะมาทำงอแงเหมือนอยู่กับพ่อแม่ไม่ได้ ฮึ่ย! น่าโมโหที่สุด เป็นผู้ใหญ่ก็ลำบากเหมือนกัน
ครามที่นั่งอยู่ข้างๆ ผม (พยายาม) ยิ้มเพื่อให้สถานการณ์ดีขึ้น แต่ดูไปดูมาเหมือนฝืนยิ้มมากกว่า “เอาน่า ถ้าอาจารย์ไม่อิ่มเดี๋ยวเราค่อยไปซื้อของกินอีกก็ได้”
“นั่นสิ อาจารย์ไม่ต้องกินข้าวเย็นก็ได้มั้ง เริ่มจะอวบๆ แล้วนะเรา” เมอร์แกนแกล้งทำเป็นจับแขนตัวเองแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่...ถ้าจะเลียนแบบแม่สาวแรกรุ่นที่กังวลรูปร่างของตัวเองน่ะ ช่วยพิจารณาตัวเองด้วยสิฟะ แขนนั่นก็มีแต่กล้ามเนื้อบ่งบอกถึงความเป็นผู้ชาย ไม่เห็นมีเนื้อนวลเลยสักนิด
“Hot Fudge Super Sundae 1 ที่ได้แล้วค่ะ” พนักงานนำไอศกรีมถ้วยแรกของโต๊ะมาเสิร์ฟพลางเหลือบตามองโต๊ะของเราน้อยๆ คงเห็นว่ามีแต่ผู้ชายทั่งโต๊ะล่ะมั้ง... ผมรับถ้วยมาไว้ในมือ หยิบช้อนขึ้นตักใส่ปาก
งั่ม...งั่ม...
“โหย กินไม่รอกันเลย” เมอร์แกนเอาแขนเท้ากับโต๊ะเอียงคอยิ้มๆ
“อื้อ...อ้ออันอิ๋วอ้ากอิ (หื้อ...ก็มันหิวมากหนิ)”
ไอศกรีมช็อคโกแลตนุ่มลิ้นให้รสหวานอร่อย ทำให้เผลอกินโดยไม่ระวัง ผมพยายามเลียรอบริมฝีปากที่เปื้อนคราบช็อคโกแลต แล้วกินต่อ เชอร์รี่~ ไม่มีทางพลาดผมหรอก!
ฟุ่บ...
“ปากเลอะน่ะ”
กระดาษทิชชู่ถูกยื่นมาสัมผัสที่ริมฝีปาก ผมชะงักกับการกระทำนี้ของลัน...แววตาของเขาดูนิ่งสงบแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกบางอย่าง เขากำลังอยู่ในท่าลุกขึ้นจากเก้าอี้เล็กน้อยและเอื้อมแขนมาเช็ดปากให้ผม ค้างไว้นานเกือบ 10 วินาทีเหมือนจะรู้สึกตัว นั่งลงกับที่ดังเดิมด้วยใบหน้าเรียบๆ
“...”
และทั้งโต๊ะก็เงียบสนิท
“เหอ...ลัน มึง...” เมอร์แกนเหมือนจะพูดอะไรออกมาแต่ก็เก็บคำพูดไป พอดีกับไอศกรีมอีก 3 ถ้วยเข้ามาเสิร์ฟ เสียงช้อนกระทบกับแก้วดังเคร้งคือเสียงเพียงหนึ่งเดียวที่ทำให้โต๊ะนี้ไม่เงียบ ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆ บรรยากาศถึงได้อึมครึมขนาดนี้ รู้แต่ว่า...ผมโคตรอึดอัดเลย ให้อุปมาก็คล้ายกับลูกโป่งที่ถูกจับกดลงใต้น้ำ ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆ อ้อ! มีอีกเสียงหนึ่งด้วยคือเสียงกระซิบกระซาบจากผู้หญิงโต๊ะข้างๆ เกี่ยวกับพวกเรา ...ไม่ค่อยอยากพูดถึงเท่าไหร่
เงียบ...เงียบเกินไป
“อาจารย์” จู่ๆ เมอร์แกนก็โพล่งขึ้น ดีมาก! อย่างน้อยก็ทำลายความเงียบไปได้นิดนึง
“หือ?”
“อาจารย์มีแฟนรึยังครับ?”
“เอ่อ... (เจอคำถามนี้รอบที่สอง) มะ..ไม่ครับ เอ๊ย! แล้วทำไมฉันต้องมาพูดสุภาพกับนายด้วย” ประโยคหลังผมพึมพำกับตัวเอง ก็หมอนี่พูดมาก่อนทำให้ผมลืมตัวตอบกลับไปเช่นนั้น
เมื่อได้ยินคำตอบเมอร์แกนก็ยิ้มตาเป็นรูปสระอิ “น่าน ว่าแล้ว”
“ฮะ? ทำไม มีปัญหาเรอะ”
“ฮ่าๆๆ ไม่มีครับ ใครจะกล้ามีกับอาจารย์...จริงไหม”
“ก็ดี” ผมตักไอศกรีมคำโตเข้าปากพลางค้อนใส่คนพูดมาก ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่สะทกสะท้านกลับยิ้มร่าอยู่นั่น ไม่ชอบเลย ทำเป็นดูชาวบ้านเขาออกทะลุปรุโปร่ง จริงๆ แล้วมันก็แค่การฟังความข้างเดียว สักวันเถอะฉันจะทำให้นายหงายหลังตกเก้าอี้ไม่เป็นท่า
กวาดสายตามองไปที่กล่องห่อของขวัญทรงกระบอกข้างตัว พรุ่งนี้วันเกิดของเอ็ม นักเรียนในความรับผิดชอบของผม... แม้ว่าเราจะรู้จักกันเพียงหนึ่งสัปดาห์เศษๆ แต่เขาก็ทำให้ผมเห็นถึงอะไรหลายๆ อย่าง สิ่งที่หาไม่ได้ในห้องเรียน และขอย้ำชัดๆ อีกครั้งว่าผมไม่เคยถือโทษโกรธเคืองอะไรเขาเลยสักนิด มีแต่เจ้าตัวนั่นล่ะที่คิดมากไปเอง
หวังว่านายจะดีใจนะ เอ็ม...
โรงอาหารเนืองแน่นไปด้วยนักเรียนกางเกงน้ำเงิน เก้าอี้และโต๊ะถูกจับจองไว้เกือบหมดแสดงให้เห็นว่านี่คือช่วงเวลาRush hourแห่งการกินอาหารเที่ยง ผมเดินถือหนังสือคู่มือลงบันไดมาพร้อมๆ กับเมอร์แกน โห...คนเยอะขนาดนี้พวกเราจะมีที่นั่งไหม เริ่มรู้สึกเสียดายที่บอกยกเลิกอาหารกับป้านิดขึ้นมาแฮะ
“ไม่ต้องห่วง คิดเหรอว่าผมจะทำอะไรโดยไม่วางแผน” เมอร์แกนพูดด้วยหน้าตาภาคภูมิใจในตัวเองสุดๆ “ผมจองโต๊ะหลังตึกไว้ตั้งแต่เช้าแล้ว”
โอ้ว ครั้งนี้นายทำดีมาก!
“โอเค งั้นเราไปหาเอ็มกันเถอะ” ผมพูดพร้อมจับแขนเสื้อเมอร์แกนเดินไปที่โต๊ะหลังตึก สถานที่ที่เหมาะแก่การจัดงานเลี้ยงวันเกิดมากที่สุดเพราะอยู่ติดกับกำแพง เวลารับเค้กจะได้ส่งลอดมาง่ายๆ ยังไงล่ะ หือ? มันผิดกฎโรงเรียน เฮ้อ...อย่าเป็นคนจริงจังนักสิ (ฮา)
ไปถึงก็เจอครามกับลันรออยู่ก่อนแล้ว
“เร็ว พวกข้างบนมันถ่วงเวลาไอ้เอ็มไว้” ครามพูดด้วยน้ำเสียงรีบๆ ในมือของเขากำลังลอกแถบสก็อตเทปของเค้กอยู่ ส่วนลันกำลังนับจานช้อนในมุมมืด คงจะซ่อนไว้ไม่ให้เอ็มเห็น
“อืม” เมอร์แกนตอบในลำคอพลางกระโดดเข้าไปช่วย โต๊ะถูกจัดเหมือนการกินข้าวกลางวันปกติแต่ข้างหลังเก้าอี้นั้นมีเค้กก้อนโตซ่อนไว้ลับตาคน พอดีกับจังหวะที่เอ็มวิ่งลงมากระหืดกระหอบ พวกเรารีบหันหน้ามาพร้อมกันทันที
“แฮ่ก...แฮ่ก โทษทีนะที่ช้า มึงไปสั่งข้าวแล้วใช่ไหม”
“เออ” ลันเปิดฉากเล่นละครตบตาก่อนคนแรก พี่แกตีหน้าได้นิ่งมาก หรือว่าทุกวันก็เป็นอย่างนั้นอยู่แล้วฟระ “ทำบ้าอะไรตั้งนาน ช้าชิบ”
“เฮ้ยๆ ขอโท..”
“มึงรู้ป่ะว่าพวกกูไปเจออะไรมาเมื่อกี้ เพราะมึงคนเดียวอ่ะสัส” ลันดราม่าใส่ ใจเย็นครับพี่ คือ...พี่โคตรแสดงเหมือนมากอ่ะ น้ำเสียงนี่ยังกับไปโกรธแค้นเจ้าคุณตระกูลไหนมาสิบชาติ เอ็มเจอไปนี่ถึงกับหน้าสลด
“มี...อะไรเหรอ”
สายตาคมกริบของลันเบนมาที่ผมเล็กน้อย (จะมองทางนี้ทำไมฮะ) ก่อนจะกลับไปหาเอ็มต่อ “...ช่วยกูหาของเลย ทำตกไว้แถวๆ เก้าอี้”
เอิ่ม ไหงสุดท้ายตัดจบงี้ล่ะพี่!
“อ่า...” เอ็มสีหน้างงๆ แต่ก็ก้มลงเอามือควานหาของไปทั่ว สุดท้ายสายตาของเขาก็ไปสะดุดกับกล่องเค้กขนาดใหญ่ที่ซ่อนอยู่เข้า โป๊ะเชะ! เป็นไปตามแผน หลังจากนั้นก็...
“Happy birthday to you~ Happy birthday to you~...” เสียงร้องเพลงดังขึ้น เพื่อนคนอื่นก้าวออกมาจากข้างหลังเอ็มพร้อมกับเสียงปรบมือ เอ็มหันควับไปมองลันคนแรก และพบกับรอยยิ้มมุมปากที่ไม่ค่อยเห็นจากเขา เมอร์แกนจัดแจงยกเค้กขึ้นมาวางบนโต๊ะแล้วยื่นโทรศัพท์ให้เอ็ม
“พอดีกูไม่มีเทียนว่ะ เป่าผ่านแอปไปแล้วกันนะ ฮ่าๆๆ”
เอ็มยิ้มแหยๆ แต่ก็ยอมเป่าจนเทียน (ในจอ) ดับลง
“เย้!!! สุขสันต์วันเกิดนะเมิง ตัดเค้กกกก”
นี่หวังจะกินเค้กกันใช่มะ...
“ขอให้มึงมีความสุขมากๆ นะเอ็ม สอบติดที่ไหนอย่าลืมบอกกันด้วยเน้อ”
“แก่ขึ้นอีกปีแล้วนะ ฮ่าๆ”
“ขอให้มึงมีแฟนหล่อๆ นะเว้ยย!”
“เอ่อ...ข้อนี้กูไม่อยากมีว่ะ” เอ็มหัวเราะ ทำให้เพื่อนรอบๆ ตัวเขาหัวเราะตาม บรรยากาศสนุกสนานครื้นเครงแบบนี้นี่มันดีจริงๆ ล่ะน้า ไม่อยากให้หายไปเลย... เอ๊ะ ทำไมผมคิดอย่างนั้นล่ะ
จู่ๆ ก็มีมือหนึ่งคว้าหมับลงที่ไหล่ของผม ผมหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้ม รับกับทรงผมซอยสั้นในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกางเกงดำกำลังยืนทำหน้าไม่สบอารมณ์... ไอ้เฟม!
“นี่แก...”
“มัน - อยู่ - ไหน” เฟมพูดเสียงดุจนผมไม่กล้าสบตากับเขา
“คะ..ใครเหรอ?”
“ไอ้คนที่ทำให้แขนแกเป็นแบบนั้นน่ะ” เฟมชี้มาที่เฝือกแขนข้างซ้ายของผม
อย่า...เพิ่งมาตอนนี้ได้ไหม
“...” ผมกลอกตาไปมา ในหัวพยายามเค้นหาเหตุผลที่แนบเนียนที่สุด “เอ่อ...คือ”
“ผมเองครับ” จู่ๆ เอ็มก็เดินเข้ามาแทรกกลาง เอ็มมองหน้าเฟมด้วยสายตาแน่วแน่
อ๊ากกก จะโผล่มาตอนนี้ทำม้ายย นายยังไม่รู้พิษสงของหมอนี่ดี ไอ้เฟมตอนโกรธคือระเบิดเวลาชัดๆ! ซึ่งในชีวิตนี้ผมก็เคยเห็นมันโกรธแค่ไม่กี่ครั้งหรอกนะ แค่ตอนที่...
ช่างเถอะ ผมไม่อยากรื้อฟื้นถึงมัน
“หึ มึงเองเหรอ กล้าดีนี่!” เฟมกระตุกยิ้มมุมปาก ทันใดนั้นกำปั้นหนักๆ ของเหมก็กระแทกเข้าแก้มของเอ็ม เด็กหนุ่มถึงกับล้มลงไปหมอบกับพื้น
“ไอ้เฟม! แกจะทำให้เป็นเรื่องใหญ่นะเว้ย ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย แกจะยุ่งทำไมวะ!!” ผมกันไอ้เฟมออกห่างเอ็ม แต่มันไม่ยอมขยับเขยื้อนเลยสักนิด เฟมเหลือบตามองผมด้วยสายตาอ่านไม่ออกก่อนที่จะเปล่งเสียงออกมาอย่างแผ่วเบา
“ใช่...กูจะยุ่งกับมึงทำไม” พูดจบเขาก็ทำสิ่งที่ทุกคนไม่คาดคิดขึ้น เฟมกระชากคอเสื้อของเอ็มขึ้นแล้วลากไปขึ้นรถสปอร์ตสีดำของเขาที่จอดไว้ไม่ห่างมากนัก เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วจนไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้ ผมมองตามควันรถสีเทาที่ฟุ้งกระจายไปทั่ว ภาพเลือนรางค่อยๆ ชัดขึ้น ทว่ารถก็ขับไปไกลเสียแล้ว
ภาพในความทรงจำฉายขึ้นซ้ำอีกครั้ง ก่อนจะพลันหายไปในความรู้สึกที่คลุมเครือ
.
.
“เจ้าของงานวันเกิดถูกลักพาตัวไปแล้ว...ใครจะอยากกินต่อกัน”
# ไรท์เตอร์ขอสารภาพว่าอาจจะอัพช้านิดหน่อยนะคะ T^To อันที่จริงไปแปะคำสารภาพนี้ไว้หน้าหลักแล้วแต่ก็พูดอีกรอบว่า...ไรท์เตอร์ไม่ทิ้งเรื่องนี้ไปไหนหรอกค่ะ ก็อาจารย์ออกจะน่ารักขนาดนี้ 555 (คือที่พูดเพราะว่าเห็นมีบางคนกด fav. ไปแล้วกดยกเลิกน่ะค่ะ ^^')
ถึงคราวที่เพื่อนสนิทอย่างเฟมออกโรงบ้างล่ะ ในอดีตพวกเขามีลับลมคมในอะไรน้อ~ >_<
Theme by; super
cell
ความคิดเห็น