นางร้ายอย่างฉันก็มีเหตุผลที่จะเป็นนางร้าย

ลำดับตอนที่ #3 : วันทั้งวัน

- คือ พูด

~ คือ คิด



วันเสาร์ 5 กันยายน 254….



ฉันตื่นมาตอนเวลาประมาณ 7 โมงเช้า อาบน้ำ หยิบหนังสือ และ ลงไปทานข้าวเช้า

ในห้องอาหาร บนโต๊ะอาหารมี พ่อแม่ นางตองนั่งคุยกันอย่างสนุกสนาน ฉันไม่อยากไปกินพร้อมๆคนพวกนั้น จึงเดินอย่างเงียบๆจะออกไปในสวนนอกบ้าน แต่นางตองก็ก่อปัญหาให้ฉัน อย่างไม่พอใจ จนได้



นางตอง - พี่วา ไม่มากินข้าวหรอค่ะ

วา ~ เรื่องของฉัน

แม่ - อ้าว วา ลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ได้ยินเสียงเลย มากินข้าวสิลูก

วา - วาไม่หิวค่ะ ไม่อยากกินด้วย

ฉันมองไปที่หน้านางตองอย่างเคียดแค้น ว่าจะทักฉันทำไม

พ่อ - ไม่หิวก็ต้องกินลูก นานๆที่เราจะได้กินข้าวพร้อมกันสักที

วา - ไม่พร้อมหน้าพร้อมตาหรอกค่ะ เพราะมันมีคนอื่นอยู่ วาเลยไม่อยากจะกิน ถ้ากินกินไม่ลงหรอกค่ะ



พ่อแม่ฉันมองหน้ากัน แล้วนางตองก็ทำหน้าตาเสียใจอย่างนางร้องไห้ ฉันใช้เวลานี้เดินออกไปในสวน หาที่นั่งดีๆและนั่งอ่านหนังสือที่หยิบมา ฉันอ่านหนังสือเป็นเวลาประมาณ 20 นาที ก็ได้ยินเสียงคนเดินมาข้างๆ นั้นคือนางตองนั้นเอง มันถือถาดข้าวมาด้วย



นางตอง - พี่วาไม่ได้กินข้าวเลย ตองเอามาให้ค่ะ คุณพ่อกับคุณแม่ออกไปทำงานแล้วล่ะค่ะ

วา ~ หมั่นไส้มาเรีอกคุณพ่อกับคุณแม่ของฉันอย่างกับเป็นพ่อแม่ของมันยั้นแหละ

วา - ไม่ต้อง ฉันไม่หิว ถ้าฉันหิวฉันหากินเองได้ และไม่ต้องมาเสแสร้งทำดีกับฉันหรอก

นางตอง - ทำไมล่ะค่ะ ตองพยายามทำดีกับพี่ ทำไมพี่ไม่ยอมรับตองเลย



ฉันไม่ตอบ แต่กลับเดินออกมาปล่อยให้นางตองยืนอึ้งอยู่คนเดียว สะใจดี เพราะมันทำให้ฉันหมดอารมณ์อ่านหนังสือหมด  ฉันรู้สึกหิวนิดๆจึงเดินเข้ามาในบ้าน พี่รวยก็อยู่แถวนั้นพอดี



วา - พี่รวย วาหิวแล้วไปเอาข้าวมาให้วากินหน่อย

พี่รวย- อ้าวเมื่อกี้ คุณตองเอาออกไปให้แล้วนี้ค่ะ ไม่ได้กินหรอ

ฉันทำหน้าตาโกรธๆและเดินออกไป อย่างไม่มีเหตุผล ฉันเดินไปที่ห้องนั่งเล่นมีคนใช้อยู่คนหนึ่งกำลังเช็ดพื้นอยู่



ฉัน- นี่ ห้องครัวอยู่ไหน

ฉันจำไม่ได้หรอกว่าห้องครัวอยู่ไหน เพราะบ้านฉันนั้นใหญ่มาก

คนใช้- คุณวายังจำไม่ได้หรอค่ะว่าห้องครัวอยู่ที่ไหน คุณตองมาแค่วันเดียวยังรู้หมดทุกมุมบ้านเลยนะ

วา ~ อะไร อะไร ก็นางนั้น นางนั้นอีกแล้ว

ฉันทำหน้าโกรธ  เเละเดินออกมาตามแบบฉบับ ไม่รู้ว่าทำไมทุกคนถึงเห็นว่ามันดีนักนะ

ฉันเดินขึ้นห้องไปเพื่อจะไปซ้อมเปียโน แต่ไม่วายจะมีความสุข นางตองได้ยินเสียงเปียโน

จึงเดินขึ้นมาบนห้องเหมือนหมาดมกลิ่นเดินเข้ามาในห้องด้วยความเงียบ



นางตอง- พี่วาเล่นเปียโนเป็นด้วยหรอค่ะ เก่งจัง ให้ตองนั่งฟังด้วยได้ไหมค่ะ

ฉัน- ไม่ ขึ้นมาบนห้องคนอื่นแล้วไม่เคาะประตู เสียมารยาทที่สุด เลิกตามฉันสักทีฉันเบื่อคนอย่างเธอ

ฉันเดินออกมาจากห้อง เหมือนเคย ปล่อยให้มันนั่งอยู่ในห้อง ไม่สนใจ



วันทั้งวันฉันไม่พูดกับมันอีกเลย เพราะมันคงจะไม่อยากพูดกับฉันเหมือนกัน