คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : พายุกระหน่ำ กับบ้านกลางป่า
ย่ำเท้าเดินเข้าไปในป่า
เมฆดำเคลื่อนใกล้เข้ามา
ละอองฝนเริ่มปรอย... เห็นกระท่อมน้อยอยู่ไม่ไกล
ย่ำเท้าเดินเข้าไปในป่า
รีบก้าวถึงประตูหน้า
เคาะประตู
................
ไม่มีเสียงตอบ... แต่ภายในบ้านมีแสงไฟ
พายุฝนกระหน่ำ... นักเดินทางยึดเสื้อคลุมกระชับร่าง
แนบตัวกับผนัง... อย่างน้อยยังพอมีหลังคา
...............
แต่แล้วประตูก็เปิดออก
ด้านหลังประตู... ชายหนุ่มมองมาด้วยสายตาไม่เป็นมิตร
เขาบอกให้เธอเข้าไป
..............
ภายในบ้าน... เต็มไปด้วยหนังสือกองใหญ่ เก้าอี้หนึ่งตัว ตู้เล็กๆ ตัวหนึ่ง เตียงหลังหนึ่งมุมห้อง และเตาผิง
นักเดินทางหันมอง... ภายในบ้านหลังเล็กๆ มีหนังสือมากกว่าห้องสมุดขนาดใหญ่เสียอีก มันกองสุมกันสูงจรดหลังคา
ชายหนุ่มหยิบชุดของเขาจากตู้ให้เธอ... เขาเอ่ย “เปลี่ยนชุดซะ หนังสือจะเปียก”
เขานั่งอ่านหนังสือ... เมื่อนักเดินทางออกมาจากห้องน้ำในชุดตัวใหญ่ เขาแทบไม่รู้สึกตัวเลย
เสื้อคลุมสีขาวตากข้างเตาผิง... พายุยังกระหน่ำ สั่นหน้าต่างครืนๆ
ชายหนุ่มจมอยู่กับหนังสือ... นักเดินทางตัวลงตรงมุมห้อง นั่งจ้องมองเขา
ฝนไม่มีที่ท่าว่าจะหยุด
..........................................................................................
........................................................................
...........................................................
.........................................
.........................
.............
......
...
ชายหนุ่มปิดหนังสือ... เขาหันมามองนักเดินทาง ท่าทางตกใจ เหมือนพึ่งนึกได้ว่าเธออยู่ตรงนั้น
เขาหายเข้าไปในครัว... กลับมาพร้อมซุปสองชาม ขนมปังสองก้อน ครึ่งหนึ่งสำหรับนักเดินทาง
เขาบอกให้เธอนั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวในบ้านหนังนี้ ก่อนที่จะนั่งอ่านหนังสือบนเตียง
“นั่นสนุกเหรอ” นักเดินทางได้ยินเสียงตัวเองดังแข่งเสียงพายุ
ชายหนุ่มละสายตาจากหน้ากระดาษ เหลือบมองเธอ... เขาส่ายหน้าช้าๆ
พายุไม่มีท่าทีจะสงบ
..........................................................................................
........................................................................
...........................................................
.........................................
.........................
.............
......
...
ชายหนุ่มปิดหนังสือเหมือนอ่านหน้าสุดท้ายจบ... เขาขว้างมันไปที่กอง หยิบเล่มต่อไปออกมา
นักเดินทางมองดูปก... มันเป็นหนังสือเกี่ยวกับดินแดนแห่งเสียงดนตรี
เธอเอ่ยขึ้นมาลอยๆ... ว่าเคยไปที่นั้นมาก่อน
ชายหนุ่มไม่เปิดหนังสือ... เขาขอให้เธอเล่าให้ฟัง
นักเดินทางเล่าถึงทุกสิ่งที่เธอเห็น เธอเล่าเลยดินแดนแห่งเสียงดนตรี ผ่านธานีแห่งกาลเวลา พ่นย่านแห่งความงาม... เมื่อรู้สึกตัวอีกทีนักเดินทางก็เล่าเรื่องนคราแห่งการเต้นรำจนจบ
ชายหนุ่มนั่งฟังเงียบๆ
เมื่อเธอเล่าจบ... ชายหนุ่มเอ่ยว่า เขารู้จักทุกเมืองที่เธอผ่านมา รู้จักกระทั่งเมืองที่เธอยังไปไม่ถึง นานแล้วที่เขาไม่ได้ก้าวออกจากบ้านหลังนี้ แต่เขารู้จักโลกทั้งใบจากหนังสือ
นักเดินทางพยักหน้า... ก่อนที่ชายหนุ่มจะกลับไปจมอยู่กับหนังสือของเขา
..........................................................................................
........................................................................
...........................................................
.........................................
.........................
.............
......
...
นักเดินทางเผลอหลับไป... เมื่อรู้สึกตัวอีกที เธอพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงของเขา ชายหนุ่มนั่งหลับอยู่บนเก้าอี้ตัวเดียวในบ้านหลังนี้
เช้าแล้ว... ฟ้าใสราวไม่เคยมีพายุ
นักเดินทางลุกขึ้น...
เสื้อคลุมแห้งแล้ว...
ถึงเวลาที่ต้องไป
................................
ชายหนุ่มรู้สึกตัว เมื่อนักเดินทางกำลังจะจากไป
เธอตัดสินใจหันกลับไปถามเขา
“คุณไม่คิดจะออกไปจากที่นี่เหรอ”
ชายหนุ่มส่ายหน้า
“ผมเป็นชาวนคราแห่งการเต้นรำ ทันทีที่ก้าวออกจากที่นี่ ผมต้องกลับไปเต้นรำ ออกท่าทางซ้ำๆ ขยับกายตามบทเพลง ทำเหมือนๆ ทุกคน ไปจนตาย”
นักเดินทางพยักหน้า ก้าวข้ามประตู
“รู้ไหม” ชายหนุ่มเอ่ยตามหลัง “ผมควรจะปล่อยเธอทิ้งไว้ข้างนอก จะได้ไม่รู้สึกเศร้าแบบนี้”
นักเดินทางหันกลับไปมองหน้าเขา... ก่อนจะงับประตูปิด
ความคิดเห็น