คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : วันที่ 1 ตอนที่ 3
เรือเฟอรี่ขนาดเล็กแล่นผ่าน้ำทะเลสีเขียวคราม เด็กหญิงเกาะราวดาดฟ้าเรือมองออกไปไกล ผมกับเสื้อผ้าของเธอถูกลมทะเลตะสะบัดไปมา
ธีระเอนนั่งเก้าอี้ที่จัดไว้บนดาดฟ้ามองเธออยู่ห่างๆ
“อากาศดีนะครับ”
ชายหนุ่มใส่แว่นท่าทางเป็นมิตรเอ่ยทักเขา
“อ้อครับ! ผมไม่ได้มาทะเลหลายปีแล้วเหมือนกัน"
“ผมดลครับ ยินดีที่ได้รู้จัก” ชายใส่แว่นแนะนำตัวพร้อมร้อยยิ้ม
"ครับ ผมธีระ เรียกทีก็ได้" ธีระยิ้มตอบ
“งั้นคุณทีนะครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เช่นกันครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”
ดลนั่งลงบนเก้าอี้ข้างๆ ธีระ “เธอเป็นคนรู้จักเหรอครับ” เขามองไปทางเด็กสาว
“อ๋อ เปล่าหรอกครับ พอดีว่าเธอโบกรถผมมาที่ภูเก็ตน่ะครับ ก็เลยเจอกันก่อนนิดหน่อย”
“อืมม เด็กสาวเข้าร่วมเกมส์แบบนี้คนเดียวอันตรายมากนะครับ ไม่รู้ว่าพ่อแม่คิดยังไง” ดลเอ่ยด้วยท่าทางจริงจัง
“...”
“โอ้ ขอโทษครับ ผมติดนิสัยขี้กังวลไปหน่อย” ดลยิ้มให้ธีระ “คุณทีเป็นตำรวจสินะครับ”
"ครับ เคยเป็น คุณรู้ได้ยังไง"
เป็นความสามารถพิเศษมั้งครับ ผมดูจากท่าทางการเดินของคุณ พวกตำรวจทหารมักจะชินกับการยืนยืดอกลงน้ำหนักเสมอกันทั้งสองเท้า สรุปแล้วก็สุ่มเอาตามเซนท์นั่นล่ะครับ"
"อืมม งั้นคุณดลเป็นหมอใช่ไหมครับ"
“โอ้ นี่เป็นการวิเคราะห์ของตำรวจงั้นเหรอครับ"
"เปล่าเลย ผมเห็นป้ายชื่อที่คุณติดไว้กับกระเป๋าเดินทาง"
“นพ.”
“ครับ นพ.”
ดลยิ้มประสานมือเข้าด้วยกัน “คุณทีคิดยังไงกับเรื่องเกมส์นี้เหรอครับ”
“เรื่องไหนครับ พินัยกรรม?”
“นั่นก็น่าสนใจ ในถานะที่ศึกษากฎหมายมาด้วย พอจะทราบไหมครับว่าพินัยกรรมแบบนี้เป็นไปได้ทางกฎหมายแค่ไหน”
“ผมว่ายากครับ เกิดพินัยกรรมเป็นแบบนี้จริงมีหวังญาติๆ ฟ้องว่าเป็นพินัยกรรมที่ทำขณะสติฟั่นเฟือนเอาสมบัติแน่ๆ”
“ดังนั้นความเป็นไปได้ว่าจะเป็นละครดึงเรทติ้งรายการของทีมงานจะมีมากกว่า?”
ธีระพยักหน้า “เกมส์นี้เริ่มต้นตั้งแต่นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงตรงแล้ว”
“แล้วเรื่องผลของเกมส์คุณทีมั่นใจแค่ไหน”
ธีระยิ้มให้คุณหมอ “คุณคิดว่ายังไงล่ะครับ”
ดลเว้นระยะครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยด้วยท่าทางจริงจัง “ผมคิดว่าเราควรจะมีทีม”
อดีตตำรวจพยักหน้ารอฟังที่อีกฝ่ายจะกล่าวต่อ
“เกมส์พวกนี้ยังไงซะคนที่มีทีมก็ได้เปรียบอยู่แล้ว ผู้เข้าร่วมเกมส์มีแปดคน ถ้าเรารวมทีมได้ครึ่งหนึ่งคือสี่คนหมายความว่าเราจะกำหนดผู้ที่ถูกโหวตออกในแต่ละวันได้อย่างอิสระ”
“หมายความว่ารางวัลเองก็ต้องแบ่งเป็นสี่ส่วน”
“ครับ รางวัลมูลค่าเป็นร้อยล้าน แบ่งกันคนละยี่สิบห้าล้านก็ไม่มีปัญหา”
ธีระเคยคิดเรื่องนี้ไปแล้ว ความจริงทุกคนก็ตกลงกันแล้วแบ่งรางวัลเป็นแปดส่วนได้เหมือนกัน ทว่ายิ่งกลุ่มใหญ่ก็ยิ่งไว้ใจยาก ปัญหาของเรื่องนี้คือถ้าผู้เล่นแปดคนแบ่งเป็นสองกลุ่มกลุ่มละสี่คนจะทำให้เกมส์ไม่มีผู้แพ้และผู้ชนะ ความจริงเกมส์พวกนี้ควรจะมีผู้เล่นเป็นเลขคี่มากกว่า
“ว่ายังไงครับ” คุณหมอยิ้มให้ตำรวจหนุ่ม
“ทำไมคุณไม่ถามคู่รักสองคนนั้นล่ะครับ”
“ทำไมต้องถามคู่รักล่ะครับ”
“เพราะทั้งสองคนต้องช่วยกันอยู่แล้ว หากให้ผมเลือกสร้างทีมผมก็จะถามคู่รักก่อน เพราะพวกเขาไม่หักหลังกันเอง และชวนง่ายกว่าเนื่องจากสองคนนั้นคิดว่ามีคนมากกว่ามีพลังพอที่จะสู่เมื่อคุณหักหลัง จากนั้นค่อยถามอีกคนที่เหลือ ซึ่งจะชวนง่ายขึ้นเมื่อบอกว่ามีทีมสามคนอยู่แล้ว”
“โอ้ ยอดเยี่ยมมากครับ แต่ทำไมคุณไม่คิดว่าผมถามสองคนนั้นเรียบร้อยแล้วถึงมาชวนคุณ”
ธีระมองไปที่เด็กหญิงที่ยืนเกาะราวระเบียงดาดฟ้าเรือ ชายเสื้อแจ็คเกตของเธอสะบัดไปมาตามลมปะทะ
คุณหมอยิ้มให้เขา
ธีระเอ่ยต่อช้าๆ “ตามแผนของคุณเป็นไปได้ว่าจะเกิดทีมละสี่คนขั้นมาสองทีม ซึ่งจะไม่มีผู้ชนะ ถ้าอยากชนะแน่นอนคุณน่าจะเสนอให้จัดทีมทีมละห้าคนมากกว่า แต่ทำไมคุณไม่เสนอเช่นนั้น...”
ดลฟังอดีตตำรวจหนุ่มพูดเงียบๆ
“...เพราะคุณแก้ปัญหานี้โดยการอยู่ทั้งสองทีม วิธีนี้จะทำให้เกิดทีมสี่คนสองทีมกับเศษหนึ่งคนที่มีคุณอยู่ในทั้งสองทีม จากนั้นคุณก็จะแนะให้ทั้งสองทีมโหวตเศษหนึ่งคนออกก่อนในวันแรก ทั้งสองทีมจะเข้าใจว่าอีกฝ่ายไม่รวมกลุ่มกัน เพราะคนที่ถูกโหวตออกไม่ใช่คนในทีมของเขา จากนั้นในวันที่สองคุณก็จะเลือกทีมใดทีมหนึ่งไว้ แล้วกำจัดคนหนึ่งในอีกทีมออก ทีมนั้นก็จะเหลือเพียงสองคนเมื่อไม่รวมคุณ พวกเขาก็จะค่อยๆ ถูกกำจัดทีละคน”
หมอหนุ่มถอดแว่นออกมาเช็ดกับชายเสื้อ ก่อนจะเอ่ยช้าๆ พร้อมกับสวมแว่นดันขึ้นจมูก
“ที่คุณพูดมาก็น่าสนใจ แต่ว่ามันเป็นไปไม่ได้ในทางปฏิบัติ”
ลมทะเลพัดผมของตำรวจหนุ่มไปมา เขานั่งเงียบรอฟังอีกฝ่าย
“พอถึงวันที่สอง เมื่อผมกำจัดคนหนึ่งในใดออก คนในทีมนั้นจะโกรธแค้นผมและประกาศสิ่งที่ผมทำ จากนั้นอีกหนึ่งทีมที่เหลืออยู่ก็จะสิ้นความไว้ใจในผม แน่นอนว่าผมจะถูกโหวตออกเป็นรายต่อไป”
ธีระรู้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดนั้นถูกต้อง
“ที่ผมตัดสินใจชวนคุณก่อนเพราะผมเห็นว่าคุณอันตรายที่สุดในคู่แข่งทั้งหมด ถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงหนามเล็กๆ ผมไม่อยากให้มันหันมาหาผม แล้วประสาอะไรกับคุณ ผมเองก็ไม่ทันคิดเรื่องที่คุณพูด งั้นเราเปลี่ยนเป็นทีมห้าคนน่าจะดีกว่า ว่ายังไงครับคุณที คุณและคุณหนูตรงนั้นจะร่วมมือกับผมไหม”
ธีระเงียบไปครู่หนึ่ง ปล่อยให้เสียงคลื่นลมดังกลบทุกเสียง ก่อนจะเอ่ยถาม
“อีกคนที่คุณจะให้รวมทีมคือใคร”
“ผมคงต้องถามผู้ร่วมทีมของผมก่อนครับ” ดลยิ้มให้เขา ยื่นมือออกมา
ธีระยิ้มจางๆ ยื่นมือออกไปกำลังจะสัมผัสมือที่เคยช่วยชีวิตคนมานับไม่ถ้วนนั้น
ทว่า...
“ชั้นไม่เอาด้วย” เด็กสาวหันกลับมาเอ่ย
ธีระพึ่งนึกได้ว่าเด็กสาวไม่ใช่เธอคนนั้นของเขา เขาไม่อาจตัดสินใจในส่วนของเธอ
ดลยิ้มให้เด็กสาว “ทำไมล่ะครับ”
“เพราะรอยยิ้มของนายมันเสแสร้ง”
เด็กหญิงเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉย ก่อนจะหันกับไปมองทะเล
ความคิดเห็น