Miracle Earth พิภพปาฏิหาริย์ : ปฐมบทแห่งราชันย์

ลำดับตอนที่ #102 : ตอนที่ 100 นักตกปลาผู้ยิ่งใหญ่

            “แล้วก็เจอกับคนๆนั้น...” ทหารคนหนึ่งกล่าวเสริม ชี้ไปยังมุมหนึ่งในร้านอาหารที่ตอนนี้ปิดลงไปแล้ว พวกทหารทั้งหมดต่างพากันแหวกทางเพื่อที่จะให้เธอเห็นว่าคนที่มารอพวกเขาตั้งแต่แรกเป็นใครกันแน่

            ผู้ชายสีผมประหลาด สีดำแกมขาวปะปนกันไป เครื่องแต่งกายเป็นในลักษณะที่หญิงสาวไม่คุ้นเคย แต่เธอยังจำได้ว่าเป็นลักษณะการแต่งกายของคนในทวีปซูหมิง แม้เนื้อผ้าจะไม่ได้เลิศเลออะไรนัก แต่โดยรวมถือว่าดูดีเกินคาด เสื้อด้านนอกสีขาวนวล ขอบเสื้อสีฟ้า ทั้งสองด้านของแขนเสื้อปักสัญลักษณ์หยินหยางเอาไว้ รวมถึงจี้สัญลักษณ์เดียวกันที่คาดไว้ตรงเข็มขัด ลวดลายเป็นหมู่เมฆาชวนให้รู้สึกเย็นสบาย เขากำลังยืนหันหลังมองออกไปนอกหน้าต่าง ข้างกายมีสิ่งของประหลาดวางพิงพนังอยู่ข้างๆ

            ของประหลาดที่ยูกิเรียกมันว่าเบ็ดตกปลา

            “แล้วก้ได้แต่ยืนเงียบอยู่แบบนั้นตั้งแต่พวกเรามา” ทหารอีกคนพูดเสริม ยูกิเองที่กำลังจะเอ่ยปากถามก็ได้แต่หยุดชะงักลงเสียก่อน เพราะคนผู้นั้นกลับเป็นฝ่ายชิงกล่าวตัดหน้า

            “พวกนายทำหน้าที่ได้ดีจนฉันเองยังดีใจแทนไม่ได้ แต่อย่างว่า...ศัตรูดันมาในรูปแบบที่เหนือความคาดหมายไปบ้าง ไม่แปลกที่จะจนมุมได้ถึงขนาดนี้” เขาพูดกลั้วหัวเราะ และนั้นยิ่งทำให้ทุกคนสงสัยเข้าไปใหญ่ ถึงแม้ว่าคนผู้นี้จะทำให้พวกเขารอดชีวิตมาได้ก็ตาม

            “ทุกอย่างมีไว้พร้อมอยู่แล้วตั้งแต่แรก แต่สิ่งที่ขาดก็มีเห็นจะมีแค่กุนซือคอยชี้นำทัพ จะสู้กับค่ายกลก็ต้องอาศัยค่ายกลที่เหนือกว่าเข้าสู้ อีกฝ่ายยึดชัยภูมิเป็นที่ตั้งเราก็ต้องหาพื้นที่ที่ดีกว่าเป็นฐานเพื่อเอาชัย” ชายผมสีดำแกมขาวยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ

            “หมายความว่า...” ยูกิเลิกคิ้ว พยายามประคองสติให้อยู่กับตัวมากที่สุด ดูเหมือนว่าวันนี้เธอจะเจอเรื่องน่าปวดมากเกินไปแล้ว

            “ถูกต้อง คนที่จะมาทำหน้าที่นั้น...” เขาเว้นวรรคไว้ซักพัก “ก็คือฉันเอง” ชายผู้นั้นกลับหลังหันจนมองใบหน้าได้ชัดเจนยิ่งขึ้น หน้าตาอ่อนวัยไม่ถึงยี่สิบห้า ดวงตาสีคมกริบจ้องมองมาราวกับจะทะลุเข้าไปให้ลึกถึงส่วนลึกที่สุดของจิตใจ

            และนั้นเองยิ่งทำให้สติของทุกคนเตลิดกันไปคนละทิศละทาง

            “แต่เจ้าพวกนั้นมันวางกำลังล้อมเราไว้หมดแล้วนะท่าน!!” ทหารหนุ่มคนหนึ่งร้องเสียงหลง แม้ว่าถ้านับใบหน้าเป็นหน้าต่างของอายุแล้ว ชายผมสองสีจะมีอายุไม่ห่างไปจากเขาเท่าไหร่ แต่บรรยากาศรอบๆตัวที่ชายคนนั้นปล่อยออกมาก็ดันทำให้เขาเลือกใช้สรรพนามนี้ไปจนได้

            “ฉันมีวิธี” เขาตอบกลับมาสั้นๆ

            “อีกอย่าง...พวกเราเหลือกันไม่ถึงร้อยคน อีกฝ่ายมีกำลังคนมาแค่ไหนก็ไม่รู้” เสียงบ่นโอดครวญดังขึ้น คนพูดแม้จะไม่คิดหนีแต่ก็ยังไม่คิดที่จะสู้ตอนนี้ อีกทั้งชายปริศนาคนนั้นคือใครพวกเขาก็ยังไม่รู้ ถึงจะเชื่อใจได้ระดับหนึ่งจากเหตุการณ์เมื่อซักครู่ก็ตาม แต่จะให้ดำเนินแผนการต่อจากนี้ตามคำของเขาก็ดูจะเป็นเรื่องที่เสี่ยงเกินไป

            “ฉันมีวิธี” คำตอบแสนสั้นเหมือนอย่างเคยดังออกมาจากปาก และก่อนที่การโต้เถียงจะเริ่มขึ้นไม่รู้จบสิ้น ยูกิก็ได้ตะโกนถามแทรกขึ้นมาซะก่อน

            “ถ้างั้นจะให้พวกเราเรียกท่านว่าอะไร” คำถามที่ตรงกับความคิดของใครหลายๆคนถูกเอ่ยออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ ทันใดนั้นรอยยิ้มของบุรุษผมสองสีก็ได้ปรากฏขึ้นเป็นครั้งแรก รอยยิ้มที่ชักนำให้ทหารทุกนายพากันเชื่อมั่นด้วยความคิดประหลาดว่าศึกครั้งนี้ พวกตนยังมีความหวังเหลืออยู่

            “จะว่าไปชื่อเรียกมันก็มีหลายชื่อเหมือนกันแฮะ ชายตกปลา จ้าวแห่งศาสตร์ฟ้าดิน...อืม เอาชื่อนี้แล้วกัน” เขายกมือกุมคางเหมือนกำลังนึกชื่อที่เหมาะสมที่สุด ในขณะที่คนอื่นๆนั้นได้แต่ยืนนิ่งเงียบไม่ค่อยอยากจะเชื่อสิ่งที่ตนได้ยิน เพราะชื่อหลังสุดที่ชายคนนั้นเอ่ยออกมา มันตรงกับตำนานที่พวกเขาทุกคนล้วนรู้จักเป็นอย่างดี

            จ้าวมนตราเพียงผู้เดียวที่มีความสามารถเชิงยุทธศาสตร์เหนือล้ำกว่าใครๆ

            “เจียงจื่อหยา” คนที่บอกว่าตนเองเป็นหนึ่งในจ้าวมนตราทั้งเจ็ดยิ้มละไม แต่คนอื่นกลับไม่รู้สึกอยากจะยิ้มตามไปด้วยซักเท่าไหร่ ได้แต่อ้าปากค้าง บ้างก็ตบหน้าตนเบาๆหวังว่าเรื่องที่เกิดขึ้นจะเป็นเพียงความฝัน

            หรืออีกชื่อที่เรียกกันว่าต้ากงอ้วง

            นักตกปลาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดเท่าที่โลกใลกใบนี้จะได้รู้จัก