Miracle Earth พิภพปาฏิหาริย์ : ปฐมบทแห่งราชันย์

ลำดับตอนที่ #212 : ไป๋หลิน

            และเรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกระดับบนๆในอัลเทร่ามากน้อยแค่ไหน คำถามพวกนี้ต่อให้ไป๋หลินมีใจอยากช่วยเกรงว่าก็คงไร้ซึ่งหนทาง ในเมื่อตัวมันในตอนนั้นแทบจะกลายเป็นเครื่องจักรสังหารที่ใช้ชีวิตไปตามความต้องการของข่ายมนต์ที่ทำหน้าที่ปกป้องความลับบางอย่างเอาไว้ การที่จะจดจำเรื่องราวที่ผ่านมาความเป็นไปได้แทบจะเป็นศูนย์

            โนอาห์ยกยิ้มที่มุมปาก ในเมื่อขบคิดไปก็ไม่ช่วยอะไรไม่สู้ลงมือทำมันให้รู้แล้วรู้รอด เพื่อความไม่ประมาทโนอาห์ใช้ลมปราณมหาเมฆาเข้าไปตรวจสอบประตูบานนี้อีกทีว่ามีกับดักพิสดารอะไรซ่อนอยู่อีกหรือไม่ หลังจากตรวจเช็คให้แน่ใจชายหนุ่มจึงค่อยๆยกเปิดประตูหินขึ้นช้าๆ

            สำหรับความสามารถของโนอาห์ในตอนนี้การจะเปิดประตูขนาดใหญ่ไม่ใช่เรื่องยากแต่อย่างใด เขาออกแรงเพียงไม่กี่ส่วน โคจรลมปราณหนุนเสริมเล็กน้อย ก็เกินพอที่จะเปิดประตูได้อย่างไม่ยากเย็น และภาพแรกที่เขาเห็นกลับเป็นความผิดปกติที่โนอาห์ไม่เคยเจอมาก่อนในชีวิต

            หรือต้องบอกว่าทัศนียภาพรอบๆตัวโนอาห์เป็นอะไรที่เขาไม่เคยเจอมาก่อนก็ว่าได้...

 ห้องโถงในชั้นใต้ดินกลับกลายเป็นพื้นที่เวิ้งว้างสีขาวโพลนไกลสุดลูกหูลูกตา ความรู้สึกไม่มีทางเป็นภาพมายาด้วยเหตุผลสองประการหลักๆ หนึ่งคือถึงแม้ว่าโนอาห์จะไม่ใช่จอมเวทระดับชำนาญการที่เก่งกาจถึงขั้นมองเวทลวงตาออก แต่สิ่งที่มาทดแทนและชดเชยได้เป็นอย่างดีก็คือประสาทสัมผัสในระดับยอดฝีมือของเขา ทว่าตอนนี้ตัวโนอาห์เองยังไม่รู้สึกว่าบรรยากาศรอบๆตัวถูกปรุงสรรปันแต่งขึ้นมา

            สองคือจิ้งจอกที่เกาะอยู่บนไหล่เขาหาใช่จิ้งจอกธรรมดาสามัญ ระดับขั้นเดิมทีเป็นถึงชนชั้นเก้าหาง ความเชี่ยวชาญและคุ้นเคยในเวทลวงหรือภาพมายาแทบจะกล่าวได้ว่าในโลกนี้มีแค่เผ่าปิศาจจิ้งจอกที่รั้งอยู่อันดับหนึ่ง แต่การที่ไป๋หลินมีท่าทีหวาดระแวงอย่างเห็นได้ชัดผิดลักษณะวิสัยก่อนหน้านี้

            โนอาห์เองที่สังเกตจากแววตาไป๋หลินก็รู้ได้ว่าภาพที่โนอาห์เห็นอยู่ในตอนนี้ไม่ใช่ภาพมายา ดังนั้นปัญหาจะอยู่ตรงที่แล้วมันคืออะไรกันแน่ ถ้าเกิดไม่ใช่ภาพมายาก็แสดงว่าประตูบานนั้นทำหน้าที่เหมือนแท่นวาร์ปส่งเขามายังสถานที่ไหนซักแห่ง ซึ่งในจุดๆนี้โนอาห็ไม่อาจจะรู้ได้แล้วว่าเขาอยู่ส่วนไหนของโลก หรือบางทีอาจจะไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วด้วยซ้ำ

            ส่วนในกรณีที่เลวร้ายที่สุด ก็คือทุกอย่างล้วนเป็นภาพมายา ทว่าพวกเขาไม่สามารถมองออกได้ว่านี่คือความจริงหรือความลวง ซึ่งนั่นหมายความว่าใครก็ตามที่อยู่เบื้องหลังพื้นที่อันเวิ้งว้างนี้ ความเป็นมาของคนๆนั้นไม่มีทางเป็นบุคคลธรรมดา

            “เซอร์ไพรส์ดีจริงๆ แล้วแบบนี้จะเอาไงต่อดีหนอ” โนอาห์เดาะลิ้นขัดใจ ถ้าเดินไปเรื่อยๆมีความเป็นไปได้สูงที่จะหลงทางหาทางออกไม่ได้ และท้ายที่สุดชีวิตของเขาก็คงจะต้องลงมาจบในสถานที่ที่ตัวเองยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคือที่ไหน

            ทันใดนั้นเองไป๋หลินก็เปล่งเสียงตะโกนออกมาอย่างไร้สาเหตุ น่าเสียดายที่ขนาดตัวมันเล็กเกินไปทำให้เสียงคำรามกลายเป็นน่ารักมากกว่าน่ากลัว เป็นจังหวะเดียวกันกับที่โนอาห์สัมผัสได้พอดีว่ามีอะไรบางอย่างกำลังคืบคลานเข้ามา

            เป็นเงาดำที่มีลักษณะทางกายภาพไม่ต่างไปจากมนุษย์ทั่วไป แต่ที่แตกต่างก็คือความรู้สึกยามจ้องมองเชิญชวนให้ผู้คนรู้สึกหวาดหวั่นและกลัวเกรงในพลังเวทที่หลั่งไหลออกมาเงาดำตนนั้น ในยามปกติโนอาห์เองอาจจะไม่รู้สึกรู้สาอะไรมากนัก ทว่าในคราวนี้เขากลับแสดงท่าทีที่ไม่เหมือนครั้งก่อนหน้าโดยสิ้นเชิง

            นัยต์ตาสีดำคู่คมหรี่ตามองเงาที่กำลังย่างก้าวเข้ามาด้วยแววตาที่ยากจะบอกได้ว่าเจ้าตัวอยู่ในสภาวะอารมณ์ไหน ก่อนที่โนอาห์จะวางไป๋หลินลงกับพื้น และดูเหมือนว่าสภาพจิตใจโนอาห์จะยังโอเคเพราะเมื่อครู่ยังพึ่งตีสีหน้าเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่เลย

            “รออยู่ตรงนี้ก่อนนะ ถ้าเกิดกลับมาแล้วฉันไม่เห็นรับรองได้ว่าเราเราขาดกันตรงนี้แน่ เข้าใจใช่ไหม” โนอาห์เลิกคิ้วพลางพูดขู่ไปด้วย เขามีความมั่นใจล้นพ้นว่าไป๋หลินต้องฟังภาษามนุษย์รู้เรื่องแน่นอน

            ในตอนแรกจิ้งจอกตัวสีขาวมีท่าทีลังเลอย่างเห็นได้ชัด ประดุจว่าความตั้งใจแรกของมันคือร่วมสู้ไปกับโนอาห์ด้วย แต่เหมือนมันจะระลึกชาติได้แล้วว่าสภาพของตัวมันเองในตอนนี้ไม่ได้ยิ่งใหญ่เหมือนเมื่อก่อน ลำพังเทียบกันแค่ขนาดตัวก็ไม่ใกล้เคียงแล้ว จึงได้ทำหน้าหงอยๆส่งเสียงร้องเบาๆพร้อมกับเอาหน้าถูไถกับขาโนอาห์ทำเหมือนกับให้กำลังใจเขาอยู่ยังไงยังงั้น

            โนอาห์ยกยิ้มที่มุมปาก “เอาน่า คอยดูให้ดีเถอะว่าฉันจะจัดการเงายึกยือนั่นยังไง”

            เมื่อหมดสิ้นธุระทางนี้แล้วโนอาห์จึงลุกขึ้นยืนอีกครั้ง ถึงปากจะพูดไปแบบนั้นแต่ความรู้สึกในใจกลับสวนทาง จากประสบการณ์ที่ผ่านมาของเขาเองก็เคยเจอยอดฝีมือมามากมายไม่ว่าจะจากโลกนี้หรือโลกก่อน โดยเฉพาะที่อิซซูมีลซึ่งเจอศัตรูประเภทพิสดารร้อยแปดพันเก้าแทบวันเว้นวัน เรียกได้ว่าคู่ต่อสู้เกือบทุกประเภทไล่ตั้งแต่คนยันหมาแมวเขาก็บุกตะลุยมันหมดแล้ว

            แต่กับเงาตนนี้ โนอาห์กลับบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง จะว่ามันเก่งกาจจนเขาหวาดกลัวขนาดนั้นหรือก็ไม่ใช่ เทียบในด้านนี้บาฮามุทสภาพไม่เต็มร้อยยังทำได้ดีกว่าเสียอีก หรือจะเป็นออร่าของยอดฝีมือที่สูงส่งลึกล้ำจนดูไม่ออกก็ไม่คล้าย หรือถ้าใช่หลี่เจิ้งหมินยังทำได้ดีกว่ามาก

            แล้วมันคืออะไรกันแน่...

            ท่าเท้าล่องนภา เท้าที่สาม ดาราทอแสง